Thursday, May 08, 2008

12'.13''


Ένα σπίτι που ανασαίνει... πραγματικά! με ζωή δική του. Με σώμα δικό του. Έκθετο και μυστικοπαθές την ίδια στιγμή. Παραβιασμένο και πρόθυμο. Εγκαταλελειμμένο και ζωντανό.

Και τα πάντα να υπαινίσσονται όσο ξεκάθαρα δηλώνονται, σε πραγματικούς χρόνους ονείρου.

Μπορώ να πω κι άλλα. Δε χρειάζεται. Το κρατάω μέσα μου δίπλα σε ένα μεγάλο θαυμαστικό.

Respect και πάλι respect! (κ thanx για την τιμή εννοείται!)

[γι' αυτό και μόνο από σήμερα σταματά η αγχωτική μέτρηση των ημερών]


1 comment:

etalon said...

κάτι τέτοιες στιγμές ο ανθρωπος νοιώθει ...Θεός!

Φαντάζομαι νιώθεις και με εναν αλλο τρόπο δημιουργικός ε?