ארמית

Έχω καιρό να ανεβάσω ένα κανονικό, ορθόδοξο post. Εννοώ να γράψω κάτι από εκείνα τα κείμενα βιτρίνες που εκθέτουν απροκάλυπτα και θρασύτατα το μέσα - έξω. Ένα από εκείνα τα κείμενα που δεν έχουν αφορμή ένα video ή ένα τραγούδι, αλλά κάτι αληθινό, της αληθινής ζωής.

Κι όχι οτι η αληθινή ζωή δε μου δίνει αφορμές. Απεναντίας, αυτό το καλοκαίρι κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός (κι έχει κάμποσα), κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση ή επένδυση είναι μια κανονική αφορμή για μικρά ή μεγάλα συμπεράσματα.

Το θέμα της αμηχανίας εντοπίζεται στο ότι το jirashimoσπιτο διαβάζεται πια κανονικά και με το νόμο. Και μάλιστα από αναγνώστες με κανονικό πρόσωπο κι ονοματεπώνυμο. Και οι αναγνώστες με κανονικό πρόσωπο και ονοματεπώνυμο δεν έχουν χειρότερο (ή ανασφαλέστερο) απ' το να γίνονται θέμα. Κι αν μάλιστα είναι και λίγο ψυχαναγκαστικοί αναζητούν το "θέμα" τους πίσω απ' τις γραμμές και ανάμεσα στους φαινομενικά άσχετους στίχους.

Μέχρι την οριστική απεμπλοκή τους λοιπόν από το μικρό μου γυάλινο κόσμο, αυτή ή βουβή ασάφεια είναι η μικρή παραχώρηση και ικανοποίηση που προσφέρω στον ψυχαναγκασμό των επώνυμων θεμάτων (ή θυμάτων;) μου: Μια εύγλωττη σιωπή και μια σειρά κωδικοποιημένων αφιερώσεων σε άπταιστη αραμαική σαφήνεια.