Tuesday, April 22, 2008

Έχω πικάπ!


Έχω επιτέλους ένα παλιό πικάπ που δουλευει και γεμίζει το δωμάτιο χριτς - χρατς από δίσκους κανονικούς, βινυλένιους, που κάθεσαι και τους ακούς ολόκληρους γιατί φοβάσαι να αγγίξεις τη βελόνα μην τους γρατζουνίσεις.


Πάντα ήθελα ένα πικάπ. Ποτέ δεν είχαμε στο σπίτι. Μάλλον είχαμε όταν ήμουν παιδάκι, αλλά ήταν χαλασμένο από τότε που το θυμάμαι και κανείς δεν έμπαινε σε διαδικασία να το φτιάξει, αφού κι οι κασέτες μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους.

Κι έτσι το πικάπ έμεινε ένα παράξενο απωθημένο που λόγω της βουβής παρουσίας του ήταν ταυτόχρονα απόμακρο και οικείο. Για όλους άχρηστο, για μένα απλά σιωπηλό. Κι επειδή ήταν μέρος του υπόλοιπου συστήματος δεν το πετούσαν. Απλά το ανέχονταν. Εγώ όμως πάντα ήλπιζα πως κάποια μέρα που θα του περνούσε η τσαντίλα θα άρχιζε και πάλι να παίζει και να γεμίσει το δωμάτιο με αυτό το ζεστό ήχο που έλεγαν όλοι κι εγώ απλά υπέθετα.

Κοίτα τώρα πόσο μυστήρια και μαγικά δένονται όλα στις πανσελήνους. Σήμερα που απέκτησα απρόσμενα αυτό το πικάπ, μπόρεσα να παίξω τον ένα και μοναδικό δίσκο που έχω στην κατοχή μου. [Το δίσκο από τον οποίο προέρχεται το τραγούδι που (συμπτωματικά;) σχολίασαμε με τον etalon και το sugarproof στο «αφιερωμένο»].

Φυσικά μιλάω για το Κανονικά της Νικολακοπούλου και του Κραουνάκη με τη Γαλάνη, το οποίο παρόλο που δεν είχα (μέχρι σήμερα) που να το ακούσω, το είχα αγοράσει σε βινύλιο, όταν το είδα σε ένα δισκάδικο στο Μοναστηράκι. Αρχικά γιατί με ενθουσίασε το artwork, αλλά κι επειδή τότε δεν κυκλοφορούσε κι ήθελα να σιγουρέψω ότι αν μου δινόταν ποτέ η ευκαιρία θα μπορούσα να το ακούσω…

Από τότε, το Κανονικά βγήκε σε cd, τα τραγούδια τα άκουσα, τα αγάπησα (και τα αποστήθισα), το «Δεν είσαι εσύ» (όπως είπα και στο προηγούμενο post) είναι από τα all-time favorites μου, ενώ οι ενορχηστρώσεις του Γανωσέλη αποτελούσαν επί χρόνια την ένοχη συνομωτική μας απόλαυσή με τον Τσίρκα.

Κι όμως σήμερα είναι σαν να άκουσα αυτό τον (αδικημένο τότε) κύκλο τραγουδιών για πρώτη φορά. Καθισμένος στο πάτωμα με το ένθετο στα χέρια, διαβάζοντας με προσοχή τους στίχους που ξέρω έτσι κι αλλιώς απ’ έξω. Και δίπλα στη συγκίνηση της ακρόασης, έχω και μια μεγάλη χαρά που το πικάπ μου ξεθύμωσε… και γεμίζει ζεστά χριτς – χρατς το δωμάτιο…ειδικά σήμερα που είμαι… κάπως.

ΥΓ. Το απόγευμα κιόλας, κατεβαίνω Μοναστηράκι για δίσκους
ΥΓ2. Απ’ το γνωστό πεζόδρομο, μετρώντας βήματα
ΥΓ3. Και πρέπει να του βρω και όνομα…


9 comments:

Aντώνης said...

Μερκούτιο να το πεις. Το φίλο του Ρωμαίου. Και να τους γνωρίσεις και με τον Hamlet!

Θράσος said...

Μου αρέσει ο ήχος της βελόνας στο πικ-απ.Μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία και την αγάπη της μητέρας μου στην καλή μουσική...

BOSKO said...

Το βινύλιο είναι αρρώστια! Σε όλα τα είδη της μουσικής, θησαυρούς έχει να σου αποκαλύψει! Welcome, you, vinyl junky!

hello_earth said...

:) και γω κοίτα να δεις, πήρα ενα πικαπ πρόσφατα - όχι, δεν το αγόρασα, μου το έδωσαν - ήθελε κάποιο μικρούλι service - το θέμα ειναι οτι παίζει!! και εμενα ήταν ενα απωθημένο απο την εποχή μου άκουγα παιδικά παραμύθια στυλ Λιλιπούπολης στο σπίτι.. μάλιστα, βρήκα ενα βινύλιο στο μοναστηράκι που το είχαν και οι γωνείς μου στην δισκοθήκη τους οταν ήμουν μικρός (ricchi e poveri) - πραγμα που δεν περίμενα να συμβεί - γιατί μικρός ήμουν στην ρωσία και το βινύλιο είναι απο'κεί :) ενα ωραίο μαγαζάκι είναι και στην σόλωνος & μασσαλίας..
μ'αρεσουν και αυτά τα μεγάλα φύλλα που έχουν και διαβάζεις τους στοίχους.. μ'αρέσουν οι ζελατίνες, οι φθαρμένες γωνίτσες, τα μικροσκισήματα, όχι μόνο τα χρατς χρούτς.. εχω και ενα δίσκο που για κάποιο λόγο παίζει με λίγη αστάθεια σαν να μεταβάλλεται η ταχύτητα λίγο - εξτρήμ, αλλα πλάκα έχει και αυτό :Ρ - είναι σαν να ακούς ενα παλιο πιάνο που έχει ξεκουρδίσει λίγο, σαν τον παππού που περπατάει με μπαστούνι, αλλά έχει ενα χαμόγελο να, και χίλιες ιστορίες να σου πει.. δεν ξέρω, έχει κάτι το ατμοσφαιρικό το βινύλιο, το διαπιστώνω και γω σιγα σιγά. cheers :)

Giousurum said...

Polloi katigoroun tous anthropous pou latrevoun to vinilio os komplexikous, kolimenous, ilithia romantikous klp. Omos i aisthisi tou diskou (oros pou xrisimopioite akoma kai gia ta CD), i myrodia enos paliou diskou pou exei xronia na gyrisei kai na ton gratsounisei velona einai .... Den xero pos akrivos na to po, sigoura omos einai apousa kai apo ta CD kai akoma perisotero apo ta mp3.
Epeidi tha mporousa na "milao" me ti sores gia to veloudo tou viniliou stamatao edo.
Kali arxi me to kainourgio sou pikap kai kales egores se vinilia.
Elpizo na dimiourgiseis mia yperoxi diskothiki. Ekei na dei aisthisi. Koitaxte mia stoiva me CD kai mia vivliothiki diskon. Ta ypoloipa peritevoun.

cobden said...

Μη με κοροϊδέψεις αλλά ένας από τους λόγους που θέλω κι εγώ να πάρω πικαπ είναι κάποια πολύ ωραία βινύλια με τραγούδια της Νάντιας Κωνσταντοπούλου και της Κλειώς Δενάρδου, που βλέπω στα ΜETROPOLIS!Δυστυχως δεν υπάρχουν σε cd!
Μεγειά!

etalon said...

Οδος ΗΧΟΥ.

ειναι μια ακομη μορφη προσωπικου meditation η ακροαση δισκων που η γενια μας δεν ειχε τη χαρα να απολαυσει.

Να ενας ακόμη λόγος
της ακατονόητης ρόπης
που ολοι μας πίστευω πως έχουμε ,
προς το...ανικανοποιητο!

Jirashimosu said...

@aντώνης:
Μ' αρέσει. Και στο Μερκούτιο αρέσει. Κατοχυρώθηκε!

@θράσος:
Εμείς μόνο τα δισκάκια είχαμε... Άσε για την καλή μουσική των γονιών... (βήχω αμήχανα)

@bosko:
Ήμουν vinyl Junky πριν το πικάπ! Τώρα το αποδεικνύω κιόλας! Αγαπώ επίσης τα σκονισμένα δισκάδικα με τα χαμηλά σκαμνάκια που σε κάνουν ένα με το πάτωμα!

@hello earth:
Προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια. Ακριβώς αυτή είναι κι η δική μου αίσθηση όταν πιάνω στα χέρια ένα δισκάκι. Κι εγώ στο δισκάδικο της Μασσαλίας χάνομαι με τις ώρες...

Jirashimosu said...

@giousouroum:
Πέρασα κι εγώ απ' αυτή τη φάση της ειρωνίας. Παιδί του cd γαρ...ώσπου συνειδητοποίησα όλα αυτά που περιγράφεις (δλδ μεγάλωσα)

@cobden:
Να σε κοροιδέψω;;; χμμμφφφφ...

@etalon:
έτσι, έτσι ακριβώς...
meditation. Μαζί με το τσιγάρο, τον πρωινό καφέ και τους άσκοπους περιπάτους.