Good morning Baltimore!

Ότι τα musical τα λατρεύω δεν το έχω κρύψει ποτέ. Καμιά φορά αναφέρομαι σ’ αυτά ως η «ένοχη απόλαυσή» μου, πράγμα που δεν ισχύει καθόλου, αφενός γιατί έχω φάει μεγάλο μέρος της ζωής μου να ασχολούμαι μαζί τους, αφετέρου γιατί έχω αφομοιώσει τόσο τον κώδικά τους, που δεν διαφοροποιούνται πια και τόσο πολύ απ’ όλες τις υπόλοιπες καθημερινές μου λειτουργίες.

Οι περισσότεροι φίλοι μου δε, δεν καταλαβαίνουν τι σκοτεινή σχέση έχω εγώ, ο γνήσιος υποστηρικτής της βαριάς κουλτούρας με αυτό το είδος απύθμενης βλακείας.

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω εντοπίσει ακριβώς τι με συγκινεί στα musical (από τα χαζά vaudevillικα του 30 μέχρι τις σοφιστικέ modern-operas του Sondheim). Νομίζω αν το έψαχνα λίγο θα έλεγα πως είναι η νομοτέλεια τους και η προσήλωσή τους στη σύμβασή τους. Εκεί που στην κανονική ζωή το παρακαλάς, ο φανταστικός ήρωας του musical είναι δεδομένο ότι σε ανύποπτη στιγμή θα σου πετάξει την ψυχή του έξω, θα σου εξηγήσει επ’ ακριβώς τι νιώθει και θα κάνει και μια ανάποδη τούμπα, χορεύοντας κλακέτες. Κι όλο αυτό όσο φυσικά κάποιος άλλος θα σου έλεγε καλημέρα. Και εκείνο το επιχείρημα πολλών, ότι δε μπορούν να κατανοήσουν πως κάποιος εκεί που μιλάει ξαφνικά αρχίζει να τραγουδάει, είναι τόσο αφελές όσο το να σε ενοχλεί ότι στο θέατρο δεν υπάρχει τέταρτος τοίχος, ή ότι στο σινεμά ο κόσμος τελειώνει στην άκρη της οθόνης.

Στα musical δεν υπάρχουν άσχημοι. Ακόμα και στα πιο σοβαρά, οι άσχημοι δεν υπάρχουν. Ακόμα κι οι κακοί, για να χορεύουν και να τραγουδάνε πόσο κακοί θα είναι; Οι αθώοι δεν είναι και τόσο αθώοι, και όλοι – ακόμα κι οι πιο αφελείς- είναι απίστευτα πνευματώδεις (έχετε ακούσει τι θεικές ρίμες πέφτουν στα musical;) Για πολλούς τα διανοήματά τους είναι αφελή, πράγμα που δεν ισχύει πάντα, αλλά κι όταν ισχύει είναι τόσο άκακα και χαριτωμένα αφελή που δε μπορείς να τους κρατήσεις κακία.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι’ αυτό και με παραδείγματα, αλλά σκοπός μου δεν είναι να γράψω δοκίμιο (παρόλο που το ‘χω σκεφτεί σοβαρά αρκετές φορές). Θα ανέβαζα 2-3 φάσεις μόνο με αφορμή την προβολή του (ε-ξαι-ρε-τι-κού) Hairspray (που ευτυχώς δε θα ακολουθήσει την τύχη του Rent και των Producers και θα βγει στις αίθουσες στις 11 του Οκτώβρη).

Ως μοναδικό επιχείρημα θα σας παραθέσω την αρχική σεκάνς και θα σας πω ότι με αυτό τον τρόπο βγήκα κι εγώ από το σινεμά χτες στις Νύχτες Πρεμιέρας και χόρευα στη Σταδίου χαιρετώντας και (το βασικότερο) αγαπώντας τους περαστικούς. Νομίζω δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη υπεράσπιση για το είδος:

Το Μιούζικαλ είναι η απαραίτητη δόση απενοχοποιημένης ευτυχίας. Μη μου αντιτείνετε το «ψεύτικη», γιατί: α) αληθινή ευτυχία δεν έχω πειστεί ότι υπάρχει κ β)Όσοι έχουμε επιλέξει την τέχνη για απόδραση το ψεύτικο το έχουμε αναγάγει στην απολυτότατη αλήθεια μας…

Hit it, Tracy: