Να σου πω γιατί δε γράφω πια; Γιατί το μυαλό μου αρνείται πεισματικά να παραδοθεί στο βάθος ενός συλλογισμού. Για πολλοστή φορά κατεβάζει ρολά σε κάθε συμβολισμό και σημειολογία. Αγνοεί την πορεία προς ένα συμπέρασμα και αρκείται στο ίδιο το συμπέρασμα. Στο όποιο συμπέρασμα. Στο ότι η γη είναι επίπεδη και το νερό βράζει στους 12 βαθμούς. Αν μου το πεις δε θα το ψάξω περισσότερο: θα σου πω "οκ" με την ελπίδα να με αφήσεις άμεσα στην απόλυτη ησυχία μου.
Η μεγαλύτερη συγκίνηση (ή ορθότερα προοπτική συγκίνησης) αντιμετωπίζεται στην καλύτερη περίπτωση με ένα "χμ...". Και περνάει νερό. Φεύγει και δεν καταβάλω καμιά προσπάθεια να την κρατήσω, έστω για μια βόλτα με λουρί γύρω από το τετράγωνο. Εγώ που εντόπιζα τη συγκίνηση στον τρόπο που κινείται το πλάνο μιας κάμερας ή στη γραμμή ενός ανεπαίσθητου βιολιού σε ένα μουσικό κομμάτι αφήνω κινηματογραφικά καρέ και τραγούδια να παίζουν αδιάφορα το ένα μετά το άλλο στο background.
Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που προσπαθώ να τα βάλω σε σειρά καταπιέζομαι τρομερά. Σαν να έχω πάρει διαζύγιο από τις λέξεις και τα νοήματα τους. Σαν να αδυνατώ να συνθέσω μια αλυσίδα μεγαλύτερη των 5 κρίκων και δυο συλλογισμών. Κι αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί στα μέχρι τώρα χρόνια μου είπα πολλά. Κι έγραψα περισσότερα. Κι ήταν όλα τους σχεδόν σιωπές, που επειδή δηλώθηκαν κάποιοι τις παρεξήγησαν ως απόψεις. Και μαζί τους τις παρεξήγησα κι εγώ, κι είπα: αυτά είναι τα πιστεύω μου, τα λίγα. Και δεν κουράστηκα να ψάξω άλλα. Και τώρα που ξεθύμαναν, έμεινα να πλησιάζω τα 30 χωρίς κάτι στέρεο να επικαλούμαι όταν ξεφεύγει η σκέψη.
Κι έμεινα να ονειροβατώ σε άγνωστες παράλληλες πραγματικότητες που ενώ ήταν τόσο καιρό καταφύγια, τώρα έγιναν άγονοι τόποι κι αφιλόξενοι. Και νιώθω πως δεν είμαι πια το παιδί του σινεμά και του θεάτρου και της Τέχνης γενικά. Γιατί δεν είμαι καν παιδί και γιατί αρνήθηκα πεισματικά να ενηλικιωθώ μέσα σ' αυτό. Και νιώθω να πλησιάζει μια μακρινή ανάγκη να διώξω τα πάντα από μέσα μου, όλα τα απομεινάρια της μέχρι τώρα ζωής μου που απέτυχαν να με εξηγήσουν και να με εφεύρω από την αρχή.
Κι αυτόν το νέο άνθρωπο, που δεν ξέρω πως θα μοιάζει ή τι θα πιστεύει, θα τον βγάλω στο δρόμο και θα του δείξω τον κόσμο απ' την αρχή. Τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν που αρνείται να δει και κατά πάσα πιθανότητα θα τον τρομάξει. Κι η πιο βαθιά ελπίδα μου, είναι να γυρίσει τρομαγμένος στα παλιά του καταφύγια και να ναι πάλι όλα γνώριμα και οικεία. Κι αυτός σαν να τα συναντά πρώτη φορά, θα τα καταλάβει. Και θα ανήκει εκεί για πάντα.
Η μεγαλύτερη συγκίνηση (ή ορθότερα προοπτική συγκίνησης) αντιμετωπίζεται στην καλύτερη περίπτωση με ένα "χμ...". Και περνάει νερό. Φεύγει και δεν καταβάλω καμιά προσπάθεια να την κρατήσω, έστω για μια βόλτα με λουρί γύρω από το τετράγωνο. Εγώ που εντόπιζα τη συγκίνηση στον τρόπο που κινείται το πλάνο μιας κάμερας ή στη γραμμή ενός ανεπαίσθητου βιολιού σε ένα μουσικό κομμάτι αφήνω κινηματογραφικά καρέ και τραγούδια να παίζουν αδιάφορα το ένα μετά το άλλο στο background.
Ακόμα κι αυτή τη στιγμή που προσπαθώ να τα βάλω σε σειρά καταπιέζομαι τρομερά. Σαν να έχω πάρει διαζύγιο από τις λέξεις και τα νοήματα τους. Σαν να αδυνατώ να συνθέσω μια αλυσίδα μεγαλύτερη των 5 κρίκων και δυο συλλογισμών. Κι αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί στα μέχρι τώρα χρόνια μου είπα πολλά. Κι έγραψα περισσότερα. Κι ήταν όλα τους σχεδόν σιωπές, που επειδή δηλώθηκαν κάποιοι τις παρεξήγησαν ως απόψεις. Και μαζί τους τις παρεξήγησα κι εγώ, κι είπα: αυτά είναι τα πιστεύω μου, τα λίγα. Και δεν κουράστηκα να ψάξω άλλα. Και τώρα που ξεθύμαναν, έμεινα να πλησιάζω τα 30 χωρίς κάτι στέρεο να επικαλούμαι όταν ξεφεύγει η σκέψη.
Κι έμεινα να ονειροβατώ σε άγνωστες παράλληλες πραγματικότητες που ενώ ήταν τόσο καιρό καταφύγια, τώρα έγιναν άγονοι τόποι κι αφιλόξενοι. Και νιώθω πως δεν είμαι πια το παιδί του σινεμά και του θεάτρου και της Τέχνης γενικά. Γιατί δεν είμαι καν παιδί και γιατί αρνήθηκα πεισματικά να ενηλικιωθώ μέσα σ' αυτό. Και νιώθω να πλησιάζει μια μακρινή ανάγκη να διώξω τα πάντα από μέσα μου, όλα τα απομεινάρια της μέχρι τώρα ζωής μου που απέτυχαν να με εξηγήσουν και να με εφεύρω από την αρχή.
Κι αυτόν το νέο άνθρωπο, που δεν ξέρω πως θα μοιάζει ή τι θα πιστεύει, θα τον βγάλω στο δρόμο και θα του δείξω τον κόσμο απ' την αρχή. Τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν που αρνείται να δει και κατά πάσα πιθανότητα θα τον τρομάξει. Κι η πιο βαθιά ελπίδα μου, είναι να γυρίσει τρομαγμένος στα παλιά του καταφύγια και να ναι πάλι όλα γνώριμα και οικεία. Κι αυτός σαν να τα συναντά πρώτη φορά, θα τα καταλάβει. Και θα ανήκει εκεί για πάντα.
7 comments:
εχμ..
(να , έιναι που άρχισε το καλοκαίρι. )
και ποιός είπε ότι πρέπει να υπάρχει σειρά εκεί , στο μέσα;
πάντως , οι συστημικοί λένε ότι οι ρήξεις είναι εποικοδομητικές και πως συνήθως συμβαίνουν για καλό σκοπό.
κιπ σουίμινκ j
Γερασιμάκο, νομίζω πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου: Είσαι έτοιμος για έναν πολύ μεγάλο έρωτα.
Σ.
Μελαγχολίνι μου εσύ! Σε τι στενά χάθηκες πάλι;
Πες και καμιά χαζομάρα, μην είσαι συνέχεια σοβαρός. Δεν θα παρεξηγήσουμε, αφού αγαπάμε παιδιά σαν και σένα. Κι αν σε ενοχλεί η λέξη, αγνόησέ την. Αλλά πες και καμιά βλακεία, κάτι άσχετο κι ας μην έχει 5 κρίκους και 2 συλλογισμούς.
Ίσως κι η πολλή συνέπεια να γίνεται βάσανο κάποιες φορές.
Πως το βλέπεις, από συμβουλές σκίζουμε, ε;
Φιλιά, ψυχούλη!
Μου έχει συμβεί...σε μικρότερη ηλικία από τη δική σου.
Μην αγχώνεσαι.Είναι κάτι από την αυτοκαταστροφική τάση του ανθρώπου που αναδύεται ανα μία δεκαετία.Ειδικά σε ανθρώπους σαν κι εμάς...Της τέχνης και των γραμμάτων...και όλα αυτά που εφήυραμε για να δικαιολογήσουμε την αδικαιολόγητη αγάπη που δε μας έδωσαν.
Μη σκάς,κι αυτό προσωπική άποψη είναι.Μπορεί να είναι και συμβουλή.
Η.
« B Σαν ν’ αδειάζει η φωτιά μέσα μου.
C Σαν ν’ αδειάζουν τα μέσα μου.
B Δε νιώθω τίποτα, τίποτα.
Δε νιώθω τίποτα.»
ακόμα κ έτσι,μ'αυτή την αλυσίδα τη μικρότερη των 5 κρίκων και δυο συλλογισμών,εξακολουθείς να με μαγεύεις...
M.
Κι εγώ που πλησιάζω τα τριάντα νιώθω πιο μπερδεμένος από ποτέ. Το εγώ μου ακροβατεί ανάμεσα στα θέλω της καρδιάς και του μυαλού.
Η καρδιά μου θέλει να τρέξει, να ματώσει, να αγαπήσει, να πονέσει, να κλάψει, να γελάσει, να ξαναγεννήσει ένα νέο καλύτερο εγώ και το μυαλό μου... Το μυαλό μου θέλει την ησυχία του. Θέλει ένα αύριο σαν μια απέραντη ήρεμη θάλασσα δίχως φουρτούνες, μόνο με μετρημένες χαρές που θα σκάνε σε βράχους οικογενειακής ευτυχίας.
Είναι η ηλικία Γεράσιμε. Το σταυροδρόμι των τριάντα. Το άγχος πριν διαλέξεις να πας δεξιά ή αριστερά και η αβεβαιότητα αν διάλεξες σωστά.
Προσωπικά μετά τις αποτυχίες στα χρόνια κυριαρχίας της καρδιάς το μυαλό μου πλέον κάνει κουμάντο και εξασφαλίζει στην καρδιά μου μια ήσυχη ζωή.
Post a Comment