summerschiz

Αν με πετύχετε έξω αυτό το καλοκαίρι, πριν μου μιλήσετε, τσεκάρετε το τραπέζι.

Ανάλογα με το αν θα δείτε αυτό:


ή αυτό...

θα έχετε να αντιμετωπίσετε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο...


ΥΓ: Αν δεν εξαφανιστώ άμεσα, φοβάμαι θα μπουν κ άλλα στο παιχνίδι

Hamlet says: Pascal Comelade - 24000 Bacci

Συμπέρασμα #26.07

Η μικρότητα των ανθρώπων μας φέρνει πιο κοντά στις λέξεις
κι οι λέξεις είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο από τη μικρότητα των ανθρώπων...

Για τη σιωπή θα σας μιλήσω άλλη φορά...

προς το παρόν
δύναμαι να επικοινωνώ
μόνο με
λέξεις.

Το τέλος στο σαλόνι

Υπάρχει μια φωτογραφία του Gregory Crewdson που αναπαριστά μια σύγχρονη Οφηλία πνιγμένη σε ένα σύγχρονο σαλόνι.

Γύρω της επιπλέουν έπιπλα, προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες κι εκείνη λάμπει ξαπλωμένη στο κέντρο με ένα βλέμμα απλανές, σαν να αναπολεί (μη γελιόμαστε – εξακολουθεί να είναι νεκρή). Η σκάλα του βάθους φαίνεται να οδηγεί στον πάνω όροφο, ενώ στην ουσία δεν είναι παρά μια παραδοξότητα που συγκρούεται με την οροφή πριν καν ολοκληρωθούν τα όρια της.

Η Οφηλία του Crewdson στα δικά μου τα μάτια έχει μια ολόκληρη μυθολογία όχι λιγότερο τραγική της σαιξπηρικής συνονόματης της: Κι αυτή όπως κι η άλλη πνίγεται στο βυθό ενός ματαιωμένου έρωτα, μόνο που ο περιβάλλων χώρος είναι πολύ πιο τρομακτικός και σκοτεινός απ’ το παγωμένο ρέμα της Δανίας.

Αυτή η Οφηλία πνίγεται σε ένα απλό διαμέρισμα ποτισμένο από μνήμες και κοινές αναφορές. Κατά πάσα πιθανότητα κατεβαίνοντας την πρώτη σκάλα της αυτόνομης ζωής της. Η κρεβατοκάμαρα (όπως φαίνεται κι απ’ τη διαψευσμένη σκάλα) έχει απ' το προηγούμενο βράδυ πάψει να υφίσταται. Υπάρχει μόνο αυτή η θάλασσα από αντικείμενα και έπιπλα που καλείται να διασχίσει… Η τραγικότητα της έγκειται στη βεβαιότητα -υπερεκτιμώντας σαφέστατα τις δυνάμεις της- ότι θα κατάφερνε να βαδίσει στο νερό σαν άλλος Μεσσίας.

Υποθέτω πως το νερό την παρέσυρε καθώς πήγαινε στην κουζίνα να φτιάξει τον πρώτο μονό καφέ της από δω κι εμπρός ζωής της, ακριβώς το δευτερόλεπτο που πέρασε απ’ το μυαλό της η σκέψη ότι θα τον πιει μόνη…

Η σκηνή υπαινίσσεται ένα hang over, ένα καυγά την τελευταία νύχτα, υποπτεύομαι και μια τελευταία ερωτική επαφή, από αυτές τις σπασμωδικές που προσπαθούν να διορθώσουν τα διαλυμένα. Η παρουσία του απόντος έχει ποτίσει τους τοίχους. Το φως που μπαίνει από το παράθυρο υπονοεί πως η ζωή εκεί έξω συνεχίζεται κι αν η Οφηλία μας τα κατάφερνε να διασχίσει το σαλόνι της ίσως και να επιβίωνε…

Η Οφηλία του Gregory Crewdson το φθινόπωρο θα βρίσκεται στο νέο album…

Hamlet says: Bat for Lashes - What's a girl to do

Η Νύχτα...on Air

Όσοι δεν καταφέρατε να είστε εκεί έχετε άλλη μια ευκαιρία να ζήσετε τη μαγεία μιας "νύχτας" που στη δική μας καρδιά (τη δική μου, της Νατάσσας, του Θέμη και του Κώστα) έκανε το φετινό καλοκαίρι μαγικό...

Δευτέρα 23 Ιουλίου στις 8 το βράδυ στο Δεύτερο Πρόγραμμα (103,7) θα μεταδοθεί η συναυλία της 9ης Ιουλίου.

Η Νατάσσα συναντά ακόμη μια φορά την Αφροδίτη και μερικά από τα τραγούδια που αγαπήσαμε.

Πρόταση σερβιρίσματος:

Μπαλκόνι, φίλοι, παγωμένο κρασί... Αυτό θα πει καλοκαίρι στην Αθήνα. Το soundtrack δικό μας:-)

ΥΓ: Μέχρι να παγώσει το κρασί, πατήστε τον Hamlet για μια μικρή γεύση...

Hamlet says: Αφροδίτη Μάνου - Νατάσσα Μποφίλιου - Η Νύχτα (Live)

Αποχή

Από σήμερα και για δυο μέρες τουλάχιστον κατεβάζω γενικούς, διακόπτες, αυλαίες, καντήλια. Για κάθε post ευτυχίας που θα συναντάω στα σπίτια σας θα σας αφήνω ένα δάκρυ στο κατώφλι κι ένα λυγμό στο παράθυρο.

Όσοι τη δείτε να της πείτε πως την αγαπώ, αλλά:

ΑΛΛΑ

Αν δεν την δω ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗ ΤΗΣ δεν την βλέπω καθόλου.

Γιατί καλοί οι Air, καλοί κι οι James αλλά η Tori είναι εμπειρία μεγάλη και μοναδική κι ανεπανάληπτη και μοναδική και μεγάλη κι ανεπανάληπτη.

Και στα πρώτα ραντεβού με τους μεγάλους έρωτες, δε θες συνοδεία. Θες τον καφέ, το φαγητό, το γλυκό, το σεξ και το τσιγάρο μετά τετ α τετ…

Την επόμενη φορά που θα ξανάρθει μοναχούλα με όλες τις περσόνες της επί σκηνής θα είμαι εκεί. Το υπόσχομαι.

Προς το παρόν κλειδώνω,

Σβήνω τα φώτα,

Και κλαίω…

Mama Roma

Αν είχα εικονίσματα στο σπίτι μου,
θα άναβα κάθε βράδυ ένα κερί στο τελευταίο βλέμμα της Anna Magnani.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως η Τέχνη ήρθε
να βαφτίσει τις χαμένες ψυχές στην Αθανασία.

Επιστολή

Μόσχα, 25 Νοεμβρίου 1902

Αγαπημένε μου Κόστια,

Πάει πολύς καιρός απ’ την τελευταία φορά που σου έγραψα. Όχι ότι δε σε θυμάμαι. Ίσα – ίσα. Δε φεύγεις ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να σου γράψω όταν θα είχα κάτι πραγματικά σημαντικό να σου γράψω. Για τα σημαντικά άλλωστε δεν ήρθα εδώ; Ο καιρός όμως περνάει και σίγουρα θα πιστεύετε εκεί κάτω πως έχω πεθάνει.

Μου λείπεις αγαπημένε μου φίλε. Η Μόσχα δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτό που φανταζόμουν από τις αφηγήσεις της μητέρας σου ή τις δικές σου. Τα μεγάλα θέατρα κι οι σκηνές που φαίνονται τόσο μαγικά στις φωτογραφίες είναι τόσο τρομαχτικά από κοντά. Σαν απόρθητα κτίρια. Οι λαμπερές σκηνές είναι τόσο σκοτεινές από την άλλη πλευρά. Μονάχα ο Τιούτσεφ θα μπορούσε να εκφράσει τις σκέψεις μου αυτή τη στιγμή (θυμάσαι το «βάθος της ψυχής» στη σιέρα;) Πόσο θα ‘θελα να είχα το δικό σου χάρισμα στο λόγο για να σου περιγράψω αυτό το τέρας που με κατασπαράζει καθημερινά. Όμως πολύ φοβάμαι πως πρέπει να αρκεστώ στις δικές μου ανεπάρκειες ακόμα και στο γράψιμο.

Οι μέρες εδώ είναι άδειες. Όταν δεν τρέχω σε ακροάσεις για μια θέση στο κόρο, μένω σπίτι. Προσπαθώ να εξασκούμαι. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη τι να κάνω με τα χέρια μου κι οι άνθρωποι εδώ δεν έχουν τη δική σου υπομονή. Διαβάζω κιόλας. Τους αγαπημένους. Καμιά φορά νοσταλγώ τις παραστάσεις μας στο αίθριο. Θυμάσαι άραγε; Την αλέα με τις συμήδες. Η πρόχειρη σκηνούλα μας και από πίσω το σκηνικό της λίμνης. Της λίμνης των παιδικών μας χρόνων. Εσύ κυρίαρχος ολόκληρου του κόσμου εκείνης της σκηνής κι εγώ βασίλισσα ολόκληρης της λίμνης. Η Μόσχα αγαπημένε, είναι γεμάτη βασίλισσες κι ας μην έχει τη δική μας λίμνη. Και γεμάτη νεκρούς γλάρους.

Ο Τριγκόριν λεει ότι στην αρχή είναι δύσκολα κι ότι μόλις αποβάλλω την επαρχία από πάνω μου θα κατακτήσω το θέατρο. Εγώ όμως νομίζω πως δεν το εννοεί. Νομίζω δεν πιστεύει σε μένα. Νιώθω τόσο ανίσχυρη. Δεν ξέρω καν αν θα μπορέσω ποτέ να γίνω μεγάλη ηθοποιός. Σκέφτομαι συνεχώς τη μητέρα σου, φωτεινό παράδειγμα, και παίρνω θάρρος. Άλλες φορές όπως τη σκέφτομαι στο απόλυτο μεγαλείο της απελπίζομαι. Δεν ξέρω πια. Νιώθω χαμένη. Και δεν τον βλέπω πια συχνά τον Τριγκόριν. Ίσως γι’ αυτό χάνω το κουράγιο μου.

Αρκετά σε κούρασα όμως. Είναι που πιάνει τόσο κρύο εδώ τα βράδια που δεν ξέρεις τι να κάνεις πέρα από το να παραδοθείς στη θλίψη. Γράψε μου νέα σου. Έμαθα από τη Ντουνιασα ότι σχεδιάζεις να πας στο Παρίσι. Υπάρχει άραγε περίπτωση να περάσεις απ’ τη Μόσχα; Κι αν ναι θα είχες τη διάθεση να δεις τη μικρούλα σου Νίνα; Ελπίζω πως ναι. Νιώθω πως τώρα σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Μη μου κρατάς κακία. Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα άντεχα να μου κακιώσει…

Σε φιλώ αγαπημένε μου

«Ο Γλάρος»

ΥΓ: Επιστολή που ανακαλύφθηκε σε ένα ασήμαντο ρώσικο ρομάντζο, αγορασμένο από ένα παλαιοπωλείο στη Μόσχα .

Κατά πάσα πιθανότητα δεν εστάλη ποτέ...

Hamlet says: Η Λίμνη (Demo-Φωνη: Themis K.)

Blogoπαίχνιδο

Λοιπόν καταγγέλλω τον Holden Caulfield, επειδή με παρέσυρε σ’ αυτό το σκοτεινό μαρτύριο, που μέχρι ο αδύναμος σε πάσης φύσεως οδηγίες (ακόμα και του scrabble) εγκέφαλός μου να το βάλει σε μια σειρά είδε κι έπαθε…

Τόσα ωραία blogoπαίχνιδα έχουν βγει κατά καιρούς, κανείς σας δεν με έπαιξε! Τώρα στο πολύπλοκο με θυμηθήκατε; Χάθηκε να με linkάρετε στις 5 αγαπημένες μου ταινίες ή τραγούδια;

Πέρα απ’ την πλάκα είναι έξυπνο, ενδιαφέρον και πολύ πιο απλό απ’ ότι φαίνεται αρχικά.

Με απλές οδηγίες οι 5 τυχεροί που θα ανακοινώσω στο τέλος, πρέπει να σχολιάσουν (αν συμφωνούν ή διαφωνούν) 2 φράσεις δικές μου (την 3^η και 4^η) και να πασάρουν άλλες 2 (μια ενός γνωστού διανοητή και μια δικής τους εμπνεύσεως) σε 5 άλλους blogger επιλογής τους.

Συγκεκριμένα το post σας πρέπει να αποτελείται από:

1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που του πασαρει ο συναδελφος του που τον καλει να παιξει (δηλαδή εγώ)
1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που διαλεγει ο blogger (δηλαδή εσύ)
1 φραση που φτιαχνει ο συναδελφος που τον καλει να παιξει (δηλαδή πάλι εγώ)
1 φραση που φτιαχνει ο ιδιος ο blogger και την πασαρει στους αλλους 5 (δηλαδή πάλι εσύ)

Δες το και στην πράξη:

1. Γνωστή φράση toy Holden που σχολιάζει ο Jirashimosu:

“να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους
ανθρώπους
- που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία» -
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλωσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία”

Ν. Εγγονόπουλος (απόσπασμα από το ποίημα “Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο”)

Συμφωνώ απολυτότατα. Το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω στο παραπάνω είναι ότι η προσδοκία αυτής της σύμπτωσης των εξαίρετων (κι ως εκ τούτου, εξαιρετέων) ψυχών ίσως είναι η μοναδική ελπίδα που κρατάει τον άνθρωπο στα πόδια του.

Με άλλα λόγια οι μικρές συναντήσεις δίνουν το νόημα στις μεγάλες πορείες.

2. Η προσωπική φράση του Holden:

"Ακόμα και όταν δε νιώθεις καλά αν απαντάς «μια χαρά είμαι» είναι ένα μεγάλο βήμα για να νιώσεις καλύτερα"

Διαφωνώ, παρόλο που θα ήθελα να γνωρίσω όλους αυτούς που το κάνουν κι έχει αποτελέσματα, για να τους υποβάλλω τα σέβη και το θαυμασμό μου. Εγώ αν όταν δε νιώθω καλά απαντήσω «είμαι μια χαρα», εκτός από ψεύτης (που δε με ενοχλεί και ιδιαίτερα) νιώθω και ηλίθιος (που με ενοχλεί λίγο παραπάνω).

3. Η γνωστή φράση που παραδίδω είναι:

«Ο πόνος είναι το μοναδικό μέσο που έχουμε για να αποκτήσουμε συνείδηση της ύπαρξης μας…»

Oscar Wilde (who else…)

4. Και η δική μου φράση:

«Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε/ κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις…»

(Τσάμπα τα δισκογραφούμε;)

Και τα πέντε παιδάκια που καλώ να παίξουν είναι οι: square1, RimeImproVvisAte, Συνήθης Ύποπτη, ο φλύαρος αίολος, y.k.m.t.

Μη με σνομπάρετε! Δεν είμαι σε ψυχολογική κατάσταση να το σηκώσω...

Το μήλο

Το στοίχημα κερδήθηκε...


Το είπε!

ΥΓ: Ευχαριστώ άπαντες για τη μαγεία της παρουσίας σας,
(ειδικά όσους ήρθαν από μακριά;-)
ελπίζω να σας επιστρέψαμε ένα μέρος της.

Hamlet says: Αφροδίτη Μάνου - Το Μήλο

Ανακοίνωση

Λοιπόν 22 φανατικοί μου αναγνώστες, επειδή ξέρω πόσο σας μελαγχολούν οι καλοκαιρινές Δευτέρες, ειδικά όσους αναγκάζεστε να παραμείνετε στο κλεινόν άστυ, ενώ οι καρδιές σας ονειρεύονται αποδράσεις, σε μια εβδομάδα από σήμερα, και πιο συγκεκριμένα την Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007, σας προτρέπω να πάρετε από έναν άνθρωπο (ή και περισσότερους) που αγαπάτε και να έρθετε στο Θέατρο Βράχων για να δείτε τη Νατασσούλα στην πολυαναμενόμενη μία και μοναδική σύμπραξη με τη λατρεμένη - λατρεμένη (όσο δεν παίρνει) Αφροδίτη Μάνου.

Το πρόγραμμα που στήσαμε με τον υπερτάλαντο συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη είναι ρίσκο και θέλει στήριξη, οπότε βάλτε στην άκρη τη γκρίνια και τη μιζέρια κι ελάτε.

Αφήστε που θα ακούσετε και σε πρώτη παγκόσμια τα 2 ολοκαίνουργια συλλεκτικά τραγούδια του album που έρχεται το φθινόπωρο και θα 'χετε να το λέτε!

Ακούστε και το spotακι δίπλα, στον Hamlet.
Ακολουθεί και το δελτίο τύπου (γραμμένο από μένα-χα!):

Η ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ ΣΤΗ «ΝΥΧΤΑ» ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΜΑΝΟΥ

Η Νατάσσα Μποφίλιου προσκαλεί με τιμή, την Αφροδίτη Μάνου, η οποία αποδέχεται με χαρά την πρόσκληση κι επιστρέφει στη σκηνή ειδικά γι' αυτή τη βραδιά μετά από πολύ καιρό. Μία νέα ερμηνεύτρια συνομιλεί με μια αιώνια νέα τραγουδοποιό σε μια σκηνική συνύπαρξη που μυρίζει καλοκαίρι.

H Αφροδίτη Μάνου, η σημαντικότερη γυναίκα τραγουδοποιός της δεκαετίας του 80, με δίσκους όπως το «Σαν Αφροδίτη», η «Νυχτερινή Εκπομπή», ο «Καιρός για δύο» και το «Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό», άφησε το δικό της στίγμα στη σύγχρονη ελληνική μουσική, με ένα λόγο άμεσο και ευθύβολο.

Η Νατάσσα Μποφίλιου, είναι η φωνή που ξεχώρισε στη Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου με το τραγούδι «Ασπιρίνη» και το δίσκο «Εκατό Μικρές Ανάσες» (των Γ.Ευαγγελάτου/Κ.Τσίρκα), κλέβοντας τις εντυπώσεις ακροατών, δημοσιογράφων και ραδιοφώνων, αλλά και του Σταμάτη Κραουνάκη που της εμπιστεύτηκε ένα τραγούδι του.

Το Εν Λευκώ, η Ασπιρίνη, η Συννεφιά, συναντούν τη Νύχτα, τη Νυχτερινή Εκπομπή, το Φθινοπωρινό Σκύλο και υποβάλουν τα σέβη τους, σε ένα πρόγραμμα με τη σφραγίδα του Παρασκευά Καρασούλου, που επιμελούνται ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος κι ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης.

Δυο διαφορετικές γενιές επί σκηνής ή απλά δυο διαφορετικές γυναίκες που τραγουδούν το χθες, το σήμερα και το αύριο μιας πόλης μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού;

Παραγωγή: Μικρή Άρκτος

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
www.festival-ymittou.gr
Ώρα έναρξης 9:00 μ.μ.
Τιμή εισιτηρίου: 15 €

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
ΔΗΜΟΣ ΥΜΗΤΤΟΥ (Τηλ. 210-7623857)
Σταδίου 24, Τηλ 210-3217917
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ: www.i-ticket.gr
ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΜΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΡΤΑ: 801-11-60000, 210 -6786000

ΥΓ: Βάλτε υπενθύμιση!

Hamlet says: Ραδιοφωνικό spot

Be on your own

Υπάρχουν κάτι οργισμένα ξεσπάσματα στα τραγούδια που σε ρίχνουν στα γόνατα. Μέσα από σουρεάλ αντιδράσεις κολλάει το ένα στο άλλο και φτιάχνεις τη δική σου συμπαντική αρμονία.

Το θυμό του παρακάτω τραγουδιού τον ζηλεύω αφάνταστα, αν μη τι άλλο :

(1)για την τεράστια δύναμη του χαμένου.

(2)Για το "άντε και γαμήσου" της τελευταίας σταγόνας υπομονής

(3)για την πληγή που είναι παράσημο

Be on your own.

You’ve’ always talked about your need to travel,

Now go off, unravel on your own.

Go find some restaurant attendant,

Go show her how independent you have grown.

Go on...

Be on your way.

There’s not a single reason i can find

To make me want to keep you one more day.

There isn’t any sort of word that you could say.

There isn’t any sort of price that you could pay.

There isn’t any sort of magic

To avoid this tragi-comic little play

We need to play

Be on your way.

Go on...

No need to carry out this masquerade

When all that we’re about’s begun to fade.

I set you free.

There’s not much longer to complain,

I’ll soon relieve you of your pain

When I set you free.

If that is all you wish to have, then I agree.

No need for thanks, your just rewards will be my

fee.

Go off and live your petty fictions

Full of blatant contradictions you can’t see,

And what will be

Is that you’ll leave,

And you’ll take with you all you own

From a to z

... And all of me.

Luisa exits through the audience. For the first time in the

show, Guido is alone on stage.

Hamlet cries: Maury Yeston - Be on Your Own