Monday, April 28, 2008

ανευ


Έχεις νιώσει ποτέ ότι δε σε χωράει ο τόπος;
Ότι δε σε χωράει ρε παιδί μου, πως το λένε;
Όπου και να πας είναι στενά και κάθεται κάτι βαρύ στο στήθος σου.

[By the way, κάπως έτσι έφυγε η Vivien Leigh]

Έρχεται μεγάλο κύμα. Το διαισθάνομαι.

Ουφ...
χάλια σου λέω...

[Ησυχία και θάλασσα. Αυτό. Και κάτι να πιω]

Και θέλω και κούρεμα. Άμεσο. Μέσα στα επόμενα λεπτά...

3 comments:

Aντώνης said...

Χτες απογευματάκι ερχόμενος προς το λουκούλειο γεύμα ξεκίνησα την ανάγνωση της δικής της βιογραφίας... ΒΤW, μήπως απλά χωνεύεις τα χθεσίνα; Αχ, Θέμη, μας κατέστρεψες!!! Θέλω πάλι τάρτα φράουλα και μους σοκολάτα σε ένα!

candyblue said...

Γεννιόμαστε από παντού. Κάθε μέρα κάθε νύχτα. Γεννιόμαστε και απλωνόμαστε. Απειροελάχιστα ίσως. Αλλά είναι τόσο αισθητό αυτό το τέντωμα που ο κόσμος γυρνάει το κεφάλι του και κοιτάζοντας μας στα μάτια εκατοντάδες πεταλούδες τρομάζουν και πετάν στο άπειρο.
Και αυτό είναι κάτι όμορφο να σκέφτεσαι όταν δεν σε χωράει ο τόπος

Jirashimosu said...

@aντώνης:
Δεν ξέρω γιατί μιλάς...
...

@candyblue:
Χμμ...
μακάρι να είχα τον έλεγχο των σκέψεών μου όταν με πιάνει αυτό το συναίσθημα, αλλά δυστυχώς, δεν...
Όμορφα δε θα ταν όμως;