η άλλη ζωή.

 Έρχονται στιγμές που ξυπνάς σε άλλη ζωή. Όλες οι γνωστές διαστάσεις του κόσμου μοιάζουν να έχουν ανταλλάξει μεταξύ τους αναλογίες προκειμένου να σε εμπαίξουν. Κι είναι τότε που νιώθεις πως οι γνώσεις κι η εμπειρία σου δεν έχουν κανένα νόημα, γιατί αν το σύμπαν το αποφάσιζε, θα μπορούσε να τα φέρει όλα σε μια στιγμή τούμπα και να σε πείσει πως έτσι ήταν εξαρχής κι εσύ ένας ηλίθιος που δεν μπορείς να πεις τα πράγματα με το όνομά τους ή να τα δεις όπως ακριβώς είναι. Κι εκεί που ξαπλώνεις ένα βράδυ σε μια τακτοποιημένη ζωή, ξυπνάς το επόμενο πρωί και τη βρίσκεις σκορπισμένη στο πάτωμα. Τότε την ξαναμαζεύεις μόνο και μόνο για να διαπιστώσεις πως δεν μπορείς να την ταξινομήσεις με τον τρόπο της χτεσινής μέρας. Κι αρχίζεις πάλι από την αρχή να αναζητάς τα όρια, τα σχήματα, τα μεγέθη, τις αλληλουχίες. Κι είναι αλήθεια: η ζωή αποτελείται όντως από συγκεκριμένα απλούστατα κομμάτια, τα οποία όμως δεν σταθεροποιούνται ποτέ. Το μπλε, το κόκκινο, ο κύκλος και το τρίγωνο, μπορεί να συμπέσουν, να ταυτιστούν, και προς στιγμήν να σε ξεγελάσουν, ποτέ όμως δε θα αλληλοπροσδιοριστούν οριστικά. Είναι από τη φύση τους συγγενικά κι ασύμβατα. Αν το κάνουν θα είναι μόνο για να παίξουν μαζί σου ή να σε τσεκάρουν‧ σαν εκείνα τα πειράματα με τους χιμπαντζήδες, που ο ερευνητής τους θέτει προβλήματα, όχι προς αναζήτηση μιας λύσης (είναι άλλωστε εξ' αρχής γνωστή κι αμελητέα για την έρευνα), αλλά προκειμένου να ανιχνεύσει τη νοημοσύνη τους. Κάπως έτσι μας χειρίζεται κι η ζωή μας: μας παρέχει εξ' αρχής και αφειδώς όλα τα δεδομένα, από το πρώτο ως το τελευταίο, όχι για να τα συνθέσουμε και να βρούμε κάποιο υποτιθέμενο νόημα, μα για να τσεκάρει τις ικανότητες μας στη διαχείριση, την ευφυΐα μας, πόσο ασφαλή είναι τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος στα χέρια μιας απλοϊκής ύπαρξης με ασφαλείς προοπτικές εξέλιξης. Κι αν καμιά φορά καταφέρουμε μετά από κόπους κι αλλεπάλληλες προσπάθειες να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά και πέσουμε ήρεμοι για ύπνο, το επόμενο πρωί ξαναβρίσκουμε τα κομμάτια στο πάτωμα, με άλλο σχήμα και μορφή, και κάθε φορά αρχίζουμε την επίλυση από την αρχή, προσδοκώντας την επιβράβευση, την αποδοχή, ένα ζαχαρωτό ή ένα χάδι, ή να μας αφήσουν τέλος πάντων στην ησυχία μας. Κι όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ο βασικός λόγος: αυτό που μας σπρώχνει να πέφτουμε με τα μούτρα κάθε φορά σε μια μανιώδη ενασχόληση με την επίλυση των γρίφων της ζωής είναι μια έμφυτη αναζήτηση της αρμονίας. Μια ανάγκη κάποτε ο μπλε κύκλος και το κόκκινο τρίγωνο να παγιωθούν και να παραμείνουν έτσι από το βράδυ ως το επόμενο πρωί. Και αυτή, η τόσο απλή παραχώρηση -που στο φινάλε την κερδίσαμε- να είναι η άλλη ζωή‧ η οριστική.