orson

Όχι πως δεν έχω τί να γράψω. Mια χαρά έχω. Μου λείπει απλά αυτό το ενδιάμεσο συστατικό που κάνει τις σκέψεις φράσεις. Και δεν το αποφασίζω. Όλο λέω από μέσα μου, "έλα αυτό το βιβλίο αξίζει για ένα post" ή "αυτή η σεκάνς του Douglas Sirk αξίζει μια μικρή αναφορά", μα την ίδια στιγμή που το σκέφτομαι κολλάω πάνω μια ετικέτα "δε βαριέσαι" και το αφήνω να περάσει. Και τώρα δηλαδή ψυχαναγκαστικά είπα να γράψω μια-δυο φράσεις γιατί περνάνε οι μέρες και οι αναρτήσεις μου γίνονται όλο πιο αραιές και στο τέλος θα καταντήσω το jirashimoσπιτο στοιχειωμένη έπαυλη.

Όπως κατάλαβες, περνάω ακόμα μια από τις ψυχολογικές μου φάσεις, αυτές που είναι μισή ενδοσκόπηση, μισή αποχαύνωση... α, και πολλά νεύρα. Και κλειδωμένες πόρτες με τα κλειδιά πεταμένα στη θάλασσα. Κι απόση οπτική πρόσβαση έχω στον ορίζοντα δεν προβλέπεται να βγω σύντομα. Τουλάχιστον δεν υπάρχουν οι όρατές ενδείξεις για κάτι τέτοιο.

Anyway, το μηλαράκι μου ψιλο-έγινε άνθρωπος. Κι αυτό χάρη στον επίτιμο νονό του με τα ασημένια (μα ασημένια;;;) all-star, που ευκαιρία είναι να τον ευχαριστήσω και δημοσίως σ' αυτό το άχρηστο post. Thanx κουμπάρε! Μ' αρέσει το Orson. Κατοχυρώνεται.

Τί άλλα; Αυτά. Α και χτες θα ήθελα ένα ποτό ακόμα κι όχι να φύγω ακόμα μια σαν κυνηγημένος για να μη σέρνομαι από τη νύστα σήμερα. Κι ίσως τελικά δεν έπρεπε να την κάνω, αφού έτσι κι αλλιώς θα σέρνομαι από τη νύστα σήμερα. Και τα πάντα στη ζωή λέμε είναι θέμα υπερβάσεων. Όχι;

Λοιπόν την κάνω. Legrand στ' ακουστικά. Χάρηκα που τα 'παμε...