edge

Το φετινό καλοκαίρι σωπαίνει γιατί έχει μια σοβαρή αποστολή: να κλείσει κύκλους, που έχουν ανοίξει εδώ και καιρό. Κύκλους που χρώσταγα εδώ και κάμποσα χρονάκια στον εαυτό μου να κλείσω κι όλο το ανέβαλα. Αποφάσεις σοβαρές που τελικά πάρθηκαν και σφραγίστηκαν και μπήκαν σε μια τελική ευθεία.

Δεν είναι δύσκολο τελικά να αποφασίζεις κάτι. Το δύσκολο είναι να διαχειρίζεσαι τις αμφιβολίες αν έχεις πάρει τη σωστή απόφαση. Αυτό το τελευταίο είναι που μας αποσυντονίζει και μας κάνει να αποφεύγουμε τα "μεγάλα ναι" (ή τα "μεγάλα όχι"). Θα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις στο μέγεθος της ευθύνης; ή θα τα κάνεις θάλασσα πνίγοντας μια για πάντα την ευκαιρία να κάνεις το μεγάλο βήμα;

Κι είναι κι αυτό το "οριστικά" που μας τρομάζει. Βαθιά μέσα σου ελπίζεις πως η οριστική αμφιβολία μπορεί να αλλάξει. Να βρεθεί ο ένας καταλύτης που θα σου δώσει την τελική ώθηση να ξεφύγεις απ' αυτήν. Το οριστικό λάθος όμως -ακόμα κι αν είσαι από τους αισιόδοξους - ξέρεις πως δε μπορεί ποτέ να πάψει να είναι οριστικό (άντε αν είσαι από τους αισιόδοξους να το καταμετρήσεις στα μαθήματα ζωής - και τέλος).

Όμως λέω για πρώτη και μοναδική φορά να μην το αναλύσω περισσότερο. Ούτε να το φορτώσω σε καταλύτες και τελικές ωθήσεις. Λέω να βαφτίσω την απόφαση αποκλειστικά και μόνο δική μου ευθύνη, να πάρω φόρα και να κάνω την οριστική βουτιά. Ή μάλλον τις βουτιές. Μία προς μία: από βράχους νησιών μέχρι την κορφή ψηλών ευρωπαϊκών κτιρίων. Κι από απόκρημνες λέξεις σε άγραφες σελίδες μέχρι περιττές συνάξεις κι αναλώσεις.