parenthesis

Ξαναδιαβάζοντας το αμέσως προηγούμενο post σκέφτηκα πως αρχίζω κι επαναλαμβάνομαι τρομακτικά. Κάθε αναχώρηση η ίδια γκρίνια... Και πράγματι δεν αλλάζει κάτι, όμως ποιο νόημα έχει να το καταγράφω κάθε φορά; Λες κι υπάρχει πιθανότητα η αίσθηση να ξεχαστεί στο μέλλον.

Σκέφτηκα να το διαγράψω. Το ξανασκέφτηκα και το αφήνω ως έχει - απλά το προσπερνώ. Όχι γιατί η πρωινή μου βόλτα στην Αθήνα με έκανε πιο αισιόδοξο. Απεναντίας με λύγισε ακόμα περισσότερο. Κι απορώ τί τους σκηνοθετώ τους αποχωρισμούς κάθε φορά με την ίδια ένταση και δραματικότητα.

Τέσπα, ας καταγραφεί ακόμα μια αποχώρηση απ' τις πολλές, απλά ως τέτοια. Κι ας είναι η μόνη διαφορά της ότι συμπίπτει με μια εποχή που αγαπώ και με μελαγχολεί περισσότερο απ' όλες... Μικρό το κακό.

Να μου την προσέχεις την Αθήνα μου όσο λείπω. Το φθινόπωρο την αγκαλιάζει πάντα τόσο όμορφα. Φέτος έχω την αίσθηση ακόμα περισσότερο.

Τα λέμε σε 14 μέρες...