Αυτό ήταν...

Τα συμπεράσματα που έβγαλα από τη βδομάδα Max Ophuls στις Νύχτες Πρεμιέρας:

1. Η Madame de… παραμένει αγαπημένη, λατρεμένη, made in heaven και σε μεγάλη οθόνη αγγίζει τα όρια της παραίσθησης.
2. Η Danielle Darrieux ισορροπεί μεγαλοπρέπως στην ελαφρότητα και τη βαρύτητα, κόβοντας σου τη φόρα να την κατατάξεις οπουδήποτε.
3. Η αρχική σεκάνς του La Ronde (όπως προανέφερα) είναι αριστούργημα.
4. …όπως και η Simon Signoret.
5. Αγαπώ τις σπονδυλωτές, all star cast, ταινίες. Πάντα και για πάντα.
6. Peter Ustinov θεός! Martine Caron σ’ αγαπώ κι ας λένε όλοι ο, τι θέλουν! Θα μπορούσες να είσαι μοιραία γιατί οι μοιραίες γυναίκες, γεννιούνται πρώτα με την καταστροφή και μετά με την ομορφιά.
7. Όταν προβάλεις έγχρωμη ταινία καλό είναι να έχει γίνει restoration αλλιώς άσε τους καημένους θεατές στο λαμπερό ασπρόμαυρο
8. Επίσης το sinemascop (και δη το φαντασμαγορικό) πνίγεται σε τετράγωνη οθόνη
9. Επίσης προσέχεις τον υποτιτιτλισμό. Και δε μιλάω μόνο για το συγχρονισμό, αλλά και για αστείες αποδόσεις. Το αποκορύφωμα σημειώθηκε στο Caught με τη μνημειώδη ατάκα: «Ήθελε μόνο να σε διαφεντεύει και να σου κακοφέρεται» (…) Εκτός κι αν ήταν σχόλιο της μεταφράστριας πάνω στο corny σενάριο.
10. Η Joan Fontaine επιβεβαιώνει τη γνώμη μου πως είναι καλύτερη ηθοποιός από την Olivia de Havilland και σαφέστατα αδικημένη.
11. …σε αντίθεση με τη Barbara Bel Geddes που σε κάνει να απορείς πως και γιατί υπήρξε μούσα του Tennessee Williams (και μάλιστα για μερικούς από τους πιο μοιραίους ρόλους του)
12. Η αμερικάνικη εποχή του Ophuls επιβεβαιώνει το θεώρημα ότι το Hollywood μπορεί να καταπιεί έναν Ευρωπαίο σκηνοθέτη.
13. Βέβαια με την παραμικρή ευκαιρία άφηνε τις λεπτές αποχρώσεις του να κεντάνε.
    
14. Σκάλες, σκάλες, σκάλες…
15. Αν μου ‘ρθει κάτι άλλο θα συμπληρώσω, γιατί είμαι κι από ύπνο (και χωρίς καφέ – μην ξεχνάμε)
16. Εννοείται πως όποιος θέλει προσθέτει το οτιδήποτε.

Άντε παίδες και του χρόνου!

(Έχω και το Hairspray αύριο, αλλά δε σας το λέω)