Martha (ναι, πάλι)

Ναι, ξέρω. Επαναλαμβάνομαι. Το ίδιο όμως κι η κάθε μέρα. Κι οι καταστάσεις. Κι οι μαλακίες. Και τα λάθη. Κι οι καταθλίψεις. Και το κοριτσάκι μου είναι πάντα εδώ, να βγάζει μπροστά σε ένα μικρόφωνο τις πιο βαθιές κραυγές της, χτυπώντας με λύσσα την κιθάρα της, καθώς εύχεται να ήταν δυνατή σαν τα αγόρια με τις κιθάρες που συναντάει στα μπαρ και να μην κάθεται να περιμένει βουβά τηλέφωνα να χτυπήσουν. Και να μην προσποιείται ότι είναι καλά για κανέναν. Ούτε να χαμογελάει ψέυτικά. επειδή το μόνο που ήθελε ήταν να είναι καλή. Και πάντα - Πάντα όμως- με γυρίζει σε ένα απόγευμα στην Πανεπιστημίου που είπα "Χριστέ μου, δε γίνεται να μπορεί να σε τραγουδήσει κάτι τόσο απόλυτα", θρηνώντας απλά και μόνο για αυτά τα αδέσποτα σκυλιά που γαβγίζουν και γαβγίζουν και γαβγίζουν... (και μόλις πρόσφατα έμαθα από αξιόπιστη πηγή ότι κουβαλάνε στα αφτιά τους χαμένα τραγούδια...)

Θέε της μουσικής, ευχαριστώ για τις εμμονές μου... τα αμέτρητα αδέσποτα κουτάβια που έχεις σκορπίζει στη ζωή μου.

Πάμε άλλη μια:
I will not pretend, I will not put on a smile, I will not say I'm allright for you when all I wanted was to be...