Ακολουθεί το προσωπικό μανιφέστο του Jirashimosu σχετικά με το τί είναι Τέχνη. Εννοείται είναι καθαρά υποκειμενικό και δεν έχει καθολικές αξιώσεις. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
• Η Τέχνη που υπερκοστολογείται χάνει το στόχο της. Κι όταν λέω στόχο δεν εννοώ σε ποιον απευθύνεται, γιατί η Τέχνη που υπερχρεώνεται είναι πάντα πολύ συγκεκριμένο σε ποιον απευθύνεται. Ακόμα κι αν ο μεταπράτης της δεν την ονομάζει τέχνη αλλά πατάτες. Στόχο εννοώ το σκοπό για τον οποίον πρωτογενώς παράγεται.
• Η Τέχνη δεν χαϊδεύει ματαιοδοξίες, δε χτίζει ούτε επιβεβαιώνει στάτους, δε λειτουργεί ως πεδίο επίδειξης δύναμης, πλούτου, κοινωνικής θέσης. Η Τέχνη εξισώνει τους πάντες, πλούσιους και φτωχούς, εκπαιδευμένους και απαίδευτους. Κι αυτός που διαχωρίζει τη θέση του από το διπλανό του σε ένα καλλιτεχνικό γεγονός, επισημαίνοντας τις διαφορές που τους χωρίζουν, απλά δεν έχει καταφέρει να βρίσκεται εκεί που πρέπει.
• Η Τέχνη δεν πουλιέται, ούτε αγοράζεται. Όταν πληρώνεις ένα έργο τέχνης, είτε αυτό είναι μουσική, είτε ζωγραφική είτε θέατρο, δεν πληρώνεις το ταλέντο ή το χρόνο του δημιουργού. Αγοράζεις απλά τη διαθεσιμότητά του να δημιουργεί για να κοινωνεί το χάρισμά του αναπόσπαστος. Γι’ αυτό κι ο καλλιτέχνης που ζει με υπερβολή, δεν είναι πραγματικός καλλιτέχνης. Στην Τέχνη έχεις ανάγκη ακριβώς όσα χρειάζεται το σώμα σου για να μένει το μυαλό σου ελεύθερο.
• Η Τέχνη δεν είναι επί τούτου διεργασία. Δεν χρειάζεται προαπαιτούμενες γνώσεις για να την κοινωνήσεις. Η Τέχνη είναι καθαρή συγκίνηση. Όσο πιο καθαρός και άδειος σταθείς ενώπιον της, τόσο περισσότερη αξία έχει η χαρά που θα σου προσφέρει. Η διακειμενικότητα, οι αναφορές, η ιστορική και καλλιτεχνική συνέχεια είναι παιχνίδια που παίζουν οι καλλιτέχνες, οι μελετητές και το έμπειρο κοινό. Η ουσία της αληθινής Τέχνης προκύπτει όταν την κοινωνήσεις παιδί, ξεχνώντας όλα όσα έμαθες ποτέ. Κι όταν επιστρέψεις στις γνώσεις σου θα τις βρεις πλούσιες. Η πρωταρχική συγκίνηση θα βρει τη θέση της στο οπλοστάσιό σου.
• Η Τέχνη δεν μπαίνει σε καλούπια και νόρμες. Δεν ακολουθεί κανόνες. Δεν έχει συγκεκριμένη ηθική. Μπορεί να καταπιαστεί με το πιο σκληρό πράγμα, όταν χρειάζεται για να δηλώσει κάτι. Η Τέχνη ποτέ δε θα καταφέρει να γίνει πιο βίαια από την πραγματικότητα γιατί εκπορεύεται πάντα από αυτήν. Αν δεις ένα έργο τέχνης που σε σοκάρει μη σπεύσεις να επιτεθείς στη διαστροφή του Καλλιτέχνη. Κοίτα πρώτα γύρω σου ή μέσα σου, γιατί μάλλον κάτι υπάρχει εκεί που οι κεραίες του δημιουργού έχουν διαισθανθεί. Η Τέχνη επισημαίνει τον Κίνδυνο, δεν τον προκαλεί.
• Δεν υπάρχει καλή και κακή Τέχνη, σωστή και λάθος. Τέχνη είναι η αισθητική κι οι ιστορίες σου. Το πως βιώνεις τον κόσμο που σε περιβάλλει και τη σχέση σου με το σύμπαν. Αν καταφέρει κάτι να σε συγκινήσει αυθεντικά, ακόμα κι αν είναι ευτελές, δέξου το σαν την προσωπική σου μορφή Τέχνης. Μην το αρνηθείς, μην το υποτιμήσεις. Το ζητούμενο της Τέχνης είναι η συγκίνηση. Αρκεί αυτό που σε συγκινεί να είναι δημιούργημα. Να έχει φτιαχτεί γι’ αυτό το λόγο, ανασυνθέτοντας στοιχεία της πραγματικότητας. Η φύση δεν είναι Τέχνη. Η Τέχνη προϋποθέτει το ψέμα, τη μίμηση. Η φύση είναι η αφετηρία της Τέχνης. Είναι η Έμπνευση.
• Τέλος, αν δεν μπορείς να κάνεις Τέχνη, να δημιουργήσεις, να αφιερωθείς, μην απογοητευτείς. Οι παραγωγικοί δέκτες της Τέχνης είναι η Ύψιστη μορφή καλλιτεχνών. Συχνά το παραβλέπουν. Κι είναι ειλικρινά αυτοί που έχουν τη δύναμη να εκτοξεύσουν την Τέχνη σε άλλες, υπαρξιακές, σφαίρες. Χωρίς αυτούς η μουσική θα ήταν θόρυβοι, η ζωγραφική τελάρα και μπογιές, η γλυπτική μάρμαρα και πέτρες, το Θέατρο ένα τσούρμο αλαφροΐσκιωτοι απατεώνες κι ο Δημιουργός - Καλλιτέχνης η ζωντανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει Θεός κι ούτε ποτέ υπήρξε.
