Ένα όνειρο.

Τον τελευταίο καιρό βλέπω στον ύπνο μου γάτες. Τις γάτες είναι γνωστό ότι τις λατρεύω. Αυτές του ύπνου μου όμως τις τρέμω. Είναι κακές και απειλητικές. Παρόλο που δεν επιτίθενται τις νιώθω να περιορίζουν το ζωτικό μου χώρο. η παρουσία τους είναι ασφυκτική. Κι όποτε δε φτάνει η παρουσία μιας για να το καταφέρει γεμίζει το δωμάτιο με δεκάδες άλλες.

Απόψε ήταν η σειρά ενός μικρού μικρού ολόλευκου γατιού. Από αυτά που στην πραγματική ζωή με παραλύουν από ομορφιά. Κι όμως σ' αυτό το όνειρο ήταν σιωπηλό και διεκδικητικό. Νιαούριζε χωρίς ήχο σαν να ζητούσε κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω.

Αποφάσισα να το αγνοήσω. Όσο το αγνοούσα όμως, τόσο αυτό επέμενε. Κάτι διάβαζα. Ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου. Το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα ολοένα και λιγόστευε. Σε ανύποπτο χρόνο το αρπάζω από το σβέρκο, γεμίζω το νιπτήρα του μπάνιου νερό και το βουτάω μέσα.

Το ένιωθα να σπαρταράει. Δε γύρισα καν το βλέμμα απ' την άλλη. Δεν ένιωσα καν αποστροφή για την εγκληματική μου κίνηση. Έπρεπε να γίνει. Δεν ένιωθα ούτε ανακούφιση όμως. Απλά ότι γλίτωνα από μια ανεπιθύμητη παρουσία.

Όταν το ένιωσα ακίνητο το τράβηξα απ' το νερό. Στο χέρι μου κρατούσα ένα ολόλευκο νεκρό περιστέρι...