Στο Into the woods του 1987 ο Stephen Sondheim καταπιάνεται ακόμα μια φορά με το προσφιλές του θέμα της ενηλικίωσης, ανατρέχοντας στη σημειολογική πηγή των παραμυθιών. Στην πρώτη πράξη ήρωες γνωστών παραμυθιών πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον μπλέκοντας τις μοίρες και τα πεπρωμένα τους, ενώνοντας δυνάμεις εναντίον ενός κοινού εχθρού.
Με το τέλος της πράξης, η αθωότητα γίνεται καπνός, ο εχθρός αέρας, οι ιστορίες όπως τις ξέρουμε μπερδεύονται κι οι αγαπημένοι ήρωες των παιδιών έχουν να αντιμετωπίσουν τους πραγματικούς δράκους και μάγισσες: τον ιδιο τους τον εαυτό.
Ο Ben Wright, ο Τζακ (της φασολιάς) από το πρώτο ανέβασμα του Broadway, τραγουδάει για τους γίγαντες των ουρανών... και φυσικά εννοεί πολύ περισσότερα απ' όσα λέει:
Με το τέλος της πράξης, η αθωότητα γίνεται καπνός, ο εχθρός αέρας, οι ιστορίες όπως τις ξέρουμε μπερδεύονται κι οι αγαπημένοι ήρωες των παιδιών έχουν να αντιμετωπίσουν τους πραγματικούς δράκους και μάγισσες: τον ιδιο τους τον εαυτό.
Ο Ben Wright, ο Τζακ (της φασολιάς) από το πρώτο ανέβασμα του Broadway, τραγουδάει για τους γίγαντες των ουρανών... και φυσικά εννοεί πολύ περισσότερα απ' όσα λέει:
2 comments:
Δεδομένου ότι μήλα δεν βρίσκει κανείς κυριακάτικα, να υποθέσω ότι μαζί με το sunday gospel αναστήθηκε και το laptop;
Ουφ, καλή βδομάδα!
Πήρε μια μικρή παράταση ζωής. Το από πάνω post δικό σου. Ακόμα άφωνος εγώ. Δεν υπάρχουν αυτές οι 20 σελίδες. λέμε!!!
Post a Comment