Friday, July 30, 2010

Επιστροφή


Με την Κρήτη έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Αν με διάβαζες πριν δυο χρόνια ξέρεις και γιατί. Η Κρήτη ήταν για μένα μια σειρά από αψυχολόγητα νυχτερινά καράβια που με έπαιρναν απ' τη ζωή μου με μια τρομακτική χρονική ακρίβεια. Ήταν ατέλειωτες ώρες μοναξιάς και καφέδων και σελίδων βιβλίων και σκέψεων που άλλοτε γίνονταν λέξεις κι άλλοτε ξέμεναν στο κεφάλι μου κι ενεργοποιούνται σε ανύποπτο χρόνο μέχρι και σήμερα.

Στην Κρήτη έμεινα τέσσερις μήνες και συνειδητοποίησα πόσο σχετικές έννοιες είναι η λογική, η συνήθεια, οι επιλογές και τα δεδομένα. Εκεί κατάλαβα τί σημαίνει να επιβιώνεις, να προσαρμόζεσαι, να ελίσσεσαι. Ένιωσα ποιοι άνθρωποι ήταν πραγματικά και θα έμεναν για πάντα δικοί μου άνθρωποι - άσχετα αν η σχέση μου μαζί τους άλλαξε μέσα στους μήνες που ακολούθησαν. Στην Κρήτη ωρίμασα, όσο δεν είχα ωριμάσει μέχρι τότε κι όσο δεν πρόκειται να ωριμάσω ποτέ.

Η Κρήτη ήταν τηλέφωνα διαρκείας, e-mail, moleskine, το Σνιφ του Παπαδογιάννη, ο Καμί, ο Ντοστογιέφσκι κι η Francoise Sagan. Ήταν ο Stephen Sondheim κι ο Bob Fosse. Ήταν ολόκληρη η φιλμογραφία της Audrey Hepburn (στις πιο παράλογες συνθήκες προβολής), αεροπλάνα, πλοία, εισιτήρια, προγραμματισμοί, αγωνίες, διαψεύσεις, επιβεβαιώσεις.

Απόψε το βράδυ, από το λιμάνι του Πειραιά ξεκινά ένα ταξίδι στο χρόνο, που θα παίζεται σε δύο επίπεδα: Στο τότε και στο τώρα. Κάθε νέα εικόνα θα έχει ένα είδωλο στο παρελθόν, κι η ηρεμία της απόστασης θα υπερισχύει αναγκαστικά της μελαγχολίας.

Νομίζω δε θα ξεκινούσα αυτό το ταξίδι αν δεν είχα όπλα να πολεμήσω εκείνα τα παλιά φαντάσματα. Γι' αυτό κι επιστρέφω δυο χρόνια μετά. Για να επιστρέψω κάτι μνήμες εκεί που ανήκουν. Και να πάρω μαζί μου στην τωρινή ζωή μου, την τόσο μακρινή, μερικές καινούργιες. Φτιαγμένες αποκλειστικά και μόνο από μένα.


4 comments:

annahass said...

Καλο ταξιδι! με τη διαχυτη αγωνια της προετοιμασιας για τα ονειρα που ξεπηδουν απο οσα κατασταλαξαν μεσα μας..
Καλημερα!

Sandy Antonakaki said...

Eπειδή κατάγομαι και μεγάλωσα στα Χανια (παρόλο που μένω Αθήνα τώρα)οφείλω να συμφωνήσω μαζί σου και να εκμυστηρευτώ την διττή της υπόσταση: η Κρήτη είναι των άκρων, του ύψους, του βάθους. Μπορεί η αύρα της να σε εκτοξεύσει στα ψηλά βουνά της αλλά και μια λανθάνουσα μελαγχολία της να βουτήξει στα πιο βαθειά νερά. Μην αφήσεις τις σειρήνες να σε πλανέψουν. Άσε μόνο το μάτι να χορτάσει...

vera313 said...

" Νομίζω δε θα ξεκινούσα αυτό το ταξίδι αν δεν είχα όπλα να πολεμήσω εκείνα τα παλιά φαντάσματα"

Σημαντική κουβέντα...

Εύχομαι το ταξίδι σου να είναι ακόμη καλύτερο από τις προσδοκίες σου!!

ασωτος γιος said...

καλη.. κρητη