Θάλασσα

Είναι φορές που ξέρεις ένα τραγούδι. Και ξέρεις κι έναν άνθρωπο. Και ξέρεις κι ένα συναίσθημα...

Αμ δε...

signora senza camelie

Ένα απλό μελό. Ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα. Ένα χρονικό του ιταλικού σινεμά. Κάτι απ' όλα ή όλα τα παραπάνω;

Το μόνο σίγουρο είναι οτι ο Michelangelo Antonioni πολύ πριν παραδοθεί στην Κόκκινη Έρημο της ποιητικής δημιουργίας, μας έδωσε ένα μικρό διαμάντι για τη γέννηση του κινήματος που έμεινε στην ιστορία ως νεορεαλισμός.

Ο νεορεαλισμός, όχι στη δραματουργία και τη φιλμογραφία, αλλά στις ζωές των ανθρώπων του σινεμά που μέχρι τότε απλά φωτογραφίζονταν, ύστερα έζησαν και τελικά "έπαιξαν".

9

Be italian...

άντε μια νύχτα ακόμα...

Σενάρια

Μια βόλτα στη βροχή μπορεί να βάλει όλες τις σκέψεις σε σειρά. Σημασία στη ζωή έχουν τα σενάρια. Το πως επιλέγεις να προβάλλεις την πραγματικότητα στην οθόνη σου. Σε ποιους επιτρέπεις την είσοδο στο μικρό σου σινεμά και ποιους αφήνεις έξω. Κι αν αφήνεις κάποιον έξω δε σημαίνει πως τον αποκλείεις απαραίτητα. Σημαίνει πως κάνεις χώρο. Κι αν έχει υπομονή θα ξαναμπεί. Μετά τις πρόβες. Στην επίσημη προβολή. Με νέο ρόλο. Σε νέο σενάριο.

Έφτιαξα την πρώτη καφετιέρα με γαλλικό της χρονιάς. Πάει να πει κούπες που ακολουθούν η μια την άλλη. Πάει να πει σκέψεις. Και κλειστά τηλέφωνα. Μεταβατική φάση το λένε. Να συστηθούν οι νέες σκέψεις στο κεφάλι που έκλεινε τα αφτιά του τόσο καιρό. Σενάριο.

Μετά από πολύ καιρό διάβασα. Agatha Christie πλάι στο ανοιχτό παράθυρο. Έξω ψιλή βροχή. Σενάριο. Ρετρό αμπαζούρ το μόνο φως εκτός της συννεφιάς. Πόσο καιρό είχα να διαβάσω σε κίτρινο φως.

Είδα το υπέροχο La Naissance du Jour του Jacques Demy. Η Colette αποφασίζει στο τέλος ενός λαμπρού καλοκαιριού να αποκλείσει οριστικά απ' τη ζωή της τον έρωτα χωρίς να σημαίνει απαραίτητα πως πεθαίνει. Απλά έρχεται φθινόπωρο. Σπρώχνει τον εραστή της στην αγκαλιά μιας νέας κι όμορφης γυναίκας και ξαναπιάνει το λευκό χαρτί. Αποφασίζει να γράψει. Φθινόπωρο. Σενάριο.

Έγραψα κι εγώ μετά από πολύ καιρό με μολύβι. Σε χαρτί. Ασυνάρτητες σκέψεις με τη συγκινητική παλιά μου συνοχή. Ο, τι κοιμάται δεν είναι απαραίτητα νεκρό. Απλά ξεκουράζεται. Μαζεύει υλικό για να έχει να ανασύρει τις μέρες της βροχής.

Νομίζω είμαι καλά. Είμαι εδώ κι είμαι εγώ. Κι αρχίζει αυτή η εποχή που έλεγα πάντα πως είναι η αγαπημένη μου. Κι αφού νιώθω ακόμα εγώ πάει να πει πως δεν έχω αλλάξει όσο φοβάμαι.

Ξαναγεμίζω την κούπα. Ανοιχτό ραδιόφωνο. Απόψε δεν έχει σταγόνα αλκοόλ. Θα διαβάσω και θα πέσω για ύπνο νωρίς. Είναι ένα βροχερό απόγευμα Παρασκευής. Είμαι εγώ κι είμαι καλά. Σενάριο.

Ένα όνειρο.

Τον τελευταίο καιρό βλέπω στον ύπνο μου γάτες. Τις γάτες είναι γνωστό ότι τις λατρεύω. Αυτές του ύπνου μου όμως τις τρέμω. Είναι κακές και απειλητικές. Παρόλο που δεν επιτίθενται τις νιώθω να περιορίζουν το ζωτικό μου χώρο. η παρουσία τους είναι ασφυκτική. Κι όποτε δε φτάνει η παρουσία μιας για να το καταφέρει γεμίζει το δωμάτιο με δεκάδες άλλες.

Απόψε ήταν η σειρά ενός μικρού μικρού ολόλευκου γατιού. Από αυτά που στην πραγματική ζωή με παραλύουν από ομορφιά. Κι όμως σ' αυτό το όνειρο ήταν σιωπηλό και διεκδικητικό. Νιαούριζε χωρίς ήχο σαν να ζητούσε κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω.

Αποφάσισα να το αγνοήσω. Όσο το αγνοούσα όμως, τόσο αυτό επέμενε. Κάτι διάβαζα. Ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου. Το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα ολοένα και λιγόστευε. Σε ανύποπτο χρόνο το αρπάζω από το σβέρκο, γεμίζω το νιπτήρα του μπάνιου νερό και το βουτάω μέσα.

Το ένιωθα να σπαρταράει. Δε γύρισα καν το βλέμμα απ' την άλλη. Δεν ένιωσα καν αποστροφή για την εγκληματική μου κίνηση. Έπρεπε να γίνει. Δεν ένιωθα ούτε ανακούφιση όμως. Απλά ότι γλίτωνα από μια ανεπιθύμητη παρουσία.

Όταν το ένιωσα ακίνητο το τράβηξα απ' το νερό. Στο χέρι μου κρατούσα ένα ολόλευκο νεκρό περιστέρι...