Αυτό

Όσοι νομίζουν ότι είναι επιλογή σου το εκτός, δεν γνωρίζουν "Αυτό".
Αυτό αποφασίζει. Εσύ απλά ακολουθείς. Κι αν υποθέσουμε πως αντιστέκεσαι, "Αυτό" σε βουτάει απ' το γιακά και σε επαναφέρει στην τάξη (του).

Αυτό ρυθμίζει τη θερμοκρασία και τον καιρό, το βαθμό της χαράς και της θλίψης, της αδιαφορίας και της συμμετοχής στις κοινές δραστηριότητες. Την κοινωνική σου ζωή την καθορίζει Αυτό. Αυτό σηκώνει η κατεβάζει τα τηλέφωνα. Αυτό φτιάχνει τις playlist και διαλέγει τις ταινίες και τα βιβλία.

Δε μένω εκτός από επιλογή, αλλά από επιβολή. Μην το ξεχνάτε την επόμενη φορά που δε χωράω κάπου. Αυτό φταίει. Κι αν δεν σας το εξηγώ καλύτερα είναι γιατί δεν έχει συστηθεί ποτέ. Έρχεται απλά σε ανύποπτο χρόνο, κάθεται στο στήθος σου και ανασαίνει στο σβέρκο σου. Ανακατεύει τα χαρτιά και μοιράζει...

Και την επόμενη φορά που θα ρωτήσετε τί έχω και θα σας απαντήσω "τίποτα", να ξέρετε πως αυτό το "τίποτα" είναι ένα πιστόλι στον κρόταφο.

above the flood

Για σήμερα αυτό.
Μην τα συζητήσουμε περισσότερο
Κράτα το above, άσε μου το flood.

Σού χω αφήσει λίγο φως μέσα -
κράτησε το κι άσε μου τη βάση του πιάνου.
Τη βροχή.

[Αύριο - μεθαύριο, αν είναι, ανταλλάζουμε]

post-it

Η ζωή προχωράει. Ευτυχώς προς την ωριμότητα, έτσι που το οικείο δεν είναι πίσω, αλλά εδώ. Και το εδώ έλκεται ευτυχώς από το μπροστά.

Άσχετη εικόνα: Λάμπες φθορίου. Ξεχασμένου γραφείου. Ή εργαστηρίου. Φθινόπωρο στα τέλη του. Φως ψυχρό και οικείο. (Κι αν γίνεται το ψυχρό να είναι ταυτόχρονα οικείο, το έχουν καταφέρει μόνο οι λάμπες φθορίου).

Ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο απλόχερα τους εφιάλτες σου. Είναι κανιβαλιστικό αλλά με ξεκλειδώνεις. Ανοίγει πάλι εκείνο το δωμάτιο που χωράω μόνο εγώ.

[Το κλειδί βρίσκεται στους Γάλλους. Αρχή με Gide και βλέπουμε]

Marguerite

Ανέβηκε, εντυπωσίασε, απογοήτευσε, λατρεύτηκε, μισήθηκε, θάφτηκε, κατέβηκε, ξεχάστηκε...

μελό, κλισέ, αδιάφορο, ξεπερασμένο, βαρετό.

Έμεινε ο Legrand... με τη φωνή της Ruthie...

Αρκεί.

Merry xxx

Κάποιος μπήκε στο blog μου αναζητώντας "Nutcracker", που θα πεί:

Ήρθαν τα Χριστούγεννα.

Άντε να περάσουν κιόλας.
Για φέτος απλά ας περάσουν.
Του χρόνου βλέπουμε.
Καλημέρα.
Καφέ στο χέρι.

[και χρόνια πολλά]

Jungle Red

Η επιτομή του camp, της ματαιοδοξίας, του μυθικού Hollywood του 39, της γυναικείας φιλαρέσκειας, του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης (λέμε τώρα...)

Το πιο οιστρογόνο έπος στην ιστορία του σινεμά, όπου άνδρας δεν εμφανίζεται ούτε για πλάκα κι ας κινεί εν τη απουσία του όλα τα νήματα.

Οι ατάκες δηλητήριο που εξακοντίζονται μεταξύ γυμναστηρίου και κομμωτηρίου με τη φυσικότητα μιας καλημέρας.

Το φετίχ του Francois Ozon, που η αποτυχία του να αποκτήσει τα δικαιώματα τον οδήγησε στις επίσης all-female 8 Femmes.

Η συνύπραξη όλων των τότε πρώτων ονομάτων της MGM (πλην της Garbo), που έχει γεμίσει τα άρθρα της Luella Parsons με δεκάδες κίτρινες σελίδες κουτσομπολιών για τους θρυλικούς καβγάδες των παρασκηνίων του.

Όλα τα παραπάνω είναι οι θ(ρ)υλικές Women του Cukor, και η πρώτη ύλη για το απειλητικό remake της Diane English (της 80s Murphy Brown), που άνοιξε χτες κι απ' ότι υποπτεύομαι -διαβάζοντας τις κριτικές- συρρικνώθηκε στο μέγεθος της "γυναικείας" αισθηματικής κομεντί αλά sex and the city.

Παρόλα αυτά λέω σήμερα να πάω να του ρίξω μια ταπεινωτική multiplex μεσημεριανή ματιά. Να δω πόσο εκτυφλωτικό παραμένει το περιβόητο jungle red της Joan Crawford.

Κάνε και τη σύγκριση:

1939


2008 (το οποίο trailer δεν το χω δει γιατί είμαι σίγουρος θα μετανιώσω)


p.s. Μα Meg Ryan - Norma Shearer, Eva Mendes - Joan Crawford; και δεν έχει ρίξει φωτιά ο θεός;

Indescreet

Και ξαφνικά μια αεροστεγής ιστορία εξηγείται. Με τον πιο παράδοξο και απρόβλεπτο τρόπο. Με τους εντελώς ακατάλληλους υπότιτλους, που όμως έρχονται και γίνονται ένα στην ιστορία. Κάτι σαν το What's up Tiger Lilly του Woody Allen απ' την ανάποδη. Κι ας μην τη λένε Μαριάνθη. Κι ας μη δούλεψε σε οίκους ανοχής. Μάλλον.

Εκεί που πιστεύεις ότι λίγα είναι αυτά που μπορούν να σε συγκινήσουν, βρίσκοντας σε στο ψαχνό, συνειδητοποιείς ότι το 'χεις ακόμα.

[ακόμα έχω ενοχές που κρυφοκοίταξα αυτά τα δυόμισι λεπτά]

Της Κυριακής...

[the oldest story in the book]

Life is...

Αφιερωμένο σε μένα, στο θεμάκο, στη σαντέζα και σε 2 - 3 άλλους (ξέρουν καλά ποιοι είναι), που μας τσάκισε αυτή η πανσέληνος μαζί με κάτι ανάδρομους που δε λένε να πάρουν πόδι...

[Εν τω μεταξύ, δεν έχω καλύτερο φινάλε στο ελληνικό σινεμά. Μόνο με τη Mama Roma του Pasolini καταδέχομαι να το συγκρίνω...]

9-9-9

Συγκίνηση στο αποκορύφωμα. Διέρρευσαν οι πρώτες φωτογραφίες από την ταινία που περιμένω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, από τη μέρα που ανακοινώθηκε και πριν καν αρχίσουν τα γυρίσματα της.

Μεταφορά του Φελλινικού ορόσημου 8 1/2 στο Broadway από το Maury Yeston, διασκευασμένο ξανά για την οθόνη από τον Anthony Minghella, σκηνοθεσία Rob Marshall (που τα έχουμε ξαναπεί στο κινηματογραφικό μιούζικαλ τα σπάει) και ένα πραγματικό allstar cast που θαμπώνει ακόμα και σα φαντασίωση:

Μη μου πεις ότι δεν κόπηκε έστω και για λίγο η αναπνοή σου... Judi Dench, Marion Cotillard, Sophia Loren, Nicole Kidman, Kate Hudson, Penelope Cruz και Fergy. Κι η πλάτη Daniel Day Lewis. Κι όλα αυτά σε ένα και μοναδικό πλάνο. E τι άλλο θες από το σινεμά;

Να δεις την ταινία... 9 - 9 - 09 (φυσικά)

Μεθαύριο δηλαδή...

Κι αν δε σε έπεισα ακόμα πάρε και μια bonus photo με την Penelope και τον Lewis, ως Carla και Guido:

Et, tu...?

Με ανησυχεί που τώρα τελευταία έχω αποκτήσει μια δυσανεξία στο ποτό. Πίνω (ή προσπαθώ) όσο έπινα τις ελάχιστες ελεύθερες νύχτες που μου απομένουν αλλά νιώθω χάλια όχι το επόμενο πρωί όπως παλιά, αλλά το ίδιο βράδυ.

Μάλλον ξεσυνήθισα λόγω αναγκαστικής αποχής όλο το φετινό (χαμένο) καλοκαίρι. Κι αυτή είναι η μόνη δεκτή επεξήγηση, γιατί ένα "μεγαλώνεις και δε σηκώνεις καταχρήσεις όπως παλιά" που άκουσα, δεν το δέχομαι καν...

Βέβαια άντε να επιχειρηματολογήσεις για την αέναη νιότη, με το συνάχι σε εντατικές πρόβες για μια λαμπρή πρεμιέρα και τη μισή σου πλάτη σε ψύξη . Κι αυτό που μέχρι χτες ήταν ένα χαριτωμένο πονάκι, σήμερα το πρωί έχει μετατραπεί στις φονικές πισώπλατες μαχαιριές του Βρούτου. Εισπνοή και χτύπημα. Το τέλος της αυτοκρατορίας.

Κι επίσης τι έχει πάθει κι αυτό το ψυχαναγκαστικό εσωτερικό μου ρολόι και με ξυπνάει ακόμα και τα ελάχιστα ελεύθερα Σάββατα από τις 5 και κάθομαι και γράφω...

Ναι καλά το κατάλαβες. Τέρμα οι προτάσεις. Επιστροφή στη γκρίνια. Πάω για καφέ. Η μήπως κάνα χαμομήλι;

seal to soul

Σου 'χω πρόταση. Ναι, κι άλλη.

Επειδή είναι η εποχή που με εμπνέει για νέα πράγματα και κάνω το κουμάντο της χρονιάς, έχουμε και λέμε:

Seal - Soul. (Εύκολα το ζητάς)

Πέρα από ωραία παρήχηση κάνει κι ωραία παρέα. Ειδικά σήμερα με τη συννεφιά, ήρθε κι έλαμψε η πόλη κάτω από τoυς ήχους της motown, λουστραρισμένους και σημερινούς όσο πρέπει για να είναι κάτι παραπάνω από απλή retro νοσταλγία.

Ακόμα κι αν δεν είσαι παιδί της μαύρης μουσικής όμως, ο mr Seal αποκλείεται να μη στάξει στην παγωμένη σου ψυχή λίγο ζεστό σιρόπι σοκολάτας... απλά μην τον συγκρίνεις με τις original version. Αδικία.

Θες γεύση το ξέρω:

The Half

Ερωτεύτηκα. Ένα λεύκωμα. Που είναι κάτι παραπάνω από απλό λεύκωμα. Είναι μια σπουδή πάνω στη μετάβαση από την αλήθεια στην πιο αλήθεια ή με άλλα λόγια στη μικρή στιγμή λίγο πριν ένας ηθοποιός γίνει ο ρόλος του. Ή ένας ρόλος βρει το σώμα του. Πριν τη μεγάλη συνάντηση τέλος πάντων.

Δε χρειάζονται περισσότερα λόγια. Και μόνο η ασπρόμαυρη Cate Blanchett στο εξώφυλλο λέει τα πάντα. (Και δεν αναφέρω καν ποιους άλλους θα συναντήσεις μέσα).

Αναζήτησε το. Και λάτρεψε το από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα...

Ταξίδευα

Πρώτη φορά studio είχε τόση χαρά, και τόση ικανοποίηση. Πρώτη φορά αποτέλεσμα μας συνεπήρε όλους με τη μία, χωρίς ενστάσεις, επαναλήψεις, διορθώσεις. Μια κι έξω. Σαν εξομολογήσεις προσωπικές κι από τους τρεις. Κι ας εκθέτουμε τους εαυτούς μας λίγο περισσότερο αυτή τη φορά. Χαλάλι στη συγκίνηση. Και το απρόοπτο της συνύπαρξης χαρά κι αυτό. Να μείνει η χτεσινή βραδιά ντοκουμέντο εσαεί. Μαζί με τα πιο υγρά "ταξίδευα" που θα μπορούσα να ονειρευτώ. Και μακάρι να γινόταν να ηχογραφήσουμε και την σφιχτή αγκαλιά και τα χαμόγελα του Θεμάκου που κολυμπούσε πανευτυχής στη θάλασσα των εγχόρδων του, και τα δάκρυα της σαντέζας που χτες ήταν πιο nouvelle vague Γαλλίδα από ποτέ.

Παιδάκια καλό μας νέο ταξίδι... Πρώτη φορά η αγωνία πάει πολύ πίσω απ' τη χαρά...

What if...

-Πείτε μου νεαρέ μου, πώς σκοπεύετε να με πληρώσετε;
-Να, ξέρετε... δεν έχω πολλά λεφτά.
-Το είχα καταλάβει. Ξέρω πως είναι. Κι εγώ υπήρξα φοιτητής. Τί ξέρετε να κάνετε;
-Να ζωγραφίζω. Είμαι στην Καλών Τεχνών.
-Πολύ ωραία. Ενδιαφέρον.
-Αν θέλετε μπορώ να σας φτιάξω μια ταμπέλα που θα λέει "ψυχαναλυτής". Κι από κάτω μπορεί να έχει μια ωραία μυθολογική αναπαράσταση, αν θέλετε.
-Πολύ ωραία. Ποια λέτε;
-Κάτι από μια όπερα του Βάγκνερ.
-Θα προτιμούσα απ' την ελληνική μυθολογία. Τον Οιδίποδα και τη Σφίγγα για παράδειγμα.
-Εντάξει τότε.

Ο Αδόλφος του άπλωσε το χέρι. Ο Φρόιντ του έδωσε πρόσχαρα το δικό του και η συμφωνία έκλεισε: μια ταμπέλα για τον Φρόιντ, ως αντάλλαγμα για τη θεραπεία του Χίτλερ.

-Για την επόμενη φορά, αγαπημένε μου Αδόλφε, ετοιμαστείτε να μου διηγηθείτε ένα σας όνειρο.
-Ένα όνειρο; Είναι αδύνατον. Δε βλέπω ποτέ όνειρα!

Τί θα γινόταν αν ο Χίτλερ δεν είχε κοπεί για δεύτερη φορά στις εισαγωγικές εξετάσεις της Σχολής Καλών Τεχνών εκείνο το φθινόπωρο του 1908; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν είχε καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο του να γίνει ζωγράφος; Αν δεν είχε στρέψει το βλέμμα του στην πολιτική; Και τελικά πόσο συνορεύει η τέχνη με το έγκλημα; Κι αν ισχύει, είμαστε αλήθεια δυνάμει φορείς της ομορφιάς και της καταστροφής;

Ο αγαπημένος μας στην Ελλάδα, Έρικ Εμμανουελ Σμιττ (του Κυρίου Ιμπραήμ και του Επισκέπτη) αφηγείται παράλληλα, με το χαρακτηριστικό του καυστικό τρόπο, την πραγματική και την υποθετική ιστορία της πιο απεχθούς προσωπικότητας της σύγχρονης ιστορίας και μας βάζει σε σκέψεις για το καταστροφικό αντίκτυπο που μπορεί να έχει ένα μικρό κι ασήμαντο "όχι"...

[Η Άλλη Εκδοχή -la part de l' autre- κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου]

Της Κυριακής...

Κι ας είναι ουτοπικό,
ποιος μπορεί να αντισταθεί σε δυο τέτοιες φωνές,
όταν μάλιστα τραγουδούν από δυο τελείως διαφορετικούς κόσμους...

(μπα... ακόμα κι έτσι ειρωνικό μου φαίνεται)

quantum

Επιτέλους κατάλαβαν ποιο είναι το ένα και μοναδικό Bond-Girl στη ζωή του 007

Bell jar

Και μιας και το 'φερε η μοίρα να επιδοθώ μετά από πολύ καιρό σε καθημερινές διαδρομές ρουτίνας (και μάλιστα αξημέρωτα) ενέδωσα κι εγώ στην 5η ή 6η σφραγίδα της αποκάλυψης: στα audio books. Και δηλώνω fan.

Από τις 6 το πρωί λοιπόν ο Πειραιάς εξαφανίζεται και τη θέση του παίρνει η Νέα Υόρκη toy 50. Η "εναλλακτική" Maggie Gyllenhaal μεταμορφώνεται στο μανιοκαταθλιπτικό alter ego της Sylvia Plath και ψιθυρίζει αποκλειστικά και μόνο στο αφτί μου το ένα και μοναδικό αυτοβιογραφικό της, Bell Jar.

Και δε μιλάμε για απλή ανάγνωση. Μιλάμε για πλήρη ταύτιση σε ένα αργόσυρτο δηλητηριώδη μονόλογο που σταδιακά κορυφώνεται από τη μελαγχολία , στην αδιαφορία κι ως την απόλυτη τρέλα. Νιώθω σαν να ανακαλύπτω την Plath πρώτη φορά.

Αν έχεις διαδρομές στην πόλη και βαριέσαι να χαζεύεις απλά τριγύρω, ψάξ' το... [click]

Της Κυριακής...

Dont look for me
Ill get a hand
Remember darling:

Dont smoke in bed

Opa

Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που όταν πίνει γουστάρει να φτιάχνεται με Nina Simone. Ο μόνος που δεν ανασύρει από άγνωστο ντουλάπι με μαγικό τρόπο όλους τους στίχους και τις χορευτικές κινήσεις από τα τραγούδια που απορρίπτει στη νηφάλια κατάστασή του.

Όταν πίνω με παρέα νιώθω τελικά πιο μόνος. Γιατί δεν ξέρω να εκτονώνομαι με ανοίκειους τρόπους. Δεν έχω την ανάγκη να είμαι άλλος. Δεν έχω καν την ανάγκη να είμαι αυτός, αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο καταπιεσμένος εαυτός που προτιμώ.

Θα ήθελα να υπάρχει ένα μέρος που θα πίνω και θα παίζει jazz και ραγισμένες ψυχές θα βρίσκουν τη λύτρωση στο αλκοόλ και τον καπνό. Να βγαίνουμε στους δρόμους αναγεννημένοι, πετώντας από τη ζάλη και τη μουσική. Θα ήθελα αλλά δεν... πάντα σκάει ένα ενοχικό 80s pop ή ένα σκυλάδικο και χαλάει τη φαντασίωση... Λες και χρειάζεται έγκριση η ελευθερία.

Τέσπα... επειδή νιώθω την ανάγκη, κι επειδή δεν υπήρχε περίπτωση ο dj κι η παρέα απόψε να μου έκαναν τη χάρη μου το αφιερώνω. Έστω κι έτσι: