Thursday, September 27, 2007

The Ghoul in School

Συνήθως οι πανσέληνοι με χτυπούν στην εσωστρέφεια μου. Όλα, εσωτερικά, λειτουργούν απ' την ανάποδη. Μπουλόνια λασκάρουν, διακόπτες ανοιγοκλείνουν, λαμπάκια τρεμοπαίζουν, παστέλ πουλάκια πέφτουν και σκάνε στη γη, νερό βράζει στους 15 βαθμούς, τουλάχιστον όμως δεν παίρνει κανείς χαμπάρι.

Το πολύ πολύ να βγει κάνα στιχάκι απ' αυτά τα συγκινητικά...

ΑΥΤΗ η πανσέληνος πάλι (η οποία για μένα κρατάει τρεις μέρες, σα γνήσιο πανηγύρι), γύρισε τα μέσα έξω κι αντί για Debussy μας βγήκε κάπως έτσι:



Κρίμα κι οι φιλότιμες προσπάθειες της καημένης της Joan Fontaine που υπό νορμάλ συνθήκες θα με έριχνε στα χαλιά του Δαναού.

Έχω καταλήξει:
Δεν αντέχω τόσο μεγάλο ποσοστό νερού στο σώμα μου...

2 comments:

etalon said...

Τι να πω και γω που ειμαι Καρκίνος?
Απλα i lost Control(Ψυχωση πιά)

Jirashimosu said...

Από τα λίγα που έχω μάθει τον τελευταίο καιρό για ζώδια ξέρω:

1)Ο καρκίνος δε θεωρείται από τα εύκολα. Έχω φίλη που όποτε ακούει καρκίνο λέει απλά "α, καλά..."

2) Φέτος κάτι γίνεται με τον καρκίνο ως πλανήτη και μπαίνει σε κάτι άλλα ζώδια και τα βασανίζει για 2 χρόνια. (Αυτό ίσως είναι κι άσχετο αλλά μιας κ το έμαθα ας το πω)

Στις 3 μέρες πάντως αποδεδειγμένα περνάει η πανσέληνος. Μετά πρέπει να αναζητήσουμε άλλους φταίχτες να τα φορτώσουμε όλα.

Γμτ.