toxic

Σήμερα διέρρευσε παρελθόν. Ερμητικά σφραγισμένο κι όμως διέρρευσε. Σε μια διαδρομή ρουτίνας. Και γύρισα 7-8 χρόνια πίσω. Και γέμισαν υγρασία τα τζάμια του τρόλει, κι άρχισε απ' το πουθενά να ακούγεται Preisner και το Superstar των Carpenters και βρέθηκε το μυαλό μου, χρόνια πριν, σε ένα σπίτι ζεστό με μια κατακκόκινη καφετιέρα να βρυχάται και junk - delivery και Greta Garbo ως Camille και δευτεροκλασάτα θρίλερ και Bette Davis ως Baby Jane... και, και, και...

... και... αναρωτιέμαι που πήγαν τα λίγο πριν τα 20 μου και τί άφησαν πίσω τελικά και ξέρω πως δεν είναι σήμερα η κατάλληλη μέρα να τα σκέφτομαι όλα αυτά αλλά δεν είναι στο χέρι μου τελικά. Κι αν μεγαλώνω, έλεγχο δεν έχω κανένα στη ζωή μου, μονάχα μικρά, μικρά κέρματα του νου που γλιστράνε καμιά φορά με θόρυβο στο πάτωμα και τα ψάχνω κάτω απ' το κρεβάτι...

Πρέπει να βρω τρόπο να το παλεύω όλο αυτό αλλά δεν... είπαμε είναι και το θέμα που έχω με τους αποχωρισμούς - ακόμα και τους απλούστερους, ή την απαισιόδοξη φύση μου, ή την αποστροφή μου για τα πλοία και τα λιμάνια, ή την προσήλωση μου σε μικροπράγματα που για άγνωστους λόγους τα φυλάει το κεφάλι μου και δε λέει να τα αφήσει.

Και γιατί τέλος πάντων τόσα χρόνια μετά μου γεννήθηκε η ανάγκη να ξεθάψω το ηλίθιο Superstar ή το Drinkin' again από δισκάκια που είχα χρόνο να ακουμπήσω κι είχαν πνιγεί στη σκόνη που τους αρμόζει; Και γιατί βιώνω ως απώλεια το κουδούνι μιας στάσης του τρόλει και μια απλή συνηθισμένη κάθοδο. Αφού είχε εις το επανιδείν κι ήταν αλήθεια...

Παράνοια σου λέω... Και τοξικές διαρροές... Άντε, περαστικά μας, ακόμη μια.

ΥΓ: Μια παλιά μου Δευτέρα μπορώ να έχω; για ένα βράδυ... Ζεστή και οικεία... για ένα βράδυ μόνο. Να τη ζήσω όπως τότε και να χαθεί το άλλο πρωί... Όχι, ε;