Ο κρίκος

Είθισται κάθε χρόνο τέτοια μέρα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. 6 και παραπάνω χρόνια είμαι πιστός στην παράδοση. Φέτος λέω να το αλλάξω. Για δυο λόγους εξίσου βασικούς: 

α. Δε θυμάμαι τί έφερε και τί πήρε αυτή η χρονιά και δε θέλω να μπω σε διαδικασία να το κάνω. Μου αρέσει που εκπνέει με μια ολοκληρωτική νομοτέλεια κατάδική της. Το 2012 ήταν ένα σώμα κι ενιαίο - ούτε καλό, ούτε κακό, οπότε μάλλον σώμα θνητό κι ενήλικο. Γεννήθηκε, ωρίμασε, γέρασε και αποχωρεί όπως οι πλήρεις ημερών οικείοι.

β. Δε θέλω να ελπίσω κάτι συγκεκριμένο για τη χρονιά που έρχεται. Θέλω να δεχτώ αυτά που φέρνει καθαρός και ανέτοιμος, χωρίς προσδοκίες, χωρίς φόβους και αγωνίες. Θέλω να αναμετρηθώ με το καινούργιο με τη σιγουριά που κρατιέμαι απ' τα παλιά, με τα εφόδια που ήδη έχω και μ' αυτά που είμαι ανοιχτός να αποκτήσω. Θέλω να κάνω το νέο ταξίδι σαν άνθρωπος που δε σταματά να εκπλήσσεται από το απρόβλεπτο της κανονικής ζωής.

Αυτό το 13 λέω να το ονομάσω κρίκο μιας αλυσίδας. Κρίκο πανομοιότυπο, λαξεμένο από το ίδιο κράμα ατσαλιού και σκόνης. Κι αν μου επιτρέπεται μια και μόνη ελπίδα - κι όχι ευχή, προσδοκία ή απαίτηση -  αυτή θα ήταν η σειρά της αλυσίδας να τραβήξει την ίδια γραμμή ελευθερίας μέχρι τον επόμενο κρίκο της. Κι ας μην είναι αυτός που θα φέρει το πολύτιμο πετράδι της σειράς. Μου αρκεί να είναι γερός, δυνατός και άξιος να κρατήσει ασφαλή αυτά που προηγήθηκαν κι αυτά που μέλλουνε να 'ρθουν. Τα όσα.

Απαραίτητη προϋπόθεση: Υγεία στα σώματα και στα πνεύματα. Τα υπόλοιπα κανονίζονται.