Αυτά τα λουλουδοχάπια προς το παρόν δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Πέρα από το να ξυπνάω το πρωί και να θέλω να πεθάνω χωρίς τον καφέ μου. Α και μια κρίση πανικού χτες το απόγευμα νωρίς. Σ’ αυτό όμως μπορεί να φταίει και η ξαφνική ψύχρα που έχει πιάσει, λες και δεν έφτανε ο Σεπτέμβρης από μόνος του για να νιώσουμε το Φθινόπωρο, χρειαζόταν κι επιχειρήματα. Και σα βλάκας χτες μου τη βίδωσε να πάω φθινοπωριάτικα σε θερινό να δω το χριστουγεννιάτικο Παρίσι. Για τέτοια διαστροφή μιλάμε. Και η ταινία είχε Παρίσι και θλίψη και ραγισμένες καρδιές και καταναγκαστικές γιορτές και οικογενειακές αμηχανίες και συγκλονιστική jazz επένδυση. Είχε όμως κι αυτή τη σκηνούλα που εμένα με έκανε χώμα κι είναι ο μόνος λόγος που διακόπτω τη ροή αυτού του συνεχόμενου κειμένου, παρόλο που έχω αποφασίσει να το πάω σερί-κι αν δεν υπήρχε στο youtube θα ξαναπήγαινα και με βροχή ακόμα να δω την ταινία:
Και μετά γυρίζοντας στο σπίτι, ακούγοντας στον Hamlet, Morrissey (αυτό δεν είναι καλό – είναι ένα βήμα πριν τη Nina Simone που σημαίνει κατάσταση έκτακτης ανάγκης) σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι όμορφο αυτό το Φθινόπωρο αν δεν είχα τόσα πράγματα να κάνω (που υπό άλλες συνθήκες θα χαιρόμουν) κι άλλα τόσα (που υπό άλλες συνθήκες θα ανέβαλα), αν μπορούσα να κάνω επιτέλους ένα ταξίδι κι αν τέλος πάντων οι ζωές μας δεν ήταν εξαρτημένες τόσο πολύ από τις συνθήκες, τις συμπτώσεις, τις διαθέσεις. Κι είναι αστείο γιατί μικρότερος έλεγα ότι όταν θα μεγαλώσω το Φθινόπωρο θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένο γιατί θα ήμουν ελεύθερος απ’ όλα να περιφέρομαι στους δρόμους και να χαζεύω τον κόσμο χωρίς να πρέπει να λογοδοτώ σε κανέναν…Και πραγματικά μπορώ και να περιφέρομαι και να χαζεύω και κανείς να μη ρωτάει που ήμουν και τι κάνω. Όμως πάλι κάτι δεν είναι σωστό και όπως τότε έτσι και τώρα δε μπορώ να το εντοπίσω. Καταφέρνουμε ποτέ να βρούμε τις εποχές μας η τρέχουμε συνεχώς από πίσω τους; Κι αν τρέχουμε από πίσω τους φτάνουμε πουθενά; Πόσο χαίρομαι που αυτό το κείμενο δεν είναι γραμμένο Δευτέρα. Θα ήταν σκούρα τα πράγματα.
Θέλω καφεεεεεεεεεεεεε!
Κι η Κυριακή να τελειώσει εδώ.
10 comments:
Μην κρατάς αρνητική στάση λέγοντας:.Δε θα επιτύχω, δε θα επιτύχω...
Προτιμότερη είναι η θετική στάση: Θα αποτύχω, θα αποτύχω
Υποκατάστατο καφέ για ομοιοπαθητική.
Ή, "κι όμως, it get worse!".
Δοκιμασέ το, είναι φρίκη.
οκ.. και η κυριακή μας τελείωσε! και τώρα τι κατάλαβες;
όχι, πες μου! θέλω και επιχειρήματα λέμε..
Καταφέρνουμε να βρούμε τις εποχές μας ή τρέχουμε συνεχώς από πίσω τους; Νομίζω στη σκηνή που παραθέτεις αυτή η δύο βρήκαν μια εποχή δική τους. Έστω για το χρόνο από ένα τηλεφώνημα. "Σου λείπει η εποχή που χωρίς αυτήν η ζωή δεν θα είχε εποχές: ο ύπνος" λέει η Λαίδη στον Μακμπέθ για να αποκοιμηθεί.
Κάπου κοντά στα Χριστούγεννα η εποχή που κυνηγάω θα έχει φτάσει πιο κοντά; Θα θελα τότε να χαθώ σ' ένα στολισμένο Παρίσι. Από το βιντεάκι δηλαδή είμαι ο τύπος στο τέλος. Θα θελα πάντα να είμαι ο τύπος στο τέλος. Και το τέλος αυτό να είναι το Χάπι έντ!
Εψαξα ειδικα για σενα, και βρηκα καφετερια που σερβιρει ομοιοπαθητικο καφε!!!
Οταν δυσκολεψουν τα πραγματα θα σε παω! (ασε που δεν πιστευω στην ομοιοπαθητικη)
Mh sou pw dhladh gia enan kafe pou mou feran apo th Guatemala k kathe prwi ton alethw k plymmhrizei to spiti myrwdies....
Θέλω καφε, θέλω καφέ, θέλω καφέ!
Αληθινό σαν του parsifal να πλυμμηρίζει το σπίτι μυρωδιές, όχι ηλίθια υποκατάστατα!!!
Η βλακεία είναι οτι αυτή η ομοιοπαθητική απ' οτι φαινεται έχει αποτελέσματα, οπότε δε με βλέπω να πίνω σύντομα.
Εισαι οτριτος στη blogoσφαιρα που τσακιστικε απο αυτη τη σκηνη.
Πολυ μοναξια παιζει εδω εξω.
Εχουμε αναγκη απο ενεσεις ειλικρινιας συναισθηματων και θεραπευτικη αλοιφη στοργης και κατανοησης.
Μα δεν εχει καθολου φαντασια αυτη η ομοιοπαθητικη...
ποιος είναι αυτός ο ηθοποιός;
@the wrong guy:
agapimenos romain duris. H tainia einai to dans paris
tsekare imdb gia perissotera:-)
Post a Comment