περήφανοι

Μη φοβάσαι!

Περήφανος δε θα πει υπερτερώ.

Δε θα πει σκορπάω χρώματα και γκλίτερ δεξιά κι αριστερά: στο σαλόνι, στην αυλή σου στα παιδιά σου ή στο σκύλο σου.

Δε θα πει σου επιβάλλω έναν τρόπο ζωής που δε σου πάει, ούτε σε αναγκάζω να απαρνηθείς τη θρησκεία, τα πιστευώ, τις αξίες σου. 

Περήφανος δε θα πει βάφω με το έτσι θέλω γαλάζια τα μαλλιά σου και ροζ το αμάξι σου (το πολύ πολύ αν μου τη δώσει να ξεσπάσω στα δικά μου.)

Δε θα πει γεμίζω με τραγούδια και μουσικές και χορούς και φωτορυθμικά το σύμπαν διαταράσσοντας την ησυχία σου. (Θα σε εκπλήξει πόσο η ησυχία σου κι η ησυχία μου μοιάζουν στα σημεία.)

Περηφανος θα πει δεν ντρεπομαι για το μικρο χωραφακι που ειναι η υπαρξη μου. Δεν ξεριζώνω τα σπάνια και ξεχωριστά που ανθίζουν στον κήπο μου. Είμαι βασιλιάς ή βασίλισσα, πρωθυπουργός ή γενικός γραμματέας της μικρής, προσωπικής μου επικράτειας και νομοθετώ κατά το δοκούν. 

Θα πει δε λογοδοτώ για την αγάπη μου, το κρεβάτι μου, τη διασκέδασή μου, τον ηθικό κι αξιακό μου κώδικα, τον τρόπο μου να βλέπω τον κόσμο, που μπορεί να είναι άλλος απ’ το δικό σου, αλλά μπορεί να είναι και μεσοτοιχία, κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τον κόσμο σφαιρικό κι όχι επίπεδο.

Περήφανος θα πει, δεν νιώθω ενοχή για ό, τι όμορφο, η αθώο, η σέξι έχω μέσα μου γιατί δεν ταιριάζει με το όμορφο, αθώο, ή σέξι που εσύ γνωρίζεις. Έτσι κι αλλιώς ομορφιά κι η ενοχή είναι έννοιες αντικρουόμενες.

Περήφανος θα πει υπάρχω ως ολότητα χωρίς ηλεκτροφόρα σύρματα να ορίζουν τα όρια μου. Θα πει είμαι αέναος και απροσδιόριστος χωροχρονικά όπως κι εσύ, όπως κι όλοι μας.

Περήφανος θα πει το σώμα και το πνεύμα, η καρδιά μου κι η ψυχή μου αρχίζουν και τελειώνουν εκεί που αποφασίζω εγώ και μπορώ να τα μοιραστώ με όποιον αποφασίσω εγώ να τα μοιραστώ, με τον τρόπο που αποφασίζουμε από κοινού. (Κι αν φάω τα μούτρα μου να μπορώ να είμαι περήφανος ή να ντρέπομαι ή να μη δίνω δεκάρα, όσο κι εσύ όταν τρως τα μούτρα σου.)

Περήφανος δε θα πει ανώτερος. Θα πει αξιοπρεπής και ακέραιος ανάμεσα σε αξιοπρεπείς και ακέραιους. Ισότιμο μέλος μιας κοινωνίας που ευαγγελίζεται την ισότητα, τον αμοιβαίο σεβασμό και τη δικαιοσύνη και που μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει κανονικά.

Και ναι, όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα.

Κι αν πρέπει να γιορτάζονται όλα αυτα τα αυτονόητα είναι για να μπορούμε να δούμε κι εσύ κι εγώ, κι οι προηγούμενοι και οι επόμενοι, πως όλα αυτά τα παράξενα και αλλόκοτα και πολύχρωμα και θορυβώδη μπορούμε να τα κάνουμε μαζί και να μην είναι απειλή, ούτε επιβολή του ενός στον άλλο, αλλά μια ξέφρενη γιορτή αποδοχής της μοναδικότητας του καθενός, ό, τι χρώματα κι αν φέρει, ό, τι τραγούδια κι αν τραγουδά.

Κι αν έχει κάποια σημασία η σημερινή μέρα, είναι για την ελπίδα αυτή η γιορτή, η συμβολική μα τόσο ουσιαστική, κάποια μέρα να γίνει καθημερινή. Να είναι μια ρουτίνα αγάπης και συνύπαρξης που θα απλώνεται απ' άκρη σ' άκρη σ' ολόκληρο τον κόσμο. Και τότε θα είμαστε όλοι περήφανοι κι αληθινοί κι ολόκληροι.

Μια ανυπότακτη τάξη από ολόφωτα, ατρόμητα παιδιά που θα μπορούν να κοιτάζουν τη ζωή κατάματα με όλα τα χρώματα στο βλέμμα.