Μαργαρίτες

Πάνε κάποια χρόνια, που η lifo μου είχε ζητήσει να απαριθμήσω τις δέκα πιο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών.

Άθλος.

Ξεχωριστή θέση στη λίστα μου κατείχαν οι "Μαργαρίτες" της Vera Chytilova.

Σε λίγες μόλις αράδες αποπειράθηκα να εξηγήσω κάποιους από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ αυτή την ταινία λέγοντας τα εξής:

"Ο τσέχικος κινηματογράφος της δεκαετίας του 60 έχει δώσει μερικά διαμάντια που στέκονται αυθύπαρκτα στο δικό τους σύμπαν.

Οι «μαργαρίτες» είναι ένα από αυτά τα παράξενα έργα Τέχνης που σου ασκούν μια γοητεία ανεξήγητη και την ίδια στιγμή απόλυτα αυτονόητη.

Η μαχητική φεμινίστρια Vera Chytilova με πρωτοποριακές και αξεπέραστες φιλμικές μεθόδους και εφέ, σκηνοθετεί μια ξέφρενη slapstick κωμωδία για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, αποφεύγοντας τα βαρύγδουπα μανιφέστα.

Δυο μυστήρια πλάσματα, που δεν μαθαίνουμε ποτέ ούτε ποιες είναι πραγματικά, ούτε ποια είναι η μεταξύ τους σχέση, παρά μόνο ότι μοιράζονται το ίδιο όνομα, περιφέρονται σαν ξωτικά στον κόσμο των ανδρών προσπαθώντας να τον καταστρέψουν.

Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από ξεκαρδιστικά gags σε ένα εκρηκτικό πολύχρωμο ψυχεδελικό αριστούργημα, το οποίο (εννοείται) κρίθηκε υπερβολικά προκλητικό κι απαγορεύτηκε από την τσέχικη κυβερνηση με το που κυκλοφόρησε."

Μια χαρά αιτιολόγηση, από την οποία ακόμη και σήμερα δε θα άλλαζα ούτε λέξη. 

Μόνο που οφείλω να ομολογήσω ότι παρέλειψα την πιο ουσιαστική απόδειξη της δυναμικής της εν λόγω ταινίας.

Αν μπορούσα λοιπόν - κατόπιν εορτής- να συμπληρώσω τα παραπάνω με μια εικόνα πιο προσωπική θα προσέθετα εκείνη τη νύχτα που το σινεμά κι η ζωή μπερδεύτηκαν τόσο αδιαίρετα, που ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το παραμύθι του σελιλόιντ. 

Όταν η Τσεχοσλοβακία του 1966 έγινε ένα με την Κέρκυρα του 2010 κι οι ξέφρενες Marie I και Marie II μας έκαναν την τιμή να βγουν απ' την οθόνη θρασείες κι ακαταμάχητες, κάνοντας άνω κάτω το δωμάτιο με τον ξέφρενο χορό τους. 

Μέχρι σήμερα δυσκολεύομαι να σκεφτώ μια βραδιά στη ζωή μου που μια ταινία κατάφερε να αποσυμπιέσει τόσο λυτρωτικά ένα σαββατόβραδο με γέλιο  αβίαστο και χειμαρρώδες.

Η Vera Chytilova έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή έχοντας αφήσει τη σφραγίδα της ανεξίτηλη στο παγκόσμιο σινεμά.

Ένα μικρό "αντίο" κι ένα ευχαριστώ για εκείνο το μακρινό σαββατόβραδο ο ελάχιστος φόρος τιμής στο έργο και τη ζωή μιας εξαιρετικής δημιουργού.

Αν δεν έχεις δει τις υπέροχες "Μαργαρίτες" της μπορείς να το κάνεις εδώ και τώρα. Αν είσαι τυχερός, μπορεί να σου κάνουν την τιμή να αφήσουν για λίγο το γυαλί και να παίξουν μαζί σου: