Της Κυριακής

Κοίτα... είπα δε θα το κάνω θέμα, αλλά καθώς πήγαινα προς το στούντιο σήμερα με έπιασε μια κρίση πανικού. Σα να ράγισε η ατμόσφαιρα και ξαφνικά να έμπασε νερά από άλλες εποχές, συντελεσμένες και βιωμένες από κάποιο κομμάτι του εαυτού μου ανοίκειο. Κι όσο ανέβαινα την ανηφόρα τόσο πιο άνοιξη γινόταν. Και τόσο οι ορμόνες μου χόρευαν πόλκα με τις νεραντζιές και το αναποφάσιστο σούρουπο. Και ξαφνικά στα απόκρημνα μπαλκόνια της Κυψέλης, πρόβαλαν 35αρες αυγουστιάτικες γυναίκες με ρόμπες και νυχτικιές που δεν είχαν αγαπηθεί όσο θα 'πρεπε στη ζωή τους. Και άναψαν απειλητικά τσιγάρο εξαπολύοντας φονικούς αναστεναγμούς. Και το ραδιόφωνο τους έπαιζε γνωστά ανώδυνα τραγούδια, που έβαφαν σέπια τους τοίχους. Και τα μικρομάγαζα της γειτονιάς ξαφνικά υποφωτίστηκαν από λάμπες φθορίου και μικρές τηλεοράσεις που έπαιζαν ελληνικές ταινίες πάνω στα ψυγεία των παγωτών. Κι έλεγα "εδώ θα πάρω σπίτι", γιατί εδώ εγώ έχω ξαναζήσει, μα δε θυμάμαι πως έφυγα και πως τράβηξα στη μνήμη μου εκείνη τη γραμμή.

Τέσπα, δεν ξέρω τί στα γράφω αυτά, αφού είπα ότι δε θα το κάνω θέμα. Απλά κάπου έπρεπε να τα πω πριν τον ύπνο. Για να μην τα σέρνω μαζί εκεί που πάω...