toxic

Σήμερα διέρρευσε παρελθόν. Ερμητικά σφραγισμένο κι όμως διέρρευσε. Σε μια διαδρομή ρουτίνας. Και γύρισα 7-8 χρόνια πίσω. Και γέμισαν υγρασία τα τζάμια του τρόλει, κι άρχισε απ' το πουθενά να ακούγεται Preisner και το Superstar των Carpenters και βρέθηκε το μυαλό μου, χρόνια πριν, σε ένα σπίτι ζεστό με μια κατακκόκινη καφετιέρα να βρυχάται και junk - delivery και Greta Garbo ως Camille και δευτεροκλασάτα θρίλερ και Bette Davis ως Baby Jane... και, και, και...

... και... αναρωτιέμαι που πήγαν τα λίγο πριν τα 20 μου και τί άφησαν πίσω τελικά και ξέρω πως δεν είναι σήμερα η κατάλληλη μέρα να τα σκέφτομαι όλα αυτά αλλά δεν είναι στο χέρι μου τελικά. Κι αν μεγαλώνω, έλεγχο δεν έχω κανένα στη ζωή μου, μονάχα μικρά, μικρά κέρματα του νου που γλιστράνε καμιά φορά με θόρυβο στο πάτωμα και τα ψάχνω κάτω απ' το κρεβάτι...

Πρέπει να βρω τρόπο να το παλεύω όλο αυτό αλλά δεν... είπαμε είναι και το θέμα που έχω με τους αποχωρισμούς - ακόμα και τους απλούστερους, ή την απαισιόδοξη φύση μου, ή την αποστροφή μου για τα πλοία και τα λιμάνια, ή την προσήλωση μου σε μικροπράγματα που για άγνωστους λόγους τα φυλάει το κεφάλι μου και δε λέει να τα αφήσει.

Και γιατί τέλος πάντων τόσα χρόνια μετά μου γεννήθηκε η ανάγκη να ξεθάψω το ηλίθιο Superstar ή το Drinkin' again από δισκάκια που είχα χρόνο να ακουμπήσω κι είχαν πνιγεί στη σκόνη που τους αρμόζει; Και γιατί βιώνω ως απώλεια το κουδούνι μιας στάσης του τρόλει και μια απλή συνηθισμένη κάθοδο. Αφού είχε εις το επανιδείν κι ήταν αλήθεια...

Παράνοια σου λέω... Και τοξικές διαρροές... Άντε, περαστικά μας, ακόμη μια.

ΥΓ: Μια παλιά μου Δευτέρα μπορώ να έχω; για ένα βράδυ... Ζεστή και οικεία... για ένα βράδυ μόνο. Να τη ζήσω όπως τότε και να χαθεί το άλλο πρωί... Όχι, ε;

straitjacket

Η μέρα έχει 24 ώρες. Γεγονός. Κι όταν θες να χωρέσεις περισσότερα από όσα χωράει είναι φυσικό κάπου να το χάνεις. Ούτε θυμάμαι πόσα μέρη άλλαξα χτες και πόσα φλιτζάνια και ποτήρια πέρασαν από μπροστά μου εναλλάσσοντας ιδιότητες. Κι ήταν όλα το ίδιο δοχείο. Νομίζω ανίσχυρο παντελώς. Στη σπίντα κι αδύναμα ζαλισμένος δεν κατάφερνα να νικήσω το χρόνο. Ούτε να βρω καμιά απ' αυτές τις τυχαίες εξηγήσεις που αν πετύχει το κοκτέιλ σκαρφαλώνουν στον τοίχο.

Από χτες κρατάω:
Το ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ νέο album της Alanis Morissette που άργησα να ακούσω και που χρίζει κοινωνιολογικής ανάλυσης, ειδικά για το μικρό twist του φινάλε.
Το ένα και μοναδικό σημείο στην Αθήνα που έχεις την αίσθηση ότι πετάς ανάμεσα σε 2 ορίζοντες κι είχα να συναντηθώ μαζί του από την Άνοιξη.
Την απειλή της βροχής και 2 τρελούς με γυαλιά ηλίου σε συννεφιασμένα πεζούλια,
Τα δυο μελαγχολικά μάτια που αποφάσισαν να χωρίσουν Κυριακή απόγευμα (κακή επιλογή),
Το σοκ ενός αινιγματικού ιμπρεσιονιστικού πίνακα που εξηγήθηκε αυτεπάγγελτα κατά μεσής του ενεργειακού πεζοδρόμου της Ερμού από γκάζι προς θησείο,
Τις από άλλη γη φερμένες μουσικές του Γιάννη Χρήστου για το αφιέρωμα του Κουν σε ένα άδειο και απόκοσμο Μπενάκη καθώς και την ομάδα των υπερτάλαντων ηθοποιών που έγιναν - ίσως κι εν αγνοία τους - πραγματικοί μύστες (η παράσταση των χορικών του Χρήστου για τους Βατράχους με ελεύθερη είσοδο απόψε στο Μπενάκη της Πειραιώς στις 8.30... θα σας συνιστούσα ανεπιφύλακτα να σπεύσετε)
Το πρώτο και δεύτερο κρασί στην Ήλιδα... το τρίτο στο Guru, τέταρτο και πέμπτο στο Cherry... την παραίτηση (ξανά) απ' την οποιαδήποτε προοπτική της εξήγησης του χρόνου...
Τον ίδιο πεζόδρομο... και στο repeat αυτο - (δυνατά παρακαλώ):

brick off

"I picture my epitaph: "Here lies Paul Newman, who died a failure because his eyes turned brown"

[January 26, 1925 – September 26, 2008]

2u

Scroll down, μέχρι να εντοπίσεις τον Hamlet, ο οποίος έχει καιρό να σου ψιθυρίσει κομμάτι. Σήμερα λοιπόν και με αφορμή την αποψινή αναπάντεχη βροχή θα επιστρέψει στις παλιές του συνήθειες. Δικό σου αν βράχηκες έστω και λίγο απόψε...

Dracula

Η σημερινή αυπνία έχει Bela Lugosi με συνοδεία Philip Glass και Kronos Quartet... αν μη τι άλλο, να υπάρχει λόγος. Αν δεν το 'χεις δει ψάξ' το. Αριστούργημα...

youkali

Πάμε μια répétition να δούμε τί θυμάσαι:
-τσάμπα στο μετέφραζα λέξη - λέξη χτες στο αφτί;-

Mais c'est un rêve,
une folie
Il n'y a pas de Youkali

2-3 ποτηράκια μετά και κάνα - δυο πριν είναι το Υoukali
στο λέω εγώ
και το λένε Αθήνα σε 8άρια
κάπου στην Πειραιώς.

Κι επειδή τα παραπάνω δεν τα καταλαβαίνεις (και δε σε ενδιαφέρουν κιόλας εδώ που τα λέμε) η Ute συγκλονιστική. Εντελώς και απόλυτα. Τελεία.

Utenight

Απόψε Ute ή Ute apopse - (θα εξαρτηθεί από τη βροχή)

Εν πάσει περιπτώσει είναι ρίσκο που το παίρνεις γιατί όταν έχεις δει την Ute live μια φορά στη ζωή σου ξέρεις πως η συγκίνηση είναι εγγυημένη. Κι ας είναι στα πλαίσια του promo tour του νέου cd με δικό της υλικό (που δεν είναι και το δυνατό της σημείο). Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες performer της εποχής μας. Κι ίσως για την τελευταία μεγάλη σταρ (που δεν ανήκει στα χωράφια της όπερας). Αυτό και μόνο αρκεί. Ε και λίγη συννεφιά πάνω απ' το κεφάλι μας δε θα μας βλάψει. Ίσα - ίσα θα γίνουμε λίγο Βερολίνο...
Ανυπομονώ λέμε!!!

Casino

Να το ρισκάρουμε; χμ;

Under

Θα στο θέσω ως εξής:
Μια φωνή με σύνδρομο Kallmann
ένας νάνος crooner
ένας κόκκινος λαβύρινθος
ένας διεστραμμένος σκηνοθέτης
ένα αφτί πεταμένο στο γρασίδι
μια διαμελισμένη Αφροδίτη...

Όλα αυτά,
αν τα συνδυάσεις
έχεις μια νορμάλ εκδοχή
της σημερινής μου διάθεσης...

Επιμένεις γι' αυτόν τον καφέ;
Μήπως να το ξανασκεφτούμε
πριν τον πιούμε σε αιωρούμενες πορσελάνες;

reaching for the rain

Το soundtrack του χτεσινού πρωινού, η εξαιρετική σύλλογη - tribute, We all love Ella, την οποία κουβάλησα στο αμάξι της σαντέζας, γιατί δε μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο για τη βροχερή εξόρμησή μας στους δρόμους της Αθήνας. Κι εκεί στο 7 πέφτει η αγαπημένη Lizz σε ένα αγαπημένο τραγούδι με τη συνοδεία μόνο μιας κιθάρας κι ενός συγκινητιού βιολιού που λες και παίζει για να ξεπλύνει τις αμαρτίες των ανθρώπων.

Απολαύστε το μιας και το σημερινό πρωί τα σύννεφα δε λένε να φύγουν. Ζεστό καφέ πρώτα. Μετά play:

Η παρηγοριά (μου)

Επίσημη πρεμιέρα σήμερα για τις προσωπικές μου Νύχτες πρεμιέρας... Ίσως η πιο πολυαναμενόμενη εβδομάδα της χρονιάς μου. Κυρίως γιατί πέρσι σε μια πολύ πολύ δύσκολη-παράξενη-αλλόκοτη κι ο, τι άλλο φανταστείς - περίοδο της ζωής μου, οι σκοτεινές αίθουσες κι οι μοναχικές μου εξορμήσεις μου έκαναν καλό. Αναθεώρησα τα πάντα, βρήκα αιώνιο καταφύγιο τα βελούδινα καθίσματα και με μοναδική συντροφιά τον Hamlet κι ένα μπουκαλάκι νερό, πέρασα 2 γεμάτες εβδομάδες μακριά από όλους και απ' όλα.

Στην έξοδο μάλιστα του La Ronde προέκυψε κι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου που έχει αφιερωθεί σε μένα, στο Σεπτέμβρη μου, στους φίλους μου, σε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι ώμους, σ' αυτή τη λατρεμένη πόλη και γενικά σε όλες τις μικρές λύσεις που μπορούν να βρεθούν για τα μεγάλα προβλήματα... Γιατί τότε ήμουν σίγουρος πως υπάρχουν. Και νομίζω ακόμα είμαι. Όσο υπάρχουν οθόνες και προτζέκτορες. Γιατί είπαμε: η παρηγοριά σου, οι μουσικές, τα θέατρα... το σινεμά σου.

Πρεμιέρα λοιπόν απόψε με Gomorra... κι η βροχή υπέρ. Για να μην κουράζεται άδικα, αν σκοπός της είναι να με ρίξει...

coffeetime

Υπάρχει στο κολωνάκι retrocafe όπου μαζι με τον σε γαλλική πορσελάνη καφέ φίλτρου (μην τον ζητήσεις έτσι - προσβάλλεται ο μετρ) σερβίρει συνοδευτικά μπισκότα με γεύση ντουλάπας γιαγιάς και επίγευση φτηνού μεταπολεμικού κραγιόν... Δεν κάνω πλάκα. Το επιβεβαίωσε κι η σαντέζα. Kαι στο θέμα κραγιόν της εμπιστεύομαι απόλυτα.

Το όνομα κι η διεύθυνση του μαγαζιού είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.

Νομίζω είμαι ενθουσιασμένος...

[άσχετο υ.γ. και ξέρω πως είναι της τελευταίας στιγμής, αλλά σήμερα έχει live στην πλατεία Δημαρχείου στη Δάφνη. Free entrance. Αν δεν έχεις κανονίσει πάρε ομπρέλα κι έλα να σου πω περισσότερα για το νέο μου στέκι]

sans toi

Πρόσεξε πως χειρίζεται την κάμερα η Varda, τα έγχορδα ο Legrand, τα δάκρυα η Marchand...

Μαγεία... κάθε φορά όμως.

Tru blood

Έφτασε...
Είναι ήδη στα 2 επεισόδια (το τρίτο στις 21)
Κι είναι αρκετό για να ανακηρυχτεί το νέο κόλλημα για φέτος.

Αν νοσταλγείς ακόμα Six feet Under, είναι ό, τι πιο κοντά έχεις.

Κι είναι Alan Ball (H πένα - respect), Anna Paquin (αν αναρωτιέσαι τι απέγινε το αντιπαθητικό κοριτσάκι του Piano μετα το πιο υστερικό όσκαρ της ιστορίας του θεσμού), vampires της διπλανής πόρτας με υπαρξιακά και δολοφονικές ατάκες. A και λίτρα αίματος. Συνθετικού κι απενεχοποιημένου. Made in Japan.

Και αν δε με πιστεύεις - και πριν το ψάξεις - που θα το ψάξεις - και για να πάθεις το πρώτο σοκ- δες τους super εμπνευσμένους και σαρκαστικούς τίτλους αρχής:

HBO ε;

scribbles to say

Το νέο μου moleskine είναι μωβ, Van Gogh κι απρόσμενο...

Μ' αρέσει!

once you've been...

Σήμερα το πρωί το e-bay έκανε την πρώτη του -δειλή- επίσκεψη!
Μαζί με την τακτική πλέον 15ήμερη επίσκεψη του παλιόφιλου του Amazon.

Η Sarah Vaughan συναντά το Michel Legrand κι οι δυο τους τον Mercutio του Jirashimosu
[Με άλλα λόγια συνάντηση κορυφής]

Να σαι καλά ρε Visa - Θα στο ξεπληρώσω (κυριολεκτικά)...

Καλημέρα σου είπα; Ότι αγαπώ την Αθήνα αυτή την εποχή; Στο λέω λοιπόν... και σου αφήνω και λίγη Sassie να κρυφακούσεις:

wanted

Αν το αναβάλλεις τόσο καιρό, τρεχα όσο προλαβαίνεις.
Δε μιλάμε απλά για έκρηξη ορμονών,
αλλά για κάτι παραπάνω

-ή εγώ είμαι σε φάση-
[πάλι]

hey u...

Αφιερωμένο
[κάθε λέξη]

order dispatched

Κάποιος να μου κλείσει το account στο Amazon και άμεσα.
Και να μου πάρει και την κάρτα...

Δε μπορεί η ευτυχία να έρχεται μόνο απ' το ταχυδρομείο.
Θα υπάρχει κι άλλος τρόπος.

κλικ

Υπάρχει μια στιγμή που γίνεται ένα "κλίκ". Κι ενώ φαινομενικά όλα είναι όπως πριν, δεν είναι. Όλα είναι αλλιώς. Σε μένα π.χ. διακόπτεται αυτό που λέω η "μεταφυσική τροφοδοσία" κι εκεί που όλα συνδέονται μεταξύ τους με έναν παράξενο μαγικό κι απόκοσμο τρόπο, καταλήγουν να διαδέχονται μάταια το ένα το άλλο σαν απλά "γεγονότα". Κι είναι γνωστό πως το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στα γεγονότα είναι να γίνουν γεγονότα.

Από χτες κάπου μέσα στο απόγευμα λοιπόν απλά παρατηρώ αδιάφορα γεγονότα. Και στον ορίζοντα ούτε ένας προβολέας. Φυσικό φως.

Για πάμε για μια έσχατη απόπειρα αντίστασης (και στείλτε τους γρήγορα):

News

Σελίδες, σελίδες, σελίδες
καφέδες, καφέδες, καφέδες
σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις

Εσύ τί νέα;

Razzled - Dazzled

Οκ... αυτό ήταν ταξίδι.
Επί τρεις μέρες απνευστί στο Broadway.
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο.
Τίποτα όμως.

[Mr Fosse, eternal respect]

parenthesis

Ξαναδιαβάζοντας το αμέσως προηγούμενο post σκέφτηκα πως αρχίζω κι επαναλαμβάνομαι τρομακτικά. Κάθε αναχώρηση η ίδια γκρίνια... Και πράγματι δεν αλλάζει κάτι, όμως ποιο νόημα έχει να το καταγράφω κάθε φορά; Λες κι υπάρχει πιθανότητα η αίσθηση να ξεχαστεί στο μέλλον.

Σκέφτηκα να το διαγράψω. Το ξανασκέφτηκα και το αφήνω ως έχει - απλά το προσπερνώ. Όχι γιατί η πρωινή μου βόλτα στην Αθήνα με έκανε πιο αισιόδοξο. Απεναντίας με λύγισε ακόμα περισσότερο. Κι απορώ τί τους σκηνοθετώ τους αποχωρισμούς κάθε φορά με την ίδια ένταση και δραματικότητα.

Τέσπα, ας καταγραφεί ακόμα μια αποχώρηση απ' τις πολλές, απλά ως τέτοια. Κι ας είναι η μόνη διαφορά της ότι συμπίπτει με μια εποχή που αγαπώ και με μελαγχολεί περισσότερο απ' όλες... Μικρό το κακό.

Να μου την προσέχεις την Αθήνα μου όσο λείπω. Το φθινόπωρο την αγκαλιάζει πάντα τόσο όμορφα. Φέτος έχω την αίσθηση ακόμα περισσότερο.

Τα λέμε σε 14 μέρες...

1-9

Και πώς να το αγνοήσεις όταν έρχεται και κολλάει στην πρώτη μέρα του Φθινοπώρου; Πάνω στις πρώτες μεταβατικές συννεφιές και τα ψιλόβροχα; Μετά από ένα υπέροχο βράδυ με όμορφο φαγητό και αγαπημένη ήρεμη παρέα φωτισμένη από εκατοντάδες μικρά φωτάκια και λαμπερά ποτήρια κρασί που διαδέχονταν το ένα το άλλο;

Πως να το δεις σαν ρουτίνα -ακόμα κι αν το έχεις αποφασίσει- όταν είναι πάντα επίλογος έστω και προσωρινός. Κι όταν έρχεται να σε ξυπνήσει με βία πάνω στην ώρα που έχεις παραδοθεί στη ζεστή, οικεία αγκαλιά της ολόδικής ζωής σου.

Μισώ τις αποσκευές και τα λιμάνια. Τα πλοία και τις αναχωρήσεις. Τα αντίο, ακόμη κι αν δεν είναι οριστικά. Μισώ τα αγκαζαρισμένα βράδια των πρωινών με τις χίλιες προοπτικές ευτυχίας. Μισώ τα "αύριο τέτοια ώρα" και τις μαζοχιστικές χρονικές αντιστοιχίες αυτού του τύπου. Μισώ τον Ιανό με τα δυο του πρόσωπα και τις εξαναγκαστικές διπλές ζωές. Και μισώ που συνηθίζω και μου επιτρέπω να επιστρέφω τόσο ευκολα σ' αυτά που αγαπώ, κυρίως γιατί πάντα έρχεται μια μέρα σαν τη σημερινή να μου υπενθυμίζει πόσο δεν ελέγχω τη ζωή μου...

Γκρίνια. Τη συνηθίσαμε. Έγινε ρουτίνα. Νέα εποχή. Καλό μήνα. Και καλό χειμώνα. (Μη μου θυμώνετε όσοι έχετε λόγους να εμμείνετε στο καλοκαίρι. Έχω επίσης λόγους να τρέχω τις εποχές αυτού του χρόνου).

Πόσες σειρήνες καραβιών και πόσες αναγγελίες αεροδρομίων ακόμα για να καταλάβουν οι εχθροί, πως το δικό μου το "εδώ" θα επικρατήσει;

(Θα επικρατήσει ε;)