το τέλος του κόσμου

Με τί ψυχή να γράψεις; Τα τραγούδια τα πήραν οι φωνές. Τις εικόνες τις έθαψαν τα σκουπίδια. Η ελπίδα έγινε γκρίνια. Στρώσεις απαισιοδοξίας έχουν καλύψει τα πάντα. Μπήκαμε στην εποχή που όποιος ελπίζει, προπηλακίζεται, γιατί το μέλλον είναι ζοφερό κι αν δεν το βλέπει έτσι είναι εκτός τόπου και χρόνου και κατά τη λογική του όχλου, επικίνδυνος. Η αισιοδοξία είναι πιο επικίνδυνη κι από τη φτώχεια, πιο απειλητική κι από το θάνατο. 

Πιάνω τον εαυτό μου να τρομάζει να φτάσει μια σκέψη ως το τέλος από φόβο μήπως και επικυρωθεί η διαφωνία με όλους και όλα. Ναι είναι άσχημα τα πράγματα, ναι ένας κόσμος καταρρέει, μια εποχή αλλάζει, δεν είναι όμως απαραίτητα κακό. Γκρεμίζονται σαθροί θεσμοί (και δε μιλάω μόνο πολιτικά) αισχρές συμφωνίες και αναξιοπρεπείς συμβιβασμοί, σκοτεινά μικροσυμφέροντα και ραδιουργίες. Πάλι δε μιλάω πολιτικά. Όλοι μας ζούσαμε έτσι. Όλοι είχαμε μπει σε αυτό το χορό. Σε διαφορετική κλίμακα, μα στον ίδιο σκοπό. 

Πεθαίνει μια ευτελής πολυτέλεια και ευμάρεια, το αισθανόμαστε άπαντες. Μαζεύονται τα ανούσια τραπέζια και οι μίζερες διασκεδάσεις. Όποιοι έφαγαν, έφαγαν, όσοι χόρτασαν, χόρτασαν, τώρα ο λογαριασμός και –τι έκπληξη- αλά γερμανικά: ισόποση πληρωμή. Έτσι είναι η δημοκρατία. Τι κι αν πήρες το φιλέτο, τί κι αν ήπιες το ζωμό. Το ήξερες, αλλά δε σε ένοιαζε. Παραήσουν απασχολημένος να περιμένεις τη σειρά σου για το φιλέτο και ξεχάστηκες. Δεν προνόησες. Δεν προετοιμάστηκες. Σε αιφνιδίασε η κατάσταση. 

Κι όμως το πιστεύω, με την βεβαιότητα του τρελού αν θες: τίποτα ουσιαστικό δε θα τελειώσει. Θα πέσουν κάποια τείχη εντυπωσιασμού. Άχαρα και στην ουσία άχρηστα. Ο κόσμος θα φτιαχτεί ξανά. Οι δυνατοί θα επιβιώσουν. Όχι οι ισχυροί. Αυτοί είναι οι πιο αδύναμοι από όλους. Αυτούς τους κυβερνάει ο φόβος και ο κίνδυνος. Απλώς χάνονται πιο αργά γιατί έχουν ταμπουρωθεί σε φρούρια. Θα γκρεμιστούν κι αυτά. Αποκαθήλωση. Οι δυνατοί είναι οι ελεύθεροι, εκείνοι που έχουν την προδιάθεση, τη θέληση, τη φρόνηση. Πραγματικά δυνατοί είναι οι αδέσμευτοι, όσοι μπορούν να ζήσουν με τα λίγα, με το τίποτα, με το νερό, το ψωμί και το οξυγόνο. 

Ναι, άνθρωποι θα πεινάσουν, θα κρυώσουν, θα πληρώσουν ένα άδικο τίμημα. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι άδικο, αφού τόσα χρόνια το επέτρεπαν. Τα εγκλήματα γίνονταν μπροστά στα μάτια όλων μας κι εμείς εθελοτυφλούσαμε, μόνο και μόνο για χάρη της προοπτικής ενός παραπήγματος στη γη της επαγγελίας. Για μια θέση στο δημόσιο, στη μονιμότητα ή μπροστά από μια υψηλής ευκρίνειας τηλεόραση. Θεατές αξίας με την έμφαση στη λάθος λέξη. 

Ο κόσμος θα τελειώσει για να μαλακώσουν οι άνθρωποι που σκλήρυναν από την αδιαφορία, για να επανεκτιμήσουν την αξία της απλής ζωής, του ελεύθερου πνεύματος, της γνώσης και της ευχαρίστησης που αποκτάται με κόπο και προσπάθεια. Από τις στάχτες μιας διαβρωμένης κοινωνίας θα γεννηθεί η ευχαρίστηση της συνύπαρξης, η ελεύθερη επιλογή, η οξυδέρκεια. Θα ακούσουμε και πάλι τις ανάσες, τις καρδιές και τις φωνές μας. Τον διπλανό μας, τον φίλο και τον ξένο. Τον εαυτό μας. 

Ναι ο κόσμος τελειώνει άχαρα, δεν ρίχνει αυλαία καν θεαματικά. Δεν επιφυλάσσει ένα μεγάλο μονόλογο για τους πρωταγωνιστές, ούτε υποκλίσεις ή χειροκροτήματα. Απλώς σχολάμε. Ξεβάφουμε τα πρόσωπα μας, βγάζουμε τα άβολα εκκεντρικά κοστούμια, τυλιγόμαστε με παλτά κανονικότητας και παίρνουμε τους δρόμους σαν κανονικοί άνθρωποι και πάλι. Δε χρειαζόμαστε τίποτα. Την υγεία μας, τους ανθρώπους μας, τη γνώση της αλήθειας και καθαρή συνείδηση. Όλα τα άλλα θα τα φτιάξουμε από την αρχή.