Επιστροφή

Με την Κρήτη έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Αν με διάβαζες πριν δυο χρόνια ξέρεις και γιατί. Η Κρήτη ήταν για μένα μια σειρά από αψυχολόγητα νυχτερινά καράβια που με έπαιρναν απ' τη ζωή μου με μια τρομακτική χρονική ακρίβεια. Ήταν ατέλειωτες ώρες μοναξιάς και καφέδων και σελίδων βιβλίων και σκέψεων που άλλοτε γίνονταν λέξεις κι άλλοτε ξέμεναν στο κεφάλι μου κι ενεργοποιούνται σε ανύποπτο χρόνο μέχρι και σήμερα.

Στην Κρήτη έμεινα τέσσερις μήνες και συνειδητοποίησα πόσο σχετικές έννοιες είναι η λογική, η συνήθεια, οι επιλογές και τα δεδομένα. Εκεί κατάλαβα τί σημαίνει να επιβιώνεις, να προσαρμόζεσαι, να ελίσσεσαι. Ένιωσα ποιοι άνθρωποι ήταν πραγματικά και θα έμεναν για πάντα δικοί μου άνθρωποι - άσχετα αν η σχέση μου μαζί τους άλλαξε μέσα στους μήνες που ακολούθησαν. Στην Κρήτη ωρίμασα, όσο δεν είχα ωριμάσει μέχρι τότε κι όσο δεν πρόκειται να ωριμάσω ποτέ.

Η Κρήτη ήταν τηλέφωνα διαρκείας, e-mail, moleskine, το Σνιφ του Παπαδογιάννη, ο Καμί, ο Ντοστογιέφσκι κι η Francoise Sagan. Ήταν ο Stephen Sondheim κι ο Bob Fosse. Ήταν ολόκληρη η φιλμογραφία της Audrey Hepburn (στις πιο παράλογες συνθήκες προβολής), αεροπλάνα, πλοία, εισιτήρια, προγραμματισμοί, αγωνίες, διαψεύσεις, επιβεβαιώσεις.

Απόψε το βράδυ, από το λιμάνι του Πειραιά ξεκινά ένα ταξίδι στο χρόνο, που θα παίζεται σε δύο επίπεδα: Στο τότε και στο τώρα. Κάθε νέα εικόνα θα έχει ένα είδωλο στο παρελθόν, κι η ηρεμία της απόστασης θα υπερισχύει αναγκαστικά της μελαγχολίας.

Νομίζω δε θα ξεκινούσα αυτό το ταξίδι αν δεν είχα όπλα να πολεμήσω εκείνα τα παλιά φαντάσματα. Γι' αυτό κι επιστρέφω δυο χρόνια μετά. Για να επιστρέψω κάτι μνήμες εκεί που ανήκουν. Και να πάρω μαζί μου στην τωρινή ζωή μου, την τόσο μακρινή, μερικές καινούργιες. Φτιαγμένες αποκλειστικά και μόνο από μένα.

Έρωτες

Οι Έρωτες του Καλοκαιριού κυκλοφόρησαν. 20+ Αθηναίοι επιλέγουν το αγαπημένο τους σημείο στην πόλη και μοιράζονται τις σκέψεις τους μαζί μας. Ξεφυλλίζεις το νέο τεύχος εδώ.

Φεγγάρια

Τα φεγγάρια του καλοκαιριού είναι αλλόκοτα. Τα κοιτάζεις με τις ώρες και περιμένεις να σου δώσουν απαντήσεις. Καθυστερούν να απαντήσουν κι αναρωτιέσαι τί φταίει‧ και δε σου περνάει καν απ' το μυαλό πως δεν τα ρώτησες τίποτα ποτέ.

edge

Το φετινό καλοκαίρι σωπαίνει γιατί έχει μια σοβαρή αποστολή: να κλείσει κύκλους, που έχουν ανοίξει εδώ και καιρό. Κύκλους που χρώσταγα εδώ και κάμποσα χρονάκια στον εαυτό μου να κλείσω κι όλο το ανέβαλα. Αποφάσεις σοβαρές που τελικά πάρθηκαν και σφραγίστηκαν και μπήκαν σε μια τελική ευθεία.

Δεν είναι δύσκολο τελικά να αποφασίζεις κάτι. Το δύσκολο είναι να διαχειρίζεσαι τις αμφιβολίες αν έχεις πάρει τη σωστή απόφαση. Αυτό το τελευταίο είναι που μας αποσυντονίζει και μας κάνει να αποφεύγουμε τα "μεγάλα ναι" (ή τα "μεγάλα όχι"). Θα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις στο μέγεθος της ευθύνης; ή θα τα κάνεις θάλασσα πνίγοντας μια για πάντα την ευκαιρία να κάνεις το μεγάλο βήμα;

Κι είναι κι αυτό το "οριστικά" που μας τρομάζει. Βαθιά μέσα σου ελπίζεις πως η οριστική αμφιβολία μπορεί να αλλάξει. Να βρεθεί ο ένας καταλύτης που θα σου δώσει την τελική ώθηση να ξεφύγεις απ' αυτήν. Το οριστικό λάθος όμως -ακόμα κι αν είσαι από τους αισιόδοξους - ξέρεις πως δε μπορεί ποτέ να πάψει να είναι οριστικό (άντε αν είσαι από τους αισιόδοξους να το καταμετρήσεις στα μαθήματα ζωής - και τέλος).

Όμως λέω για πρώτη και μοναδική φορά να μην το αναλύσω περισσότερο. Ούτε να το φορτώσω σε καταλύτες και τελικές ωθήσεις. Λέω να βαφτίσω την απόφαση αποκλειστικά και μόνο δική μου ευθύνη, να πάρω φόρα και να κάνω την οριστική βουτιά. Ή μάλλον τις βουτιές. Μία προς μία: από βράχους νησιών μέχρι την κορφή ψηλών ευρωπαϊκών κτιρίων. Κι από απόκρημνες λέξεις σε άγραφες σελίδες μέχρι περιττές συνάξεις κι αναλώσεις.

tweet

Η καταστροφή του Blogger είναι το twitter.
(και το ομολογώ στο blog με ένα tweet)
[σύνολο χαρακτήρων: 81]

Carmen

Το απόλυτο πάθος σε μια γειτονιά του Μεταξουργείου: ο Έρωτας, η Ελευθερία, η φλόγα κι η συντριβή, σε μια παράσταση που παίζεται περισσότερο στο κεφάλι σου παρά μπροστά σου.

Κι αν μου έλεγαν να περιγράψω την ολοκληρωτική ομορφιά θα έλεγα πως απροσδόκητα εντελώς τη συνάντησα χτες βράδυ στο αφοπλιστικά ποιητικό πλάσμα που ονομάζεται Μαρία Ναυπλιώτου.

Μέχρι τις 11 του μηνός - ελπίζεις για εισιτήρια ή παράταση - και σπεύδεις να το δεις.