My my, how can I...

Εεεεεχμ... δεν ξέρω πως βρέθηκε αυτό το clip εδώ...
[ούτε πως θα βρεθώ κι εγώ εκεί]

Είναι σκοτεινοί καιροί κι οι αντιστάσεις δεν...

[μη δίνεις σημασία]

finding Meryl

"Her Characters are always yearning for the return of those peak experiences, anxious for their lives to assume importance and intensity. But Streep's greatness as a performer is to let us in on the hollowness of this desire, and at the same time, by showing us how to endure loneliness, make us feel less alone..."

Τσεκάρετε στο τελευταίο filmcomment μια εξαιρετική παρουσίαση της Meryl Streep από τη Molly Haskell.

Με αφορμή τη βράβευση της από το Film Society Of Lincoln Center, το περιοδικό της ένωσης μας κάνει δώρο ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο, διεισδυτικό και κυρίως ψύχραιμο πορτρέτο για μία από τις 4-5 (και πολλές μπορεί να λέω) κορυφαίες ηθοποιούς της εποχής μας.

Στα συν της παρουσίασης το υπέροχο πορτρέτο της Brigitte Lacombe, που σχολιάζει κολακευτικά το χρόνο που ωριμάζει μια ηθοποιό, χωρίς να την εκθέτει...

[ας το δούν οι δικοί μας ισοπεδωτικοί photoshop-άδες μπας και παραδειγματιστούν]

p.s. Αν δεν το βρείτε στα αγαπημένα stands του κέντρου, εδώ σκαναρισμένο.

Once in a while...

Το αγαπημένο μου τραγούδι τoυ score.
Κομμένο απ' την ταινία. Φυσικά.
[χάλαγε το fun]

Σήμερα το παίζουμε εδώ...
γιατί ήταν πάντα πιο Toucha Toucha Toucha Touch Me απ' το ομώνυμο.

[the rest of the movie deleted - για εφέ]

ανευ

Έχεις νιώσει ποτέ ότι δε σε χωράει ο τόπος;
Ότι δε σε χωράει ρε παιδί μου, πως το λένε;
Όπου και να πας είναι στενά και κάθεται κάτι βαρύ στο στήθος σου.

[By the way, κάπως έτσι έφυγε η Vivien Leigh]

Έρχεται μεγάλο κύμα. Το διαισθάνομαι.

Ουφ...
χάλια σου λέω...

[Ησυχία και θάλασσα. Αυτό. Και κάτι να πιω]

Και θέλω και κούρεμα. Άμεσο. Μέσα στα επόμενα λεπτά...

Crucify

Every finger in the room is pointing at me I wanna spit in their faces then I get afraid of what that could bring I got a bowling ball in my somach, I got a desert in my mouth Figures that my courage would choose to sell out now

I' ve been looking for a savior in these dirty streets Looking for a savior beneath these dirty sheets I' ve been raising up my hands- drive another nail in Just what God needs, one more victim

Why do we crucify ourselves Everyday I crucify myself Nothing I do is good enough for you Crucify myself Everyday I crucify myself And my heart is sick of being in chains

Got a kick for a dog, beggin for love Gotta have my suffering so that I can have my cross I know a cat named easter, he says will you ever learn You' re just an empty cage girl if you kill the bird

I' ve been looking for a savior in these dirty streets Looking for a savior beneath these dirty sheets I've been raising up my hands- drive another nail in Got enough guilt to start my own religion

Why do we crucify ourselves Everyday I crucify myself Nothing I do is good enough for you Crucify myself Everyday I crucify myself And my heart is sick of being in chains

Please be Save me I cry

Looking for a savior in these dirty streets Looking for a savior beneath these dirty sheets I' ve been raising up my hands- drive another nail in Where are those angels when you need them

Why do we crucify ourselves Everyday I crucify myself Nothing I do is good enough for you Crucify myself Everyday I crucify myself And my heart is sick of being in chains

[οι υπογραμμίσεις εκτυφλωτικές κι αόρατες,
σαν αναμενόμενοι σωτήρες]

ex-am

Όνειρο μεγάλης Παρασκευής:
Ήμουν λέει σε κάτι σαν τάξη κι έδινα διαγώνισμα. Φυσικής.

Οι ερωτήσεις (όσες συγκράτησα):
κάτι για τα d.i. των live της Tori Amos,
κάτι για τις πρώτες ελληνικές οπερέτες,
ένα μαθηματικό θεώρημα που πρέπει να ήταν πασίγνωστο,
καθώς και να συμπληρώσω ένα χειρόγραφο απόφθεγμα ενός μεγάλου άνδρα, που δε διαβαζόταν με καμία κυβέρνηση.

Δεν ήξερα καμία απάντηση. Το στυλό μου δεν έγραφε. Κι η ώρα έτρεχε...

Ξύπνησα με την αίσθηση πως αυτό το διαγώνισμα άρχισε, αλλά δε θα τελειώσει ποτέ.

[δε μ' αρέσει αυτό...]

J-LV

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα χτες βράδυ στο Jirashimoσπιτο:

[έχω πλέον δισκοθήκη - κι έχει πέντε δίσκους!]

Έχω πικάπ!

Έχω επιτέλους ένα παλιό πικάπ που δουλευει και γεμίζει το δωμάτιο χριτς - χρατς από δίσκους κανονικούς, βινυλένιους, που κάθεσαι και τους ακούς ολόκληρους γιατί φοβάσαι να αγγίξεις τη βελόνα μην τους γρατζουνίσεις.

Πάντα ήθελα ένα πικάπ. Ποτέ δεν είχαμε στο σπίτι. Μάλλον είχαμε όταν ήμουν παιδάκι, αλλά ήταν χαλασμένο από τότε που το θυμάμαι και κανείς δεν έμπαινε σε διαδικασία να το φτιάξει, αφού κι οι κασέτες μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους.

Κι έτσι το πικάπ έμεινε ένα παράξενο απωθημένο που λόγω της βουβής παρουσίας του ήταν ταυτόχρονα απόμακρο και οικείο. Για όλους άχρηστο, για μένα απλά σιωπηλό. Κι επειδή ήταν μέρος του υπόλοιπου συστήματος δεν το πετούσαν. Απλά το ανέχονταν. Εγώ όμως πάντα ήλπιζα πως κάποια μέρα που θα του περνούσε η τσαντίλα θα άρχιζε και πάλι να παίζει και να γεμίσει το δωμάτιο με αυτό το ζεστό ήχο που έλεγαν όλοι κι εγώ απλά υπέθετα.

Κοίτα τώρα πόσο μυστήρια και μαγικά δένονται όλα στις πανσελήνους. Σήμερα που απέκτησα απρόσμενα αυτό το πικάπ, μπόρεσα να παίξω τον ένα και μοναδικό δίσκο που έχω στην κατοχή μου. [Το δίσκο από τον οποίο προέρχεται το τραγούδι που (συμπτωματικά;) σχολίασαμε με τον etalon και το sugarproof στο «αφιερωμένο»].

Φυσικά μιλάω για το Κανονικά της Νικολακοπούλου και του Κραουνάκη με τη Γαλάνη, το οποίο παρόλο που δεν είχα (μέχρι σήμερα) που να το ακούσω, το είχα αγοράσει σε βινύλιο, όταν το είδα σε ένα δισκάδικο στο Μοναστηράκι. Αρχικά γιατί με ενθουσίασε το artwork, αλλά κι επειδή τότε δεν κυκλοφορούσε κι ήθελα να σιγουρέψω ότι αν μου δινόταν ποτέ η ευκαιρία θα μπορούσα να το ακούσω…

Από τότε, το Κανονικά βγήκε σε cd, τα τραγούδια τα άκουσα, τα αγάπησα (και τα αποστήθισα), το «Δεν είσαι εσύ» (όπως είπα και στο προηγούμενο post) είναι από τα all-time favorites μου, ενώ οι ενορχηστρώσεις του Γανωσέλη αποτελούσαν επί χρόνια την ένοχη συνομωτική μας απόλαυσή με τον Τσίρκα.

Κι όμως σήμερα είναι σαν να άκουσα αυτό τον (αδικημένο τότε) κύκλο τραγουδιών για πρώτη φορά. Καθισμένος στο πάτωμα με το ένθετο στα χέρια, διαβάζοντας με προσοχή τους στίχους που ξέρω έτσι κι αλλιώς απ’ έξω. Και δίπλα στη συγκίνηση της ακρόασης, έχω και μια μεγάλη χαρά που το πικάπ μου ξεθύμωσε… και γεμίζει ζεστά χριτς – χρατς το δωμάτιο…ειδικά σήμερα που είμαι… κάπως.

ΥΓ. Το απόγευμα κιόλας, κατεβαίνω Μοναστηράκι για δίσκους
ΥΓ2. Απ’ το γνωστό πεζόδρομο, μετρώντας βήματα
ΥΓ3. Και πρέπει να του βρω και όνομα…

I know you re married...

...but I've got feelings too.

Το κορίτσι που αγάπησα περισσότερο απ' ο, τιδήποτε άλλο τα τελευταία χρόνια επιστρέφει...

Martha Wainwright
10 Ιουνίου 2008
(μετράμε αντίστροφα)

Αν δεν έχετε υπομονή να περιμένετε, στο amazon υπάρχουν πάντα τα 30 δεύτερα κάθε τραγουδιού, απ' τα 14 του album.

[Είμαι ερωτευμένος...]

Αφιερωμένο

Υπάρχει ένα τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη δεμένο μαζί μου για πάντα. Βέβαια δεν είναι το μόνο. Η Γαλάνη για μένα έχει τραγουδήσει όσο κανείς – Έλληνας τουλάχιστον – κάποιες στιγμές που κι αν είναι καλά κλειδωμένες κάπου μέσα μου, έχουν σφραγίσει απόλυτα ποιος είμαι, τι κάνω και που πάω. Το υπαρξιακό μου soundtrack έλεγα παλιά και γελούσα. Ακόμα το λέω, αλλά δε γελάω. Ακόμα κι η ίδια η σχέση μου με την ελληνική μουσική οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό σ’ εκείνη την πρώτη επαφή μου με τη «ζωντανή» Γαλάνη στη Μέδουσα στα 18α γενέθλια μου…όταν είχα την ευκαιρία να πάω για πρώτη φορά σε νυχτερινό πρόγραμμα (όχι με μεγάλη προθυμία) και να την ερωτευτώ διά βίου όταν τραγούδησε το «χορό με τη σκιά μου» του Χατζιδάκι μαζί με κάποια από τα δικά της τραγούδια – που πάντα παρουσίαζε έτσι κι αλλιώς με μέτρο.

Και συμπίπτει εκείνη την εποχή κι ο πρώτος μεγάλος ματαιωμένος έρωτας, που εντάξει δεν ήταν και τίποτα αν το δεις με την ψυχραιμία του χρόνου που πέρασε, τότε όμως ήρθε κι ακούμπησε (μαζί με τους Muse και τους Death in Vegas της ηλεκτρονικής μου φάσης) πάνω στην «Ανάσα» με κάτι ξεγυρισμένα «έφυγα» (οι φίλοι της εποχής ακόμα έχουν να το λένε) κι «εντομοκτόνα» κι «εδώ κοιμάμαι» και δε συμμαζεύεται…Και σιγά – σιγά χώθηκα μέσα στη φωνή της (ή χώθηκε η φωνή της μέσα μου) και ταυτόχρονα στην ελληνική μουσική και σ’ αυτά τα τραγούδια καρδιάς που τα κουβαλάω μέχρι σήμερα…γιατί αν αφήνουν τελικά κάτι οι άνθρωποι που περνούν απ’ τη ζωή μας είναι αν μη τι άλλο ωραίες μουσικές…

Το 2004 κυκλοφορεί ένας δίσκος που προσωπικά τον αγάπησα ιδιαίτερα, γιατί συνέπεσε με μια πολύ ευτυχισμένη φάση της ζωής μου. Μιλάω φυσικά για την πολύ-αναμενόμενη συνάντηση με τη Μαριανίνα Κριεζή. Αρκετά τραγούδια ξεχώρισα από αυτό το album… ένα όμως ήρθε ύπουλα και κόλλησε πάνω μου ένα μεθυσμένο βράδυ, όταν βρέθηκα τύφλα να τραγουδάω στον πεζόδρομο της Ερμού «Για ποια σχέση θες να προσπαθήσω»…κλπ. κλπ. (κάτι που είμαι σίγουρος το έχετε κάνει όλοι)… και που πριν τη γέφυρα (αυτή με το σαξόφωνο) τελείωσε σε κάτι ξεγυρισμένα φιλιά και σε μια ευτυχία ανεπανάληπτη…

Το ‘χα ξεχάσει το τραγουδάκι αυτό. Και στην εκπομπή της Μαριανίνας Κριεζή στο δεύτερο προχτές, το ξανάκουσα εντελώς συμπτωματικά. Απ’ ότι κατάλαβα το έβαλε κι εκείνη κατά λάθος, αντί για κάποιο άλλο. Κι ήρθαν όλα πίσω. Αυτούσια κι αδιαίρετα. Ο τόπος, ο χρόνος, η ελαφριά ανοιξιάτικη ψύχρα, τα μετρημένα βήματα του πεζόδρομου, τα μάτια, η υπερένταση, τα γέλια, τα κουπλέ, το ρεφρέν, κι εκείνη η αίσθηση της σαφήνειας του τραγουδιού, που κι αν είχες για να μιλήσεις τις μετρημένες λέξεις των 3 στροφών του μόνο δε θα σου έλειπε ούτε κόμμα…

Το πέρασα στον Hamlet… κι έκανα χτες την ίδια διαδρομή. Ψυχαναγκαστικός γαρ και σκηνοθέτης στιγμών εμμονικός. Η εποχή πρέπει να ήταν πάνω κάτω η ίδια… Τα βήματα ακόμα όσα θυμόμουν…Και το σαξόφωνο έσκασε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Κι απ’ τις 110 μετρημένες λέξεις του τραγουδιού σήμερα αλλάζω μόνο μία.

(αυτή που επαναλαμβάνεται περισσότερο)

[Εννοείται πως ο, τι παίζει ο Hamlet κι ο, τι γράφει ο Jirashimosu σ’ αυτό το post είναι ειδικά και προσωπικά αφιερωμένα στην ασθενική μνήμη κάποιων]

Fin

Τελευταίο ανοιξιάτικο live στον Ιανό απόψε
Απολογισμούς, αν κι έχω έφεση, δεν κάνω.
Το κέρδος μας οι νέοι φίλοι μας -
που φέτος έγιναν περισσότεροι
κι η ικανοποίηση που έμεινε στους τρεις μας.

Όσοι είναι να είστε στο αντίο, θα τα πούμε το βράδυ.
Όσοι δεν τα καταφέρατε - στα επόμενα...

Προφίλ

Τον τελευταίο καιρό δυο λέξεις έχουν συνδεθεί άρρηκτα στο κεφάλι μου και επανέρχονται ως ζεύγος σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς συγκεκριμένες αφορμές:

Το προφίλ κι η προδοσία.

Δεν ξέρω γιατί, ούτε και πως κόλλησαν μεταξύ τους. Δεν ξέρω καν ποιος λόγος ενίσχυσε αυτή τη σχέση αλληλεξάρτησης. Κι όμως η σύνδεση είναι σαφέστατη και πεντακάθαρη.

Καταβροχθίζω αχόρταγα προφίλ. Στο δρόμο, στο λεωφορείο, σε συνεστιάσεις και βραδινές εξόδους. Συνδέω καμπύλες με τη συνέχεια του λαιμού τους και καταλήγω πάντα στον ίδιο τόπο: την προδοσία.

Κάθε προφίλ, προδίδει τον κάτοχο του. Τον αποκαλύπτει. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί κάτι και με το που θα στρέψει το κεφάλι του (ψάχνοντας π.χ. το σερβιτόρο), η ανασύνθεση των χαρακτηριστικών του να αποκαλύψει μια ολοκαίνουργια εκδοχή της αλήθειας.

Τα προφίλ μας ξεμπροστιάζουν: όχι μόνο επειδή δεν τα έχουμε επιλέξει ως συνειδητή εξέλιξη της στροφής του κεφαλιού μας, ούτε φυσικά επειδή δε δίνουν δεκάρα για την αρμονία των χαρακτηριστικών μας (που μας παίρνει μια ζωή να συνηθίσουμε στον καθρέφτη).

Τα προφίλ μας ξεμπροστιάζουν κυρίως επειδή δε μπαίνουμε ποτέ στον κόπο να τα λογαριάσουμε στις στρατηγικές κινήσεις του κεφαλιού μας. Δεν τους χαλαλίζουμε εκφράσεις. Ένα χαμόγελο – όσο καλά κι αν κατορθώσουμε να εφαρμόζει στα χείλη μας, αν δεν είναι αυθεντικό, στο προφίλ θα προδώσει τις ραφές του. Κι η σπίθα ενός βλέμματος, αν δεν είναι της φωτιάς στο προφίλ θαμπώνει…

Μην το παρεξηγήσετε. Όχι ότι είναι μέτρο ειλικρίνειας το προφίλ. Δεν είναι παρά μια μικρή ανάπαυλα στο κατά πρόσωπο. Στην αναμέτρηση. Κι όχι ότι το ανφάς είναι πάντα ψέμα. Τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, ίσως η αλήθεια να βρίσκεται –όπως πάντα – κάπου στη μέση: στην κίνηση…

Απλά είναι μερικοί – όπως ο γράφων- που έχουν την τάση να ερωτεύονται τις μικρές λεπτομέρειες που εκθέτουν τους κατόχους τους εν αγνοία τους…

Αν συναντήσετε λοιπόν κανένα τέτοιο παράξενο άνθρωπο κι έχετε κάτι να κρύψετε, καλύτερα κοιτάξτε τον στα μάτια…

Earth-explodes

Απόψε που η γη θα εκραγεί
Θα ‘ναι η ώρα που θα σκέφτομαι εσένα
Οι πτήσεις θα ‘χουνε ακυρωθεί
Και μες στα τούνελ θα συγκρούονται τα τρένα

[Ο Hamlet έχει τη συνέχεια...]

broken

Αν σπάσει το κεφάλι μου σε χίλια κομμάτια
Μόνο τότε –

μπορεί να ισχυριστεί μια κάποια ακεραιότητα…

[είναι στο πρόγραμμα]

Dance with me...

...in a Nouvelle Vague scene

Paint my day

Songs are like tattoos...
You know, I've been to sea before

Όταν βγαίνει το Blue απ' τη δισκοθήκη, κάτι συμβαίνει... και δεν πρόλαβε καν να σκονιστεί αξιοπρεπώς...

and Barcelona?

Γυρίσε η μικρή μας από Barcelona, όπου γνώριζε την Ισπανική τέχνη και κουλτούρα (όπως επέμενε στα sms)- κι ας κουβάλησε μαζί της ένα σωρό αποκόμματα από το Sunset Dance Club, που δε μου φαίνεται και το απόγειο της κουλτούρας. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος (...) Τουλάχιστον έβαλε στο λεξιλόγιο της λέξεις όπως: "μουσείο" και ονόματα όπως "picasso", "gaudi" μαζί με ορισμένες σωστές παρατηρήσεις για το έργο τους, οι οποίες ακόμα κι αν ξεχαστούν μέσα στις επόμενες μέρες, δε μπορεί, κάτι θα αφήσουν...

Το αστείο είναι το τι κουβάλησε πίσω. Αν δεν είχε αποδεικτικές φωτογραφίες, θα ορκιζόμουν ότι επέστρεψε από πενθήμερη βόλτα στην Ερμού. Ο, τι μπορείς να φανταστείς από ρούχα, βιβλία, Tim Burton memorabilia κι ότι άσχετο συνάντησε στο δρόμο της. Για να μην είμαι άδικος έφερε και κάτι πιπεριές που της άρεσαν και λέγονται Piquillo και μάλλον στην Ισπανία τις αγαπάνε, καθώς κι ένα πράγμα σαν αλλαντικό (λουκάνικο, σαλάμι - θα σας γελάσω), που απορώ πως το μετέφερε ως εδώ...

Το αποκορύφωμα ήταν το δικό μου δώρο από την Ισπανία: το... the Portable Dorothy Parker των εκδόσεων Penguin (σύμβολο της Ισπανικής κουλτούρας για λόγους που μάλλον αγνοώ). Ευτυχώς έχει πλάκα η Parker και δε διαμαρτυρήθηκα. Κι ένας λόγος παραπάνω που δεν το σχολίασα είναι γιατί συνοδευόταν από το μικρό θαύμα που αντικρίζετε στο αμέσως προηγούμενο post και είναι ότι πιο κοντά σε υγρό παθιασμένο φιλί μπορεί να μπει σε θνητό στόμα. (Ξέρω ότι σκέφτεστε "άρχισε τις υπερβολές πάλι" αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια και μια δοκιμή θα σας πείσει). Οπότε από χτες το βράδυ είμαι ευτυχισμένος.

Κι έχω μόνο 12 ευκαιρίες να το επαναλάβω... (8 πια)

ΥΓ. Πείτε μου ότι τα Rodnoir τα έχει πάρει κάπου εδώ το μάτι σας...
ΥΓ2. Φυσικά αυτό το post δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης...
ΥΓ3. Πέρα του οτι ερωτεύτηκα ένα κουτί φιλιά.
ΥΓ4. Απόψε metropolis, ε;

Rondnoir

[To be continued...]

Μέχρι το τέλος...live

Όπως ξέρετε κάποιοι από εσάς, οι πιο τακτικοί, βγήκε πρόσφατα ένα cd-ακι (το βλέπετε και πάνω). Περιέχει 12 τραγούδια που μιλάνε για το τί σημαίνει για μας τους 3 (το Θέμη, τη Νατάσσα κι εμένα) να ζεις και να τριγυρνάς στην Αθήνα με τις προβολές, τις εμμονές και τα απωθημένα σου. Ό,τι διαβάζετε πάνω - κάτω κι εδώ δηλαδή, λιγάκι πιο μελωδικά (ευτυχώς).

Σ' αυτά τα τραγουδάκια έχουμε κλείσει κωδικοποιημένα ονόματα, πρόσωπα, στιγμές, φράσεις, περιστατικά που κάτι μας είπαν (μερικά άφησαν και τα σημάδια τους) στα χρόνια της φιλίας μας. Κάτι σα μικρό χρονικό. Που με χαρά διαπιστώσαμε ότι δεν είναι μόνο δικό μας χρονικό, αλλά και αρκετών άλλων... που κι εκείνοι έχουν μια ειδική σχέση με το χρόνο και τον κόσμο τους, το μέσα και τον έξω.

Αύριο Τετάρτη - 16/4, αυτό το μικρό χρονικό θα παρουσιάσουμε ζωντανά στο Metropolis (το μεγάλο στο 64 της Πανεπιστημίου), με τους υπερτάλαντους μουσικούς μας του Ιανού (τον Άρη, το Γρηγόρη, τον Ιλάν, τον Κώστα και το Φοίβο) και με την προσθήκη ορισμένων τραγουδιών - εκπλήξεων που αγαπάμε πολύ (όπως και όσοι έχετε έρθει στον Ιανό).

Θα έχει πλάκα να τραγουδήσουμε την Αθήνα στην καρδιά της. Και θα είναι ωραία να έχουμε φίλους μαζί.

Όσοι δεν έχετε τί να κάνετε, περάστε μια βόλτα. Η παρουσίαση θα αρχίσει 8-8.30 και η είσοδος είναι ελεύθερη. Προλαβαίνετε κι ένα ποτό μετά...

Άντε, τα λέμε εκεί...

Στιγμή

Χτες είχαμε "στιγμή" με τη σαντέζα. Που είχε καιρό να συμβεί. Ακρόασης. Δίσκου. Που ξεκίνησε από "να σου βάλω ένα κομμάτι" και κατέληξε σε κανονική ακρόαση - δεν ξέρω αν τη θυμάστε τη διαδικασία- που παίρνεις ένα δισκάκι, το βάζεις σε ένα cd player και κάθεσαι με παρέα και ακούς, διαβάζοντας τους στίχους απ' το booklet. Που και που σχολιάζεις κιόλας. Κυρίως όμως ακούς. Και ανταλλάζεις κι ένα βλέμμα σε στιγμές κοινής συγκίνησης να εξετάσεις τον άλλον, να δεις αν είναι δικαίως δικός σου. Κι όταν βλέπεις υγρά μάτια χαίρεσαι που είναι και νιώθεις περήφανος που επιλέγεις με τόσο υψηλά κριτήρια τους δικούς κι ας είναι υπερβολικά συναισθηματικά και γι' αυτό αναξιόπιστα.

Anyway, ήθελα να το καταγράψω γιατί είναι τόσο σπάνιο πια... Κι εντόπισα χτες πως εδώ και πολύ καιρό μουσική ακούω αποκλειστικά μόνος. Πάντα το έκανα, αλλά παλιότερα μοιραζόμουν κιόλας. Τώρα ή εγωιστής έχω γίνει ή αυτιστικός ή κάτι που δεν ξέρω, άρα και δε μπορώ να θεραπεύσω...

Μπορεί να φταίει κι ο Hamlet κι ο κάθε Hamlet που είναι γλυκούλης κι όταν χώνεται στ' αφτιά μου τα λέει ωραία και δε μ' αφήνει να βγάλω τα ακουστικά...

[Αυτό ήταν η επίσημη γκρίνια Δευτέρας. Που άδειασε ο καφές και πάλι δεν πήρα χαμπάρι...και που δε βρίσκω την Ηλέκτρα μου πάνω που το πήρα απόφαση!]

Paris - Athènes

Παρακολουθώντας χτες βράδυ το Paris του Cédric Klapisch σε έναν κατάμεστο Απόλλωνα δε μπορούσα να μην αναρωτηθώ πόσο δύσκολο είναι τελικά να φτιάξουμε κι εμείς μια τέτοια ταινία. Η θεματική δεν είναι ξένη... ίσα, ίσα πολύ πρόσφατα ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ασχολήθηκε με το ίδιο θέμα, ενός επικείμενου θανάτου και της επίδρασης του σε μια πόλη. Κι αν κι έπαιζαν στο ίδιο γήπεδο με τον Klapisch στη μια περίπτωση είχαμε να κάνουμε με μια τρυφερή, αληθινή ταινία ενώ στην άλλη με ένα φιλοσοφίζον στιλιζαρισμένο κατασκεύασμα που πέρα από την υπέροχη φωτογραφία του Άρη Σταύρου και τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη δεν άφηνε κανένα -μα κανένα- συμπέρασμα.

Όχι δεν ήταν αριστούργημα το Paris, ήταν όμως μια ταινία με ξακάθαρες προθέσεις και πραγματικούς ανθρώπους, που μιλούσαν με πραγματικές λέξεις κι είχαν αληθινά αισθήματα που δεν χρειαζόταν να τα ομολογήσουν πάντα. Ξεσκέπαζε το Παρίσι και το Ψέμα του, την ίδια στιγμή που αποτελούσε μια ερωτική εξομολόγηση στην αλήθεια του. Ακόμα κι ο λακωνικός τίτλος του, σχεδόν τουριστικός, μοιάζει να σαρκάζει την αίσθηση που έχουμε για την πιο ρομαντική πρωτεύουσα του κόσμου, αυτή της ιλουστρασιόν καρτ - ποστάλ. Με γεωμετρική μαεστρία ο Klapisch φρόντιζε σε κάθε σκηνή να αντιπαραθέσει το παλιό με το νέο, έχοντας τη σύνεση να μη βγάζει νικητή απ' την αναμέτρηση. Γιατί το Παρίσι, είναι ακριβώς αυτή η σύνθεση. Η ζωή μας στην τελική είναι αυτή η σύνθεση.

Απ' τα πρώτα λεπτά της ταινίας μέχρι και το τέλος φανταζόμουν μια ανάλογη ανάγνωση της Αθήνας, της κατεξοχήν πόλης των αντιθέσεων και των συνθέσεων. Κι αν το Παρίσι είναι μια φορά πρόσφορο, η Αθήνα είναι δώδεκα. Γιατί η Αθήνα προσπαθεί για την ευρωπαϊκή ομορφιά περισσότερο από το Παρίσι που την έχει στο κάτω - κάτω δεδομένη. Κι αν στο Παρίσι είναι εύκολο να κλείσεις τα μάτια στην ασχήμια, στην Αθήνα δε μπορείς γιατί είναι πλάι στην ομορφιά, σαν τα σκουπίδια στις γωνίες. Όσο για την περίφημη ανοικοδόμηση (λάιτ μοτίφ και στην ταινία του Klapisch) εμείς την έχουμε στην καθημερινότητά μας από τα τέλη του 60 (κι οι σκαλωσιές δε λένε να φύγουν).

Κι αν χάρηκα πολύ για κάτι χθες ήταν όταν άνοιξαν τα φώτα και το πρώτο πράγμα που μου είπε η δακρυσμένη σαντέζα μου ήταν ακριβώς το ίδιο:

"Γιατί δεν φτιάχνουν μια τέτοια ταινία για την Αθήνα; Αυτό που είδα εγώ ήταν η Αθήνα..."

Έλα μου ντε...


Πάρτε τώρα μια αγαπημένη μου σκηνή από της Ρώσικες Κούκλες του Klapisch μιας και τη βρήκα επιτέλους στο youtube:



(Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο τρόπος που φέυγει η Kelly Reilly με το Mysteries της Gibbons στο background είναι απ' τις πιο αγαπημένες μου και ποιητικές κινηματογραφικές στιγμές. Όταν πρωτοείδα την ταινία θα πάτησα καμιά δεκαριά φορές το rewind...)

(Ψέμματα λέω. Ξέρω γιατί...)

torify me!

Για το torifying έχω μιλήσει και στο παρελθόν: είναι όταν η Tori Amos πιάνει ένα τραγούδι (όποιο τραγούδι) και το κάνει δικό της. Απόλυτα. Λίγο να βολτάρεις στην καριέρα της και ειδικά στα live της -bootleg (πιπέρι) και official- θα πετύχεις δεκάδες παράδοξες εκτελέσεις, που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου παράδοξες. Είναι απλά Tori.

Ακολουθεί ένα super clip από show του Carson Daly, όπου η Tori εξηγεί με το γνωστό της τρόπο, με ποια covers ξεκίνησε την καριέρα της στα διάφορα piano bar που εμφανιζόταν άγνωστη ακόμα, όταν αναγκαζόταν να παίξει τις παραγγελίες του κοινού της. Έχει πλάκα αυτό που θα ακούσετε:



Ακολουθούν (σε τυχαία σειρά) πέντε από τα πιο ενδιαφέροντα και αγαπημένα (μου) κλασικά πια torified covers:

• Famous Blue Raincoat -2007
  

• Losing My Religion - 1996

• A Whole Lotta Love/Thank u - 1994
  

• American Pie - 1996:

• Can't get you out of my head - 2005
  

Και bonus ένα πολύ συγκινητικό fan made cover του τελευταίου μου κολλήματος, Cool on your island:

aishiteru

[Το έταξα σήμερα... όλα κι όλα!]

a J-Day

Η σημερινή μέρα περιλάμβανε το γύρο της Αθήνας σε 24 ώρες.
Επιγραμματικά (επειδή έχω και πρωινό ξύπνημα αύριο):

12 - Κέντρο για καφέ (το δεύτερο της μέρας)
14.00 - Εξάρχεια για μια πρόβα
16.00 - Food Company (για ευνόητους λόγους)
17.00 - Public (για νέα παραλαβή moleskine - επιτέλους και με γραμμές!)
17.30 - Starbucks!!!
18.00 - Φεστιβάλ Γαλλόφωνου στον Απόλλωνα με τελευταίο Chabrol (λεπτομέρειες εν καιρώ σε άλλο post - νομίζω ότι έχουμε κάτι που με εντυπωσίασε - και δεν εννοώ την αγαπημένη μου Ludivine ως slutty weather girl επαρχιακού σταθμού)
20.30 - Καφέ (ποτό το λες) στο γκάζι (εκεί γαμώτο είχε πλάκα αλλά έπρεπε να φύγω για...)
22.30 - Ηλέκτρα του Χόφμανσταλ στο Θησείο (προσκυνάμε Χόφμανσταλ και αγαπάμε Μαρία Κεχαγιόγλου)
12.30 - Πάλι Γκάζι για Κανέλα αλλά κρατήθηκα και δεν... (σκάνδαλο)

Κι ανάμεσα σε όλα αυτά βάλτε ποδαρόδρομο, λάθος στάσεις στο μετρό, και το πιο ετερόκλητο soundtrack απο τον Hamlet...

Αύριο προβλέπεται κάτι αντίστοιχο (χωρίς την τόση ψυχαγωγία), αλλά οκ - μην κακομαθαίνουμε κιόλας.

Λοιπόν ύπνο τώρα (και να δω πως θα με πιάσει απ' τις 2) γιατί 7.30 έχει εγερτήριο.

Α! αν δεν έχετε τί να κάνετε 10 - 12 το πρωί συντονιστείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα (103,7) και στην αγαπημένη Μαργαρίτα Μυτιληναίου. Θα είμαστε ζωντανά με τα 2 καμάρια μου, το Θέμη και τη Νατάσσα... θα έχει και live τραγούδι (όχι από μένα).

Την καληνύχτα μου...

Luisa whispers

1963 - Τα υγρά μάτια της Anouk Aimée ψιθύριζαν κάτι σαν:

Μείνε μόνος σου…
Πάντα μιλούσες για την ανάγκη σου να ταξιδέψεις
Άντε τώρα ζήσε μόνος…
Τράβα και βρες μια σερβιτόρα
Να της δείξεις πόσο ανεξάρτητος είσαι πια…

Εμπρός…
Πάρε τα πόδια σου
Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να θέλω να μείνεις άλλη μια μέρα
Δεν υπάρχει λέξη να σε πείσω
Δεν υπάρχει τίμημα να πληρώσω
Δεν υπάρχει πια καμιά μαγεία να αποφύγουμε αυτή τη γελοία τραγωδία που είναι να παίξουμε…
Τράβα το δρόμο σου...

Εμπρός…
Δε χρειάζεται να φτάσεις αυτό το τσίρκο ως το τέλος
Αφού όλα όσα νιώθαμε ξεφτίσανε…

Σ’ ελευθερώνω.
Μη μου παραπονιέσαι άλλο.
Τελειώνουν τα βάσανά σου, σε ελευθερώνω…

Αν αυτό θέλεις, δεν έχω πρόβλημα.
Και μη μ ευχαριστείς. Η ανταμοιβή σου είναι η πληρωμή μου
Εμπρός, φύγε κι άσε τα όλα πίσω…

Και πάρε μαζί σου όλα όσα σου ανήκουν

Κι όλα όσα είμαι…

2009 - Τα υγρά μάτια της Marion Cotillard ετοιμάζονται να ψιθυρίσουν το ίδιο...

Space sings Earth

Τα δεδομένα έχουν ως εξής:

Έχουμε μια κάψουλα τελευταίας τεχνολογίας και μόνο μια επιλογή:
Οι εξωγήινοι πρέπει να μάθουν με ένα και μόνο τραγούδι τί είναι γη.
Ποιο είναι αυτό;

Η αποστολή ξεκίνησε νηφάλια προχτές και κατέληξε πιωμένη χτες βράδυ στο Ginger.
Έχουμε και λέμε:

Θέμης: Orinoco flow - Enya (που το θυμήθηκε και τί θέλει να δηλώσει είναι άλλη ιστορία)
Κώστας: All you need is Love - Beatles (κλασική Τσιρκο-επιλογή)
Νατάσσα: Βλέφαρό μου - Χρόνης Αηδονίδης (με ολόκληρη ιδεολογία από πίσω)
Φοίβος: Comfortably Numb - Pink Floyd (σωστός, αν και θα προτιμούσα το Shine on you Crazy Diamond)
Μαρία: Maria Callas (ο,τιδήποτε είχαμε εύκαιρο στα αρχεία της NASA)
Jirashimosu: Summertime - Ella/Louis (η απόλυτη γυναικεία φωνή, η απόλυτη αντρική, η απόλυτη εισαγωγή, η απόλυτη τρομπέτα, τα απόλυτα έγχορδα, και πάει λέγοντας...)

Εσείς τι θα;
(σκεφτείτε καλά... διακυβεύεται η αισθητική του σύμπαντος)

The Ring

Έχω ένα φίλο που έχει σημάδια.

Επειδή αγαπάει.
Γι’ αυτό και τ’ απέκτησε.
Τα προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του.
Για την ακρίβεια έβαλε να του τα κάνουν.

Ο φίλος μου αυτός εξακολουθεί να αγαπάει.
Αλλά πια δεν έχει συνέπειες.
Μόνο σημάδια.
Κι η αγάπη χωρίς συνέπειες περνάει στη σφαίρα της ιδέας.
Σταδιακά γίνεται συνήθεια και στο τέλος μια εκκρεμότητα που είναι ζήτημα χρόνου να διευθετηθεί.

Σκέφτομαι μήπως ο φίλος μου σιγά – σιγά στρέψει την αγάπη του στα σημάδια του. Αν ο, τι αγαπούσε γίνει αέρας, αναπόφευκτα θα αναζητήσει κάτι χειροπιαστό. Και τα σημάδια θα είναι για καιρό εκεί. Αρκεί να περάσει τα δάχτυλα του πάνω τους και θα τα νιώθει ανάγλυφα κι αποφασισμένα να τον αποτρέψουν ν’ αγαπάει. Κι αυτή η υποψία αποφασιστικότητας θα τον κάνει να δεθεί μαζί τους.

Κι επειδή αν έχεις την προδιάθεση είναι αδύνατο να πάψεις ν’ αγαπάς, μάλλον θ’ αγαπήσει τα σημάδια του τελικά. Κι είναι λάθος, έτσι; Μάλλον, δηλαδή. Αν και τώρα που το σκέφτομαι δε θα ‘χει και μεγάλη διαφορά. Γιατί τα σημάδια της απόφασης και το σημάδια της υπόσχεσης είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα.

Βέβαια τα πρώτα τα επέλεξε…
Τα άλλα του τα επέβαλαν…

Κι έρχεται το ερώτημα: τι αξίζει περισσότερο να αγαπάς, την επιλογή ή την επιβολή;

ΥΓ. Η παραπάνω ερώτηση είναι προς το παρόν ρητορική. Σε λίγο καιρό θα έχουμε το πόρισμα.
ΥΓ2. Δευτεριάτικες αμπελοφιλοσοφίες…

K.B Tonight

Όποιος πας Fuzz απόψε,
αύριο πέρνα από εδώ και ρίξε μια (σύντομη - μη σε κουράσω) ανταπόκριση
Να 'σαι καλά και καλά να περάσεις
[θέλω κι εγώ!!!]

B-Jane100

"A sure way to lose happiness, I found, is to want it at the expense of everything else".

(Bette Davis, April 5, 1908 – October 6, 1989)

#201

Είχε και συνοδευτικό κείμενο, αλλά τα λέει όλα το παραπάνω clip. Δε θέλω να γράψω τίποτα περισσότερο.

Vintage Tori Revisited. Έτσι ακριβώς. (Θα το 'χω δει και 200 φορές)

By the way, αυτό είναι το 201ο post.
Αν και δεν είναι της παρούσης:

Πότε φτάσαμε εδώ;

the second time #2

Ραντεβού με το παρελθόν. Χτες. Με βροχή. Κι η βροχή να φτιάχνει mood νοσταλγίας. Και μελαγχολίας συγχρόνως.

Τα ραντεβού με το παρελθόν είναι κάτι σαν revival του Broadway. Έχεις ένα έργο. Παλιό σουξέ κατά κύριο λόγο. Αλλά το cast δεν... Τις περισσότερες φορές γερνάει. Καμιά φορά έχει πεθάνει κιόλας. Αν είσαι τυχερός και ζει η πάλαι ποτέ φρέσκια και λαμπερή πρωταγωνίστρια της δίνεις τιμής ένεκεν το ρόλο μιας συμπαθητικής δεύτερης γιαγιούλας (για το inside jock). Κάνεις και μια νέα σκηνοθεσία, φτιάχνεις νέα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια που κλείνουν το μάτι στα παλιά και έτοιμος. Τις περισσότερες φορές έχεις δημιουργήσει ένα flop. Καμιά φορά τυχαίνει και σου βγαίνει το Chicago. Νομίζω έχει να κάνει με τις συγκυρίες. Τις στιγμές. Την πρώτη ύλη (όχι, ε;)

Αρκετά με το θεατροπαράδειγμα. Τα ραντεβού με το παρελθόν έχουν μια σπάνια χρονική υπόσταση. Είναι μαζί δέκα χρόνια και προχθές. Αυτό είναι το υλικό τους. Οικειότητα κι αμηχανία. Περισσότερο οικειότητα. Αλλά και γερή αμηχανία μια δυο φορές, όταν χάνεται η σύμπτωση της στιγμής. Το αναμενόμενο. Το προβαρισμένο.

Είχαμε ραντεβού στο ίδιο σημείο. Όπως τότε. Ως γνήσιος ψυχαναγκαστικός ακολούθησα τον ίδιο δρόμο. Δεν τον θυμόμουν καλά. Πήγαινα από πάνω ή από κάτω; Πιο κοντά είναι από πάνω. Τώρα το συνειδητοποιω. Εγώ όμως πήγαινα από κάτω. Τώρα το γιατί, ποιος το ξέρει... Περίμενα εκεί που περίμενα πάντα. Τότε είχα discman (άσε τί έπαιζε - δε θες να ξέρεις), χτες είχα τον Hamlet κι έπαιζε Martha βροχερή. Εξέλιξη, όχι αστεία...

Βγήκαν πολλά χτες. Ξύπνησαν μνήμες κοιμισμένες πλάι στη βροχή. Ως και γράμματα. Κι όμως. Πριν από δέκα κοντά χρόνια έστελνα γράμματα. Κανονικά. Γραμμένα στο χέρι. Με γραμματόσημο στο φάκελο και διεύθυνση αποστολέα και παραλήπτη. Βέβαια δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως αυτά τα γράμματα τα έστελνα εγώ. Κάποιος άλλος. Δεν τον γνωρίζω. Δεν τον θυμάμαι μάλλον. Έγραφε με χιούμορ. Κι ύστερα σοβάρευε. Και μετά επέστρεφε στο χιούμορ και τότε ακριβώς ήταν που σοβάρευε περισσότερο. Δεν τον ανακαλώ, αλλά κατά περίεργο τρόπο νιώθω την κυκλοθυμία του. Κι ο γραφικός του χαρακτήρας. Σαν τον δικό μου. Λίγο πιο σίγουρος. Τότε. Τώρα είναι αλλιώς. Κυρίως το α. Αυτό έχω αλλάξει με τα χρόνια.


Στα γράμματα υπήρχε κι ένα όνομα. Σημαντικό τότε απ' τα συμφραζόμενα, που δυστυχώς δεν υπάρχει καταγεγραμμένο στη μνήμη μου. Ούτε σαν πρόσωπο, ούτε σαν όνομα, ούτε σαν γεγονός. Anyway, τα σημαντικά του παρελθόντος έτσι κι αλλιώς δεν είναι πάντα σημαντικά. Κάποια όμως είναι. Κι ευτυχώς αυτά είναι όντως σημαντικά. Και μένουν. Μέσα στα χρόνια. Κι ας μην είναι ο, τι ήταν. Κι ας μην είναι το Chicago. Ας είναι το West Side Story: ακόμα κι αν κάθε νέο ανέβασμα του δεν έχει τη λάμψη του πρώτου, έχει γράψει ιστορία αρκετή για 1000 χρόνια...


Βγάλαμε και φωτογραφία. Κλώνο. Ίδια πόζα, ίδια χαμόγελα. Έχω αλλάξει.

ΥΓ: Ο Hamlet μετά από καιρό σας έχει δώρο: τη Martha της βροχής...en français... λίγο παρακάτω...

the second time

Οδηγίες χρήσης:

• Πατάμε play
• στη βασική μελωδική γραμμή τραγουδάμε τα εξής:

It's the second time
I know I've seen you here before
It's no coincidence, I'm sure
That once again my spirit soar
And the second time
Is always harder that the first
Forgetting lines that I've rehearsed
I fear the best, I fear the worst

Love is brave, it has ambition
Unafraid makes no condition
When I say how much I love you
I feel I know you a thousand years

• Επαναλαμβάνουμε 5 - 6 φορές
  
• γιατί απόψε μάλλον θα μας χρειαστεί.

Butter off (and then on)

"Δυστυχώς, τα μάτια παθαίνουν αγκύλωση και για άλλους λόγους, πλην της έλλειψης γυμναστικής. Όταν για παράδειγμα, έχεις συνηθίσει να κοιτάς χαμηλά από ντροπή, ή διότι πήγες πολλά χρόνια στο κατηχητικό, πρέπει πρώτα να τελειώνεις με τις ντροπές σου και τα κατηχητικά σου, κι ύστερα να ασχοληθείς με το σινεμά, που χρειάζεται οπωσδήποτε ευκίνητα και ζωηρά μάτια..."

Μου το δήλωσε ο συγχωρεμένος Βασίλης Ραφαηλίδης στο μετρό χτες το βράδυ κι οφείλω να το παραθέσω.

Από τη Φιλμοκατασκευή (aka μια μέθοδος ανάγνωσης του φιλμ) που κυκλοφορεί από τον Αιγόκερω.

Και για εξάσκηση:

The Naked City

April Fool's

Πόσο κουτοί είναι οι άνθρωποι που φυλάγονται σήμερα απ' τα ψέματα...
Σήμερα;
Σήμερα παίζουν τα καημένα.
Τα χτεσινά και τα αυριανά να φοβάστε, που έχουν σκοτεινές φιλοδοξίες.

Αφιερωμένο εξαιρετικά το παρακάτω (έχει και Martha):



p.s. So let it all go by looking at the sky ,wondering if there are clouds and stuff in hell.
(λέμε τώρα...)

Pull Marine

Λοιπόν, υποδέχομαι αυτό τον Απρίλη με ένα τραγούδι, μια ηθοποιό κι ένα clip που αγαπώ πολύ (και όχι δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο - το εννοώ απόλυτα).

Ο λόγος για τον ένα και μοναδικό δίσκο που κυκλοφόρησε η Isabelle Adjani το 1983, με τραγούδια του επίσης ενός και μοναδικού Serge Gainsbourg (που κάτι καρμικό είχε μάλλον μια ζωή με ωραίες γυναίκες που νιαουρίζουν).

Ο δίσκος ονομάζεται Pull Marine (από το ομώνυμο hit-song προφανώς) το οποίο σκηνοθέτησε με μια πολύ ενδιαφέρουσα (και λίγο αστεία) χρήση της κάμερας -και όχι μόνο- ο Luc Besson. Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ, κι είναι κι από τα πρώτα favorite videos στο mytube (όχι παίζουμε!)

Το δίσκο αυτό λοιπόν τον έψαχνα πολύ καιρό και να που σήμερα τυχαία, οδεύοντας προς Food Company, τον πήρε το μάτι μου στα metropolis και τον τσίμπησα αμέσως, γιατί είναι γεμάτος από αυτή την αισθησιακή και λίγο σαρκαστική (Gainsbourg είναι αυτός) γαλλική pop των 80s , που οκ, μπορεί να είναι κάπως (έως πολύ) ξεπερασμένη πια, εμένα όμως κάτι μου κάνει (και δεν έχω σκοπό να το κοιτάξω).

Ας όψεται ο ένοχος που άνοιξε σήμερα τη χρονομηχανή (ξέρει αυτός...) και την μπέρδεψε με τις συμπτώσεις μου.

Enjoy λοιπόν.

ΥΓ. Και για να μην πει κανείς πως δεν έχει σχέση με την ημέρα, δείτε το κλιπάκι μέχρι το τέλος...
ΥΓ2. Καλό μήνα να έχουμε.
ΥΓ3. Κι ας είναι ο μήνας ο σκληρός...
ΥΓ4. Τα είχα παραμελήσει τα λατρεμένα μου υστερόγραφα.
ΥΓ5. Κακώς...