The International

[Η επόμενη ταινία που ανυπομονεί να δει ο Jirashimosu στους σινεμάδες]
(because everyone is involved)

as if...

"κι όμως αύριο το πρωί, θα με πάρεις τηλέφωνο ξανά...

Who killed Teddy-Bear?

Kύκλοφόρησε μόλις. Παραγνωρισμένο cult αριστούργημα του Joseph Cates, κυριολεκτικά θαμένο από τη λογοκρισία λόγω "ανηθικότητας" δεν πήρε ποτέ επίσημη διανομή στην Αγγλία, κι ας είχε super cast με την αφρόκρεμα του Broadway των 60s (Sal Mineo, Juliet Prowse και camp Elaine Stritch σε ρόλο σκοτεινής femme fatale λεσβίας).

Από τότε τα ίχνη του χάνονται... Μέχρι σήμερα που τα στούντιο της Network αποφάσισαν να το ανασύρουν από τα Υπόγεια που το είχαν καταχωνιασμένο, να το ρετουσάρουν και να μας το κάνουν δώρο σε μια λαχταριστή έκδοση με extra το μικρού μήκους film LSD κι ένα συλλεκτικό επεισόδιο του Court Martial με τον Mineo.

Ενώ η Αμερική φοράει τα καλά της, με τη Doris Day να κρυώνει ακόμα μηλόπιτες στα περβάζια, ο Cates βυθίζει τη Νέα Υόρκη στο σκοτάδι του Antonioni και του Preminger, αναδεικνύοντας όλα όσα κάνουν αυτή την πόλη το αμαρτωλό κέντρο του κόσμου.

Βιασμοί, διαστροφές, φετιχισμός, πορνοφιλία, κι όλα τα ταμπού, που το Hollywood δε θα συγχωρούσε ποτέ σε μια κάμερα των 60ς (κι ας έχουν αρχίσει ήδη να εξαπλώνονται από άκρη σε άκρη της Αμερικής) σε έναν έξοχο συνδυασμό film noir, B-movie και ψυχολογικού θρίλερ, με ιδιωτικούς αστυνομικούς, sexy hostesses night club, ηδονοβλεψίες μάρτυρες, ψυχικά διαταραγμένους εγκληματίες, κι ένα φινάλε που δίνει νέο νόημα στον όρο cult...

Αν σου έκαναν κάτι τα παραπάνω, click εδώ,

Αν όχι για πάτα play παρακάτω:

Της Κυριακής

Κοίτα... είπα δε θα το κάνω θέμα, αλλά καθώς πήγαινα προς το στούντιο σήμερα με έπιασε μια κρίση πανικού. Σα να ράγισε η ατμόσφαιρα και ξαφνικά να έμπασε νερά από άλλες εποχές, συντελεσμένες και βιωμένες από κάποιο κομμάτι του εαυτού μου ανοίκειο. Κι όσο ανέβαινα την ανηφόρα τόσο πιο άνοιξη γινόταν. Και τόσο οι ορμόνες μου χόρευαν πόλκα με τις νεραντζιές και το αναποφάσιστο σούρουπο. Και ξαφνικά στα απόκρημνα μπαλκόνια της Κυψέλης, πρόβαλαν 35αρες αυγουστιάτικες γυναίκες με ρόμπες και νυχτικιές που δεν είχαν αγαπηθεί όσο θα 'πρεπε στη ζωή τους. Και άναψαν απειλητικά τσιγάρο εξαπολύοντας φονικούς αναστεναγμούς. Και το ραδιόφωνο τους έπαιζε γνωστά ανώδυνα τραγούδια, που έβαφαν σέπια τους τοίχους. Και τα μικρομάγαζα της γειτονιάς ξαφνικά υποφωτίστηκαν από λάμπες φθορίου και μικρές τηλεοράσεις που έπαιζαν ελληνικές ταινίες πάνω στα ψυγεία των παγωτών. Κι έλεγα "εδώ θα πάρω σπίτι", γιατί εδώ εγώ έχω ξαναζήσει, μα δε θυμάμαι πως έφυγα και πως τράβηξα στη μνήμη μου εκείνη τη γραμμή.

Τέσπα, δεν ξέρω τί στα γράφω αυτά, αφού είπα ότι δε θα το κάνω θέμα. Απλά κάπου έπρεπε να τα πω πριν τον ύπνο. Για να μην τα σέρνω μαζί εκεί που πάω...

e9x0

Οι παλιοί μου συμμαθητές παντρεύονται. Πολλοί έχουν ήδη παιδιά. Των περισσοτέρων μιλάνε κιόλας. Σχεδιάζουν οικογενειακές διακοπές και για να βγούνε το βράδυ πρέπει να κάνουν διακανονισμούς με γονείς και πεθερικά.

Και μένω εγώ να αναρωτιέμαι ανάμεσα στα hangover:

Ποιος θα κληρονομήσει τόσα βιβλία και cd που έχω μαζέψει;;;;

naranja

[Ο πόλεμος κηρύχθηκε επίσημα]

Houston, we have a problem...

Όλα μπερδεμένα. Όλα παγωμένα. Όλα σταματημένα.
Πουθενά σημασία. Κανένα όνομα. Κανένα ενδιαφέρον.
Μηχανικές κινήσεις. Κυκλοθυμία. Συνεχής καταστολή.
Και μια πρόωρη άνοιξη να έχει τρυπώσει μέσα μου
και ν' αποψύχεται σιγά-σιγά και βασανιστικά.

Και δε θυμάμαι την τελευταία φορά
που βρέθηκα τόσο κοντά στο μπαμ.
Είναι θέμα χρόνου.

[Και θα έχουμε δράματα]

is this thing on...?

I have a statement to make:

[Καλά κρασιά είπαμε είναι η ευχή για σήμερα;]

a la gare

Γι' αυτή τη γαλάζια γραμμή που διαπέρασε δυο θώρακες χτες το απόγευμα στο σταθμό ενός τρένου (ή λεωφορείου;) η μέρα καταγράφεται στις ιερές. Κι ας είχε θλίψη. Και αμηχανία. Και κούραση...

Κι ας μην ήταν ο δρόμος κυλιόμενη ράμπα χτες. Ούτε οι τοίχοι της πόλης καραμελένιοι. Κι ας μην είχε βιολιά στην καληνύχτα και ανοιχτό πλάνο στο "fin"...

'Night Dearie...

How Do You Say Auf Wiedersehn?

[Blossom Dearie - 1926 - 2009]

Coming soon

Live!

Στο γράφω νωρίς για να μην έχεις δικαιολογία. Παρασκευή δεν κανονίζουμε τίποτα και πάμε να δούμε Απόστολο Ρίζο στον Πυρήνα (Δραγούμη και Διοχάρους 11 - Πίσω απ' το Hilton). Και είμαι σίγουρος πως θα με ευγνωμονείς για καιρό, μιας και φωνές δώρα σαν του Αποστόλη δε σου χαρίζονται κάθε μέρα.

Και δε χρειάζεται να ψάχνουμε συνεχώς έξω για τους καλλιτέχνες που στάζουν συγκίνηση. Καμιά φορά τους έχουμε κάτω απ' τη μύτη μας. Ακόμα κι αν δεν μας κάνουν την τιμή συχνά. Ίσως γι' αυτό κι αξίζουν περισσότερο...

Τα λέμε εκεί (κι αν δεν προλάβεις μεθαύριο - έχεις ακόμα 3 Παρασκευές - μετά ποινολόγιο)

One day I'll rise NYC

Είναι επίσημο κόλλημα. Είναι από αυτά τα ξαφνικά που σκάνε απ' το πουθενά και κάνουν κατάληψη στον Hamlet (ο οποίος τον τελευταίο καιρό είχε βαρεθεί τους πάντες και τα πάντα και το χε ρίξει στα audio books).

Ολόκληρο το album One day you'll dance for me New York City, είναι από τα ομορφότερα ολοκληρωμένα album που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Κι ο Νορβηγός Thomas Dybdahl έχει αυτό τον τρόπο να χειρίζεται τη φωνή και τις ερμηνείες του που εμένα τουλάχιστον με πετάει στα πατώματα. Μόνο ο συγχωρεμένος ο Jeff Buckley το είχε καταφέρει με τον τρόπο του κυρίου Dybdahl.

Και εντάξει, άστα όλα τα υπόλοιπα. Ξέρεις ότι εγώ όταν κολλήσω με κάτι ενθουσιάζομαι και αρχίζω τις υπερβολές. Πες κιόλας ότι είμαι σε φάση επιρρέπειας. Το βασικό είναι άλλο. Μιλάμε για ένα δίσκο - μελαγχολικό tribute στη Νέα Υόρκη. Τι άλλο θές δηλαδή;

Πρόσθεσε σ' αυτο μια βαθιά μπλε βάση πιάνου, νωχελικά τύμπανα, υγρά έγχορδα, βρώμικα πνευστά κι εμένα που έχω ανάγκη να φύγω ένα ταξίδι περισσότερο από ποτέ.

Τί σου λεγα; κόλλημα; Κάντο έρωτα καλύτερα...

it's always...

Να σου πω κάτι:
Ψάξ' τον

Jai Ho

Πάει πολύ πιο πέρα από την έκπληξη της χρονιάς.
Απόλυτη κινηματογραφική εμπειρία που δικαίως θα σαρώσει.

Danny Boyle - respect
και A.R. Rahman το όσκαρ στο τσεπάκι του