los abrazos rotos

Καθώς έβγαινα από το σινεμά σήμερα το βράδυ αναρωτιόμουν: Έχει δικαίωμα ένας auter-σύμβολο στο απόλυτο τίποτα; Να πει ρε παιδί μου, "εντάξει με τα αριστουργήματα και τη δεξιοτεχνία. Εντάξει και με τα πολύπλοκα σενάρια και τα στοιχειωμένα πλάνα. Τα παίζω όλα αυτά στα δάχτυλα και το ξέρετε. Τώρα γουστάρω να κάνω μια ταινία για δυο υγρά μάτια και δυο σαρκώδη χείλη. Για να χωρέσω το αιώνιο θήλυ της εφηβικής μου σινεμανίας σε μια μεγάλη οθόνη. Για να γυρίσω ένα homage στα κόντινα της Jean Moreau του Louis Malle, τις σκάλες του Hitchcock, και τις femme fatale του Preminger".

Στις πολυαναμενόμενες ραγισμένες αγκαλιές ο Almodovar κάνει αυτό ακριβώς: μοντάρει σκόρπια καρέ από τις κινηματογραφικές αναφορές του (από το νουάρ και το μελό μέχρι - πόσο διαβολικό- το δικό του σινεμά) και μας παραδίδει μια χρυσή μετριότητα.

Κι είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που έχουμε μια δική του -μάλλον άχρωμη- ταινία χωρίς σενάριο. Η υποτυπώδης ιστορία- πρόσχημα (που εμφανώς παρωδεί τα δαιδαλώδη σενάρια παλαιότερων ταινιών του), φαίνεται πως χρησιμεύει μόνο και μόνο στο να παραθέσει μπροστά στα μάτια μας όλα αυτά τα μαγικά πλάνα που έχει φαντασιωθεί ο δημιουργός της τα χρόνια που έχει ξοδέψει στις σκοτεινές αίθουσες.

Κι εντάξει, μπορεί σινεμά χωρίς σενάριο να μην είναι παρά μια ανούσια παράθεση κινούμενων εικόνων, όταν όμως σου έρχονται από το πουθενά αυτά τα υπέροχα κοντινά της Penelope, λες ότι δε χάλασε κι ο κόσμος αν για μια φορά παραδοθείς στην απατηλή επιφανειακή μαγεία ενός απλού πλάνου απόλυτης ομορφιάς.