red light

Έχουμε μια εποχή, μια μέρα, ένα απόγευμα, ένα βράδυ σερί και δέκα λεπτά. Πως τα συνδυάζεις να πεις κάτι; Γίνεται;

Μπα...
Παραγίνανε βιτρίνες τα σανατόρια. Σαν εκείνα τα καταχρηστικά "club" των red lighr district του κόσμου, που με είχαν σοκάρει στα 17. Και που βγάζανε στη φόρα το πιο κρυφό, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να το ρετουσάρουν. Κι έμοιαζε σακατεμένο αντί για θελκτικό. Εκτεθειμένο αντί για ισχυρό. Σαν εγώ δηλαδή. Τώρα.

Ξεφεύγω μάλλον. Όχι με τον καλό τρόπο του ξεφεύγω. Αυτό με τις Ύδρες και τα Παρίσια. Με τον άλλο, τον ανεξέλεγκτο. Είμαι στη μέση και γύρω - γύρω ζουζουνίζουν μέλισσες. Καλές και κακές. Φονικές και μελένιες. Και δε μπορώ να στα πω ανοιχτά, γιατί παραγίνανε βιτρίνες τα σανατόρια, αλλά - εντάξει - πάνω - κάτω με πιάνεις. Κοντά τρία χρόνια τώρα κάνουμε παρέα.

Και χτες που είχα αυτή την κουβέντα για τη διανοητικότητα των τριγώνων και το συναισθηματισμό των κύκλων κατάλαβα ότι γι' αυτό η ζωή μου αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει την ψυχεδέλεια των απανωτών της κύκλων. Γιατί είναι αθεράπευτα συναισθηματική η φύση του κατόχου. Και μου έρχεται κάθε τρεις και λίγο μια ταύτιση με παλιά και μου τα κάνει μαντάρα. Γιατί κάθε γαμημένος δρόμος αυτής της πόλης έχει καταπιεί κι ένα κομμάτι μου που δεν το είχα αποχωριστεί σωστά... κι έρχεται από το πουθενά και μου ζητάει δικαιώματα.

Time's up. Τα δέκα λεπτά πέρασαν. Πρέπει να την κάνω. Ημιτελές. Μια χαρά δηλαδή... Ημιτελές κι ανάπηρο στη βιτρίνα. Όπως πάντα. Απ' την παραγωγή στην κατανάλωση. Απ' το σφαγείο στο τσιγκέλι...

[Ο επόμενος...]