Tuesday, September 07, 2010

Το κέρμα


Σκέφτομαι καμιά φορά μήπως η αθωότητα είναι ένα κέρμα που γλιστράει ανύποπτα απ’ την τσέπη καθώς αλλάζουμε νούμερο απ’ τα παιδικά στα ενήλικα μας ρούχα. Ή μήπως η ανάγκη της να παραμένει απροσδιόριστη την αναγκάζει να τα μαζεύει και να φεύγει κακήν κακώς, τη στιγμή που το λεξιλόγιο μας αρχίζει και αποτελείται από περισσότερες των χιλίων λέξεις.

Δεν έχω εντοπίσει ποια είναι η ακριβής χρονική στιγμή που υποχωρεί η αθωότητα, σίγουρα όμως από ένα σημείο και μετά παύει να μας ανήκει. Κι αν τυχόν ξεμείνει σε κανέναν, εντοπίζεται σα στίγμα, μετονομάζεται σε αφέλεια, άγνοια, ηλιθιότητα και ξορκίζεται από τον κόσμο που έχει μάθει, έχει ζήσει, έχει δει και ξέρει πια να αναλύει το σύμπαν σε άλλη βάση.

Κι έρχεται μια στιγμή που δε σε συγκινεί τίποτα. Όλα τα ξέρεις. Όλα τα έχεις ξαναβιώσει. Στην πρώτη αποκάλυψη που συντελείται μπρος στα μάτια σου, αναζητάς με σηκωμένο φρύδι τα σχοινιά του αιωρούμενου Μεσσία και την καταπακτή που είναι καταχωνιασμένος ο ξηρός πάγος.

Όταν χάνεις την αθωότητά σου δεν νιώθεις, δεν αισθάνεσαι, αλλά ψάχνεις και υποπτεύεσαι. Δεν εμπιστεύεσαι τις καλές προθέσεις των άλλων, μια και η καλή προαίρεση είναι ένας μύθος λίγο πιο απίστευτος απ’ την αρπαγή της Ευρώπης ή την απόλυτη ευτυχία.

Έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το που επικεντρώνεις το βλέμμα σου. Στη σκηνή ή πίσω απ’ την κουίντα. Στην οθόνη ή στον προτζέκτορα. Στα λόγια ή στους ήχους. Έχει να κάνει με το πόσο διαθέσιμος είσαι στην τριβή με τα βιώματά σου, ή πόσο πιστός σ’ αυτό που καταχρηστικά αποκαλείς ολοκληρωτική σου διαμόρφωση (να υπάρχει άραγε τέτοιος τίτλος ευγενείας;)

Κι έρχεται ένα φευγαλέο λεπτό, που οι άμυνές σου ξεκουράζονται, και κάτι απροσδιόριστο, ένας νέος τόνος του φθινοπώρου, ένα παλιό τραγούδι, μια σκηνή σε μια ταινία, ο στίχος ενός ποιήματος, μια κουβέντα, ένα άγγιγμα, ένα απλό βλέμμα σε κάνουν σε μια μικρή στιγμούλα ανυπεράσπιστο πεντάχρονο που χάσκει μπροστά στα θαυμαστά μυστήρια ενός άγνωστου κόσμου.

Κι είναι τότε που νιώθεις ότι η αθωότητα ωριμάζει μ΄αυτόν ακριβώς τον τρόπο: αιωρούμενη πάνω απ’ τους ανθρώπους και τις εμπειρίες τους, πάνω απ’ τον πάγο, πάνω απ’ τη γνώση και την αντίληψη για τον κόσμο.

Κι είναι τότε που κοιτάζεις κάτω και βρίσκεις απρόσμενα εντελώς την αθωότητά σου σαν ένα κέρμα, που έπεσε από κάποιον περαστικό, και τη φυλάς στην τσέπη σου, για γούρι, ως την επόμενη φορά που θα την ξαναχάσεις τυχαία, αλλάζοντας παντελόνι.

7 comments:

Christina said...

Αν είναι η αθωότητα κέρμα,
είναι από 'κείνα που δένονται
στο λαιμό μενταγιόν.
Που θα πει, δε χάνεται,
δεν πέφτει από τσέπες παντελονιών χαίνουσες,
μονάχα κρύβεται
ως παλαιών αρχών,
αισθητικών παρωχημένων
σα φυλαχτό κατάσαρκα φορεμένο,
εφ' όρου ζωής.
Τεκμήριο αθωότητας
ποτέ η άγνοια ή η ηλικία
δεν μπορεί να είναι, θαρρώ.
Γιατί αθωότητα σημαίνει να ξέρω
πως μπορεί να απατώμαι
και ωστόσο
ξανά να τολμώ.

Obsidian said...

το κάθετι σ' αυτό το σύμπαν, ζωντανό ή μή, έχει τη θέση του, τους νόμους του και τη σχέση του με τα άλλα πράματα.
Έτσι για μένα αθωότητα είναι όταν αγνοείς, ηθελημένα ή μή, όλο αυτό το "παρασκήνιο" και το μόνο που σε νοιάζει είναι η σχέση η δική σου μαζί του.

Α, και υποψιάζομαι ότι η "ακριβής χρονική στιγμή που υποχωρεί η αθωότητα" είναι όταν η συνείδηση την κατηγορεί για τον πόνο που βιώνει. Και αν δεν συμφιλιωθούμε με τις πληγές μας, την αθωότητά μας δεν μπορούμε να την εμπιστευτούμε ξανά.

Καλό χειμώνα να ΄χουμε, αθώε μου "στιχοπλόκε" ;-)

R@miAnNa said...

"Κι έρχεται μια στιγμή που δε σε συγκινεί τίποτα."μα αυτη τη φραση τα είπες όλα.
υπέροχο blog!καλη συνέχεια :)

μικα said...

"η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο..."
ο.ε.

Anonymous said...

Τώρα μπήκα στα 18 και ότι και αν κάνω ο κόσμος με απογοητεύει και πάνω που καταλαβαίνω πως αν θέλω να μετριασω την απογοήτευση μου πρέπει να μοιραστώ τις σκέψεις μου στην κολλητη μου με απογοητεύει και αυτή λεγωντας μου πως είμαι υπερβολική ... Και πανω που καταλαβαίνω πως είμαι ο «κάποιος» που «βλέπει το λάθος και μελαγχολει» δεν αισθάνομαι πλέον τόσο μόνη όσο πριν...

Despina said...

η αθωότητα...
σαν κέρμα κρύβετε στη πίσω τσέπη...
σαν τα απογεύματα εκείνα που δεν κάναμε τίποτα από το να ζούμε....
προσοχή στις τσέπες μας...
μη κατα-λάθος μπει κανένα κέρμα στο πλυντήριο...

Nick said...

θυμάμαι καθαρά τη στιγμη που εχασα αυτο που ειχα για αθωο.στα 23 ,τεταρτη 21 ιουνιου 2006 ,ηταν 12 παρα κατι ,Στο Παπαγεωργίου , Περιμενω τα αποτελεσματα του πατερα μου.Βγαινουν , αυτος καθεται παραδιπλα , εχω ιδρωσει και τρεμω.Πως να του το πω πως η αρρωστια που του φαγε το νεφρο τωρα του τρωει το συκώτι.Με κοιταει και χαμογελαω, "Τι ειναι" με ρωταει και κρεμεται απ το στομα μου." Μη φοβασαι" απανταω. Ορθωνεται αποτομα και αρχιζει να τρεχει. Τρεχω να τον προφτασω."Μπαμπα.. " Και χτυπα το κινητο . Συνεχιζει να τρεχει προς το αμαξι και εγω απαντω στο τηλεφωνο.Ειναι ενας ταδε φιλος που δε θελω να πω το ονομα του τωρα. "Δε μπορω να σου μιλησω τωρα , τα λεμε αργοτερα " μα μου φωναζει να μη το κλεισω. "πες μου " του λεω.Καθως εχω παρει στο κατοπι το πατερα μου που προχωρα και κλαιει , Μου λεει πως ο γκομενος του του μαρτυρησε πως εχει HIV και πως κανουν ελευθερο σεξ απ το Δεκεμβρη."Μη φοβάσαι " του απαντησα και το εκλεισα. Εκεινη τη στιγμη ηταν που χαθηκε. Εκεινο το δευτερολεπτο. Κοντοστάθηκα. Παγωσε το μυαλο μου και ένοιωσα να φευγει. 4 χρονια τωρα δε γύρισε.Το μονο καλο ηταν που σταματησα να γερναω.χεχ. σορρυ για το μεγεθος του σχολιου.