Piccolino

Η Mina Mazzini είναι η μοναδική πραγματική ντίβα του πλανήτη. Τελεία. Σαφέστατα υπάρχουν κι άλλες τραγουδίστριες με το καλλιτεχνικό της εκτόπισμα, την ιστορία της και την έκταση της φωνής της (αν και γι’ αυτό το τελευταίο διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις), η Mina όμως είναι η μόνη που έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: να δημιουργεί καλλιτεχνικά και να δίνει το συνεχές παρόν στα μουσικά πράγματα, ενώ έχει ήδη περάσει συνειδητά -όπως μόνο οι Μύθοι μπορούν- σε μια σφαίρα εκτός του κόσμου τούτου.

Εξαφανισμένη για πάνω από μια εικοσαετία από κοινωνικές εμφανίσεις, εκδηλώσεις, συνεντεύξεις και συναυλίες, αποτραβηγμένη στην Ελβετία, πραγματοποιεί μια εμφάνιση φάντασμα μια φορά το χρόνο με ένα δίσκο – έκπληξη, ο οποίος δημιουργεί ένα ολόδικό του σύμπαν ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη μουσική βιομηχανία. Την ίδια στιγμή οι φήμες γύρω από την περσόνα της, την ταυτότητά της, την εμφάνισή της φουντώνουν, ενώ πολλοί μιλούν για ένα πραγματικό φάντασμα, μιας και οι μόνη εικόνα που έχουμε για εκείνη είναι οι εκκεντρικές εικονογραφήσεις των δίσκων της από τον Gianni Ronco καθώς και κάποια πλάνα της από το studio, (τα οποία, πανομοιότυπα σχεδόν μεταξύ τους, μοιάζουν ύποπτα με πλάνα αρχείου.)

Φέτος, αφού έκανε ένα ταξίδι στον πλανήτη του Frank Sinatra, της Όπερας αλλά και το γύρο της γης με μια multilingual έκδοση των πιο γνωστών τραγουδιών της, εμφανίζεται με το Piccolino, το καλύτερο, ίσως album της από την εποχή του Canarino Mannaro (με την πιθανή εξαίρεση του Veleno). Στο Piccolino, η Mina παίζει στο γήπεδο της, παντρεύοντας τις grande signature μπαλάντες, την ιταλική pop, τη jazz, τα fados, τη rock και τη λαϊκή μουσική της πατρίδας της. Ωστόσο η συγκλονιστική και πάντα ακμαία κι εντυπωσιακή φωνή της "Τίγρης της Κρεμόνα" καταφέρνει να δαμάσει το ανομοιογενές υλικό της και το album αποκτά την υπόσταση ενός κλασικού δίσκου, ο οποίος μοιάζει σαν να υπήρχε από πάντα στο ρεπερτόριο της.

Δεν έχει νόημα να επιχειρήσεις με λογική να εξηγήσεις τί είναι η Mina και η μουσική της. Αν μπορούσες να την κρίνεις με ψυχραιμία ίσως την έβρισκες παρωχημένη, ξεπερασμένη, υπερβολική και χίλια δυο άλλα. Προσωπικά τουλάχιστον, στην περίπτωση της αφήνω κάθε λογική στο περιθώριο κι απλώς παραδίδομαι αμαχητί στον κόσμο της: ένα κόσμο παράφορου πάθους, υπερβολής, φωνητικής ακροβασίας και μιας ασίγαστης φλόγας‧ έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με αυτόν της 'Όπερας: για να τον καταλάβεις οφείλεις να ξεχάσεις τα μέτρα και τα σταθμά του πραγματικού κόσμου και να αφεθείς σε ένα διαφορετικό κώδικα θεώρησης των πάντων.

Η Mina, τραγουδάει κάθε φορά λες κι είναι η τελευταία φορά με μια φωνή καπνισμένη κι ατσάλινη, ευαίσθητη, όσο κι αλώβητη από το χρόνο και τις εποχές. Μοιάζει σαν να ανασαίνει αποκλειστικά και μόνο μέσα από τις ηχογραφήσεις της, στέλνοντας ένα σημάδι στον κόσμο ότι είναι καλά στον κόσμο της, τον στοιχειωμένο από παλιούς, ματαιωμένους έρωτες, αναμνήσεις, βιώματα και -φυσικά- φαντάσματα. Σαν κι εκείνη. Τη γυναίκα που έχει σπάσει το φράγμα της πραγματικότητας, περνώντας στη σφαίρα του παντοτινού.