Tuesday, October 30, 2007

Η χαραμάδα


Υπάρχει μια μικρή χαραμάδα στους ραγισμένους ανθρώπους που συναντώ στους δρόμους. Άλλοι στάζουν αίμα κι άλλοι ενδεχόμενα. Καμία φορά και τα δυο μαζί. Τις περισσότερες φορές αίμα. Τις λιγότερες ενδεχόμενα. Οι εξαιρέσεις ενδεχόμενα. Ο κανόνας αίμα. Όταν είσαι στη μεγάλη ανάγκη, αίμα κι ενδεχόμενα γίνονται ένα: ταυτίζονται.

Η χαραμάδα πάντως είναι η ίδια. Δεν ξεχωρίζει. Ραγισμένους λες τους διαθέσιμους, ραγισμένα και τα ερείπια. Μετακομίσεις αξιώνουν κι οι διαθέσιμοι, μετακομίσεις και τα ερείπια.

Έχουμε κατοικήσει και στις δυο κατηγορίες. Έχουμε φύγει κι απ’ τις δύο. Έχουμε υπάρξει και διαθέσιμοι και ερείπια. Ξεχωριστά και ταυτόχρονα. Έχουμε ασφαλίσει κι έχουμε εκθέσει. Έχουμε κλειδώσει κι έχουμε διώξει. Έχουμε αγγίξει το σκάσιμο στον τοίχο, κι έχουμε φύγει τρέχοντας με το που το τσάκωσε το βλέμμα μας. Έχουμε κοιμηθεί με ανοιχτή την πόρτα και με κλειστό παράθυρο. Έχουμε ποτίσει τα θεμέλια κι έχουμε ρίξει την πρώτη με τη βαριά.

Όλα ξεκινούν από την ίδια μικρή χαραμάδα που πιάνει τυχαία το μάτι στους ραγισμένους που σε προσπερνούν. Αυτή που σου δίνει την ψευδαίσθηση πως μπορείς να δεις κρυφά μέσα στον άλλον, αυτά που δε θα μπορούσες να δεις ακόμα κι αν είχες τη συγκατάθεση του για απανωτούς ακρωτηριασμούς …

Οι χαραμάδες των ραγισμένων είναι παγίδα. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι καλειδοσκόπιο να βλέπεις πολύχρωμα αστέρια μέσα του, ούτε τα πανοράματα του Barker για να έχεις σφαιρική αντίληψη του σύμπαντός του.

Το περισσότερο που μπορείς να κάνεις είναι να ψηλαφίσεις τη χαραμάδα. Να την προσεγγίσεις σαν ψεγάδι κι όχι σαν πιθανότητα… Γιατί αν γεννήθηκε από κάτι είναι όχι απ’ την πρόθεση, αλλά απ’ τη χρήση… Στους ραγισμένους ανθρώπους που συναντάς παρόλο που αγοράζεις φθορά, δεν παίρνεις εμπειρία…

Αυτό είναι το οξύμωρο της μικρής χαραμάδας…

9 comments:

SugarProof said...

(γιατί τόση σκληρότητα;)

(δεν κληρονομείς τον πόνο του άλλου -ούτε χρειάζεται, ούτε στο ζητάει κανείς)

(αλλά μπορείς να κοιτάς από τη χαραμάδα του, όταν θα ξυπνά όλη του η ελπίδα)

(plus, στις μετακομίσεις κρατάς πάντα όσα μάζεψες από τα σκουπίδια. τα αγοραστά έπιπλα τα αφήνεις καμιά φορά πίσω. για να ελαφρύνεις το φορτίο. τα έπιπλα των σκουπιδιών τα κουβαλάς όμως. γιατί τα μάζεψες έτσι. ραγισμένα)

(καλή μέρα)

Jirashimosu said...

Καλημέρα sugarproof,

Έχω επιχειρήματα για όλα, αλλά δεν στα ανατρέπω.

Μ' αρέσει το πρώτο comment να είναι αισιόδοξο.

[Νομίζω πάντως ότι κι η εμμονή μου να συνδιαλέγομαι ανελλιπώς με τη φθορά εμπεριέχει ένα μεγάλο βαθμό αισιοδοξίας - ή βλακείας - ή αισιοδοξίας - ή βλακείας...tick - tock - tick - tock]

Την πολύ καλημέρα μου

Aντώνης said...

"Χαράζω κορμούς, κορμία, βλέμματα κι ολοένα μπαίνω βαθύτερα" είπε η χαραμάδα και προχώρησε...μέσα μας.

etalon said...

Γίνεται τωρα ,χρονιαρα μερα να διαβαζω αυτο και να γεμιζω αισιοδοξία?

Γίνεται γιατι μαλλον σημαίνει πως η εξυπναδα θα νικησει την αητητη βλακεια στο τελος.
Και μονο αν πιστευει καποιος αυτη τη παραδοξότητα, δικαιούται ...
...τη στιγμη που ραγίζει απο συγκίνηση να ελπίζει σε μια νεα ταυτότητα ανθρωπινων σχεσεων και προοπτικης.
Ευγε πρωτομηνιατικα!
Η εμβάνθυνση ενοχλει μόνο τους γραμμικους τυπους.
Η ειλικρίνια μόνο αισιοδοξία εκπέμπει...

Jirashimosu said...

@αντώνης:
Ξέρεις τι φοβάται περισσότερο το δέντρο απ' το τσεκούρι;

@etalon:
Η απόλυτη εξυπνάδα δεν κερδίζει ποτέ. Γιατί στο τέλος αυτή μένει να βασανίζεται απ' τις απαντήσεις, ενώ η βλακεία παραμένει μια χαρά στον κόσμο της.

Όπως έχετε καταλάβει στα τρελά μου κέφια και πάλι

Anonymous said...

...there is a crack in everything
that's how the light get's in....
Leonard Cohen

christina said...

"Τις περισσότερες φορές αίμα. Τις λιγότερες ενδεχόμενα. Οι εξαιρέσεις ενδεχόμενα. Ο κανόνας αίμα. Όταν είσαι στη μεγάλη ανάγκη, αίμα κι ενδεχόμενα γίνονται ένα: ταυτίζονται.
Στους ραγισμένους ανθρώπους που συναντάς παρόλο που αγοράζεις φθορά, δεν παίρνεις εμπειρία…

Αυτό είναι το οξύμωρο της μικρής χαραμάδας…"

Είναι τόσο αληθινά, ("cru" θα έλεγα αφού ξέρεις γαλλικά) όσα λες...σα γροθιά στο στομάχι...ο τρόπος που προσεγγίζεις τη φθορα, απ' όλες τις όψεις της μου αρέσει. Βλέπω ακόμη και μια χαραμάδα απ' όπου περνά το φως...καθώς ψηλαφείς τις χαραμάδες

Alex A. said...

Κάποτε πιστέψαμε στο αξιαγάπητο της χαραμάδας, τόσο που βασανιστήκαμε κιόλας. Προτιμώ τις λείες επιφάνειες τώρα πια...

(Απίθανο κείμενο)

Την καλημέρα μου.

nomansland said...

...!!!