Άνθρωποι - χελώνες.

Είμαι μια χελώνα. Νιώθω σαν να κουβαλάω στην πλάτη μου βάρος πολύ. Έναν κόσμο ολόκληρο. Βάρος που με κάνει δυσκίνητο. Βάρος που πλακώνει την οργή μου κι ενώ θέλω να φωνάξω δυνατά ίσα που ψιθυρίζω. Ξέρω πως η λογική είναι με το μέρος μου και με θυμώνει που δε μπορεί να ακουστεί. Είναι το όπλο μου το μοναδικό και την ίδια στιγμή το πιο ανίσχυρο, αυτό που πρώτο καταλύθηκε και άφησε έναν παράλογο όχλο να εισβάλλει στην ζωή μου. 

Θέλω να βγω στο δρόμο με τα αργά μου βήματα, να κοιτάξω έναν – προς έναν αυτούς που συναντώ για να δω αν μας ενώνει η κοινή λογική, ο βασικός ανθρωπισμός, το αυτονόητο. Αν έβρισκα έναν κώδικα να ενώσει όλους εμάς τους μουδιασμένους θα ξεχυνόμουν στο δρόμο. Θα τραβούσα από το μανίκι όσους περισσότερους μπορούσα να παρασύρω. Θα μοιραζόμουν μαζί τους τη σοφία των αιωνόβιων: θα εξηγούσα ξανά και ξανά γιατί το μίσος είναι ο λάθος τρόπος. 

Φοβάμαι όμως τί θα αντικρίσω αν το προσπαθήσω. Οι άνθρωποι – χελώνες στο φόβο γινόμαστε παράξενοι, απρόβλεπτοι, απόκοσμοι. Τραβάμε διαχωριστικές. Κοιτάμε καχύποπτα ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε κοινές γραμμές. Περιχαρακωνόμαστε. Κλείνουμε τα αφτιά και τα μάτια μας και στο τέλος της μέρας κλεινόμαστε στο ασφαλές μας καβούκι, κάνοντας μια γρήγορη καταμέτρηση των κεκτημένων, αναστενάζουμε ανακουφισμένοι που όλα είναι ακόμα στη θέση τους και πέφτουμε ήσυχοι για ύπνο. Άλλη μια μέρα που ο τρόμος δε μας άγγιξε. Άλλη μια μέρα που τη σκαπουλάραμε. Ο κόσμος είναι ακόμα φιλόξενος για τις ιδέες μας, αφού δεν τις προσέβαλε κανείς. Την επόμενη το κεφαλάκι μας ξεπροβάλλει από το καβούκι κι αντικρίζει με αγαλλίαση τον ήλιο να εξακολουθεί να λάμπει πάνω από την πλάτη μας. Είμαστε ελεύθεροι.

Μέχρι να έρθει εκείνο το δρομολογημένο πρωινό που η πόρτα μας θα είναι παραβιασμένη, το σαλόνι μας κατειλημμένο, κι εμείς θα το έχουμε επιτρέψει γιατί ποτέ δε δηλώσαμε ότι δε συναινούμε στο αντίθετο. Θα προσπαθήσουμε σε μια έσχατη απόπειρα αυτοάμυνας να επικαλεστούμε όλα τα δεδομένα ιδανικά μας και δε θα υπάρχει ούτε ένα να μας υπερασπιστεί. Θα κείτονται στο πάτωμα ποδοπατημένα, γιατί δεν τα επισημάναμε όταν έπρεπε, όταν δε διακυβεύονταν τα δικά μας κεκτημένα. Κι από το πουθενά θα βρεθούμε σαν αναποδογυρισμένες χελώνες με τα πόδια στον ουρανό και τον ευαίσθητο θώρακά μας εκτεθειμένο στον κίνδυνο, ανίκανοι να αντιδράσουμε ή να περισώσουμε το παραμικρό. Απλώς θα μένουμε να αναρωτιόμαστε τί συνέβη, πώς την πάθαμε έτσι και βρεθήκανε τα πάνω κάτω.

Δε θέλω να έρθει αυτή η μέρα. Ξέρω ότι φορτώθηκα τον κόσμο μου στην πλάτη γιατί φτιάχτηκα γι’ αυτόν. Κι αυτός που μου τον φόρτωσε να τον σέρνω για αιώνες, πηγαίνοντας σαν αργοκίνητο καράβι, προφανώς κατάλαβε ότι μόνο εγώ έχω τη δύναμη να διαχειριστώ αυτό τον κόσμο. Μόνο εγώ μπορώ να τον προστατέψω απ’ τους εχθρούς, απ’ τη βία κι απ’ τον παραλογισμό. Κι ο λόγος που μου έδωσε αργά βήματα είναι γιατί μου έδωσε σκληρό κόσμο. Έναν κόσμο που αξίζει να πολεμήσω για χάρη του. Με τα αργά μου βήματα. Με την τρυφερή πλευρά του καλά προστατευμένη. Όμως νιώθω πως τον κόσμο μου πρέπει να τον υπερασπιστώ στο δρόμο. Με αργά και σταθερά βήματα – γεννήθηκα χελώνα, δε γίνεται αλλιώς. Με αμφιβολία συνοδοιπόρων - δυστυχώς οι ελεύθεροι δε χρειάστηκε να συνασπιστούμε ποτέ στο παρελθόν. Με μια στρατιά επικίνδυνων ερπετών να επιβουλεύονται κάθε αξία και ιδανικό. Με όποιο τρόπο κι εναντίον οποιουδήποτε όμως κι αν παραστεί ανάγκη να υπερασπιστώ το φορητό μου κόσμο, για ένα είμαι σίγουρος: θα συμβεί στο δρόμο, επισημαίνοντας μέχρι τέλους το αυτονόητο.