Saturday, April 12, 2008

Paris - Athènes


Παρακολουθώντας χτες βράδυ το Paris του Cédric Klapisch σε έναν κατάμεστο Απόλλωνα δε μπορούσα να μην αναρωτηθώ πόσο δύσκολο είναι τελικά να φτιάξουμε κι εμείς μια τέτοια ταινία. Η θεματική δεν είναι ξένη... ίσα, ίσα πολύ πρόσφατα ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ασχολήθηκε με το ίδιο θέμα, ενός επικείμενου θανάτου και της επίδρασης του σε μια πόλη. Κι αν κι έπαιζαν στο ίδιο γήπεδο με τον Klapisch στη μια περίπτωση είχαμε να κάνουμε με μια τρυφερή, αληθινή ταινία ενώ στην άλλη με ένα φιλοσοφίζον στιλιζαρισμένο κατασκεύασμα που πέρα από την υπέροχη φωτογραφία του Άρη Σταύρου και τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη δεν άφηνε κανένα -μα κανένα- συμπέρασμα.

Όχι δεν ήταν αριστούργημα το Paris, ήταν όμως μια ταινία με ξακάθαρες προθέσεις και πραγματικούς ανθρώπους, που μιλούσαν με πραγματικές λέξεις κι είχαν αληθινά αισθήματα που δεν χρειαζόταν να τα ομολογήσουν πάντα. Ξεσκέπαζε το Παρίσι και το Ψέμα του, την ίδια στιγμή που αποτελούσε μια ερωτική εξομολόγηση στην αλήθεια του. Ακόμα κι ο λακωνικός τίτλος του, σχεδόν τουριστικός, μοιάζει να σαρκάζει την αίσθηση που έχουμε για την πιο ρομαντική πρωτεύουσα του κόσμου, αυτή της ιλουστρασιόν καρτ - ποστάλ. Με γεωμετρική μαεστρία ο Klapisch φρόντιζε σε κάθε σκηνή να αντιπαραθέσει το παλιό με το νέο, έχοντας τη σύνεση να μη βγάζει νικητή απ' την αναμέτρηση. Γιατί το Παρίσι, είναι ακριβώς αυτή η σύνθεση. Η ζωή μας στην τελική είναι αυτή η σύνθεση.

Απ' τα πρώτα λεπτά της ταινίας μέχρι και το τέλος φανταζόμουν μια ανάλογη ανάγνωση της Αθήνας, της κατεξοχήν πόλης των αντιθέσεων και των συνθέσεων. Κι αν το Παρίσι είναι μια φορά πρόσφορο, η Αθήνα είναι δώδεκα. Γιατί η Αθήνα προσπαθεί για την ευρωπαϊκή ομορφιά περισσότερο από το Παρίσι που την έχει στο κάτω - κάτω δεδομένη. Κι αν στο Παρίσι είναι εύκολο να κλείσεις τα μάτια στην ασχήμια, στην Αθήνα δε μπορείς γιατί είναι πλάι στην ομορφιά, σαν τα σκουπίδια στις γωνίες. Όσο για την περίφημη ανοικοδόμηση (λάιτ μοτίφ και στην ταινία του Klapisch) εμείς την έχουμε στην καθημερινότητά μας από τα τέλη του 60 (κι οι σκαλωσιές δε λένε να φύγουν).

Κι αν χάρηκα πολύ για κάτι χθες ήταν όταν άνοιξαν τα φώτα και το πρώτο πράγμα που μου είπε η δακρυσμένη σαντέζα μου ήταν ακριβώς το ίδιο:

"Γιατί δεν φτιάχνουν μια τέτοια ταινία για την Αθήνα; Αυτό που είδα εγώ ήταν η Αθήνα..."

Έλα μου ντε...


Πάρτε τώρα μια αγαπημένη μου σκηνή από της Ρώσικες Κούκλες του Klapisch μιας και τη βρήκα επιτέλους στο youtube:



(Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο τρόπος που φέυγει η Kelly Reilly με το Mysteries της Gibbons στο background είναι απ' τις πιο αγαπημένες μου και ποιητικές κινηματογραφικές στιγμές. Όταν πρωτοείδα την ταινία θα πάτησα καμιά δεκαριά φορές το rewind...)

(Ψέμματα λέω. Ξέρω γιατί...)

10 comments:

Anonymous said...

(έλα, αφού τα 'χουμε ξαναπεί)

(σε-να-ρι-ο-γρα-φοι)

xx

Jirashimosu said...

:-)

αυτό ακριβώς ψιθύρισα κι εγώ στο αφτί της ξανθούλας μου...

(δε θες να μάθεις τί απάντηση πήρα.)

Anonymous said...

Θα το αφήσω στη φαντασία μου.

Καλή παράσταση απόψε.

Απέναντι, παίζει "Μάρτυρες".

;)

Kiara said...

πια είναι πάλι η ξανθούλα σου!

etalon said...

Παντως το βραβειο της επιτοπής το πήρε η πολυαγαπημένη μου "Κλέφτες Αλόγων" που ελπίζω να το είδες.
Η μουσικη του θα σε απογειώσει κι ο σκηνοθέτης της το πιο γλυκο γαλλάκι που ειδα εδω και χρόνια.

Οσο για την ερώτησή σου-ρητορική βεβαίως- πρωτον οι Εληνες σκηνοθέτες ΔΕΝ βλέπουν ταινίες, και δευτερον δεν εμπιστεύονται για το εργο τους ΚΑΝΕΝΑΝ σεναριογραφο, πόσο μαλλον πολλούς για μια ταινία.
Οταν κι αν γινει ποτε αυτό...τα αποτελέσματα θα είναι ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ!

(κι αυτο το ξερουμε ολοι οσοι βλέπουμε ταινίες ακόμη στο σινεμα)

Jirashimosu said...

@Kiara:
Ξανθούλα και σαντέζα έχω μία: την μπολφίνα με τ' όνομα.

Που έχεις εξαφανιστεί εσύ; Πάρε κανένα τηλ. Ευκαιρία έψαχνες...

@etalon:
Δυστυχώς δεν το είδα etalon και στεναχωρέθηκα γιατί ήταν στα σχέδια. Λόγω συνθηκών όμως φέτος ό, τι κατάφερα να δω ήταν της τεέυταίας στιγμής. Οπότε έχασα αρκετά σημαντικά.

Όσο για το άλλο, πόσο δίκιο έχεις. Κι αναρωτιέμαι: αφού όλοι το διαπιστώνουμε, γίνεται να μην το καταλαβαίνουν οι σκηνοθέτες μας; Λες και θα χάσουν τον τίτλο του auteur.

Τέσπα, ας μη γκρινιάξουμε Κυριακάτικά.

Καλό υπόλοιπο Κυριακής:-)

celsius33 said...

σε διάβασα σήμερα στην Καθημερινή, πάντα τέτοια ρε παιδιά, πολύ όμορφο.
Εχτές βράδυ είδα στη Θεσ/νίκη μια Γαλλική αθλιότης το "ταξίδι του κόκκινου μπαλονιού, που με τεράστια ανοχή απ΄τη μεριά μου δεν αρχίζω να βρίζω." Ζυλιέτ Μπινός και πάλι η ταινία δε σώθηκε. Αναρωτιέμαι τη γνώμη σου αν το είδες.

giorgisxristodoulou said...

Σου συνιστώ να ψάξεις να τρέξεις,να παρακαλέσεις,για να δεις τις "ήσυχες μέρες του αυγούστου" και μετα τα ξαναλέμε για ταινία με πρωταγωνίστρια την Αθήνα! : Αλέκα και Μπαζάκα σε ρεσιτάλ ερμηνείας,συγκλονιστική Χρ.Διαβάτη και αφοπλιστικός θανάσης Βέγγος(όπου εκείνη τη χρονιά γράφανε οι γαλλικές εφημερίδες οτι "το βλέμμα του σημαδεψε (εκείνο) το φεστιβάλ Κανών").Με υπέροχα τραγούδια σε τζαζ αποχρώσεις του Μάνου Χατζιδάκι και όλη η(άδεια)Αθήνα του 92 με τον ηλεκτρικο της και τα τελευταία ξύλινα βαγόνια - άραγε τα θυμάται κανείς; - την ανατολή στην Αθήνα και την Πλάκα ,υπέροχη, ζεστή και γλυκά αποπνιχτική όπως το κορμί της Παίζη στην σκηνή με τον καθρέφτη.Ήσυχη ταινία ,όπως και το θέμα της,αλλά και μόνο για αυτήν δε θα πρεπε να μας παιρνει κι απο κατω.Φιλιά πολλά :)

Αιολος said...

Αν και δεν είμαι πολύ του σινεμά, χθες βρέθηκα κι εγώ σε μια Γαλλόφωνη ταινία. Dans Paris. Προοδεύω, όπως και να το κάνεις. Πολύ μέτρια.

Όσον αφορά την Αθήνα προσφέρεται για πολλά. Είχα ακούσει τον Νικολαΐδη να λέει πως όταν έγινε η πρεμιέρα μιας ταινίας του (μάλλον της Γλυκιάς συμμορίας, δεν παίρνω κι όρκο) τον ρωτούσαν σε ποια συνοικία του Παρισιού την είχε γυρίσει. Κι αυτός αποκρινόταν: 5 λεπτά από την Ομόνοια. Μάλλον οι σκηνοθέτες μας λείπουν.

Jirashimosu said...

@celsius33:
Δεν το είδα, αλλά μ' αρέσει που δείχνεις αυτοσυγκράτηση. Εγώ σπανίως το κάνω.
Thanx για τη συνέντευξη. Σα χαζοί βγήκαμε στη φωτό:-(

@giorgis:
Πόσο δίκιο, πόσο δίκιο. Αγαπώ αυτή την ταινία!Και λατρεύω τα τραγούδια Χατζιδάκι γι' αυτή...
Αλλά είναι νοσταλγική πια αυτή. 80s. Εγώ θέλω τωρινή. Με σκουπίδια, clubbing, τη Σταδίου και graffiti...

@αίολος:
Δε σου άρεσε το dans Paris?? με εκείνη την υπέροχη σκηνή στο τηλέφωνο; που εγώ την είδα σε θερινό το Σεπτέμβρη κι αμέσως μετά έκανε μέσα μου Φθινοπωρο;

Να ψάξεις την επόμενη του Honore, το Chansons D' Amour. Νομίζω θα το λατρέψεις.

Για τις ταινίες θα συμφωνήσω εν μέρει μαζί σου και θα συμπληρώσω από τον homme πιο πάνω: Μας λείπουν σκηνοθέτες που να καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται σεναριογράφους...

;-)

Καλημέρα και στους 3!