pperStar

Έχω την τύχη να έχω στη ζωή μου μια γυναίκα πολύ-πολύ αγαπημένη. Αγαπημένη γιατί δεν είναι του κόσμου αυτού. Από κάθε άποψη. Περνάει ανάμεσα μας λες κι έχει έρθει να τσεκάρει κάτι. Λες και κάνει την επαλήθευση ενός πειράματος που έχει η ίδια ξεκινήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η γυναίκα αυτή ξέρει να μιλάει μια γλώσσα από αυτές που σε καρφώνουν στη θέση σου ώρες και ευγνωμονείς τη μοίρα σου για την ευκαιρία. Εξίσου συγκλονιστικές όμως είναι κι οι σιωπές της. Η πιο απλή της ερώτηση συνοδεύεται από εκείνη τα μαγικά αποσιωπητικά που εκτοξεύουν και την πιο απλοική σου απάντηση στις σφαίρες της πιο ειλικρινούς ομολογίας, και νιώθεις πως το "'ντάξει μωρέ", στην ερώτηση "πως πάει" παίρνει κατανυκτικές διαστάσεις. Η γυναίκα αυτή έχει γνωρίσει τον πόνο και τη θλίψη αλλά και τα δύο την έχουν κάνει να λάμπει. Έχουν αφήσει σημάδια πάνω της, αλλά αυτά είναι που την κάνουν απόκοσμα όμορφη, σαν πρωθιέρεια ενός άβατου ναού. Η φίλη μου αυτή είναι ίσως ο άνθρωπος που μου βγάζει τα πιο βαθιά αισθήματα γι' αυτό και είμαι παντελώς ανάπηρος στο να της τα εκφράσω. Μου φαίνεται γελοίο και ανούσιο να μιλάω τυπικά μαζί της. Γι' αυτό δεν της τηλεφωνώ συχνά, ούτε επιδιώκω να τη φθείρω σε καθημερινές συναντήσεις. Και για τη γυναίκα αυτή έχω υιοθετήσει τη διάλλεκτο των σιωπηλών σφιχτών αγκαλιών. Εγώ. Ο πιο επιφυλακτικός σωματικά άνθρωπος της υφηλίου. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης μου.

Αν έχω μια πηγή έμπνευσης στη ζωή κι ένα μεγάλο ευχαριστώ είναι για αυτό το μικρό μου αστέρι από εφημεριδόχαρτο...

Κι αν διαβάσει αυτό το κείμενο, έχω να της πω πως δεν είναι παρά μια απλή αποκωδικοποίηση μιας χτεσινής αγκαλιάς κι ενός βλέμματος σε μια ανύποπτη στιγμή που είχε χαθεί μέσα της, τακτοποιώντας την ακαταστασία αυτού του κόσμου.

[Με διαλύει που στις μεγαλύτερες αλήθειες είμαι λεκτικά ανάπηρος. Είναι μάλλον που δεν έχω εξασκηθεί στα "ευχαριστώ" μου προς αυτές].