Αναλύσεις

Τη ζωή δεν την υπεραναλύεις. Δε θα καταλήξεις πουθενά. Κι όσο καλύτερα νομίζεις πως εξασκείς το άθλημα, τόσο πιο γελασμένος θα βγεις στο τέλος. Έχεις ένα κάποιο λέγειν και έναν διαισθητικό τρόπο σκέψης. Σε επαινούν από παιδί γι’ αυτό και έμαθες να φτάνει. Το βλέπεις όμως πως δεν καταλήγεις κάπου. Εστιάζεις σε λάθος πράγματα. Γι’ αυτό.

Μίλησες για ιδέες‧ φιλοσόφησες‧ ανέλυσες‧ τοποθετήθηκες‧ συμπέρανες. Έχεις απόψεις, παγιωμένες για τα περισσότερα πολύπλοκα ζητήματα της ύπαρξης. Γύρνα τώρα λίγο στα απλά μπας κι οσφρανθείς τα σύνθετα:

Ξύπνησα. Έβαλα μουσική. Έφτιαξα καφέ. Προσεγμένο. Με ζάχαρη. Δεν αγαπώ τη ζάχαρη, όμως δεν ξέρω πως αλλιώς προσέχεται ο καφές.

Αφήνω ανοιχτά ενδεχόμενα. Οι δουλειές της μέρας. Στα απλά φιλοσοφείς. Καθώς πληρώνεις λογαριασμούς ή πας στην εφορία.

Στο δρόμο σκέφτεσαι. Στη φασαρία. Στην ησυχία δε σκέφτεσαι ποτέ. Στην ησυχία φοβάσαι κι εφευρίσκεις τεχνητές φασαρίες που σε αποσυντονίζουν: μια τηλεόραση, ένα τηλέφωνο, ραδιόφωνο. Πολλές φορές όλα μαζί.

Μπαίνω στο λεωφορείο. Φτάνω στο τέρμα κι από εκεί ταξί. Στη θάλασσα. Οι μέρες γλύκαναν.

Η φασαρία του δρόμου είναι καλή. Δεν την αφοράς. Κινείται ερήμην σου, εξ ου και σε προστατεύει. Στη φασαρία του δρόμου, μπορείς ακόμα και να μονολογήσεις ή να ψιθυρίσεις 2-3 στιχάκια να δεις να δένουν μεταξύ τους.

Καφές στο χέρι. Μαύρη ζάχαρη. Έτσι προσέχεται ο καφές. Δεν έχει άλλο τρόπο.

Με τα απλά να συνομιλείς. Με τις βιτρίνες. Αυτές φέρνουν την άνοιξη. Όχι οι ορμόνες σου. Οι καινούργιες γραμμές στα ρούχα και τα παπούτσια φέρνουν την άνοιξη. Αυτά μας ντύνουν. Όχι τα ρούχα ακριβώς, μα όσα κουβαλούν μαζί τους. Τα πλαστικά σώματα που αποκαλύπτονται λίγο περισσότερο απ' όσο αντέχουν οι προσδοκίες σου.

Στους βιαστικούς των δρόμων είναι η φιλοσοφία. Στους αργόσχολους των καφενείων, στους εργάτες του δήμου, στους επιβάτες των λεωφορείων, στους μετανάστες των φαναριών. Σε μια φευγαλέα ανεπιτήδευτη κίνηση δυο χεριών. Δε θα τη φανταζόσουν. Όλη την ησυχία του κόσμου να είχες διαθέσιμη, δε θα πήγαινε ποτέ ο νους σου πως μπορεί ένα ζευγάρι χέρια να κινηθεί έτσι για να εκφράσει μια ιδέα -την αγανάκτηση πες.

Κι εκεί που θα καθόμουν δέκα ώρες να σου αναλύω το αίσθημα της αγανάκτησης, μπορώ να σου περιγράψω δυο χέρια σε μια φευγαλέα ανεπιτήδευτη κίνηση. Κι αυτό θα είναι η αγανάκτηση. Αυτό και μόνο. Δε θα έχει υπάρξει τίποτα άλλο στον κόσμο πιο αγανάκτηση απ’ αυτό.

Μισή ώρα έξω από τους ρυθμούς σου είναι η φιλοσοφία. Μισή ώρα παραδίπλα απ’ την ρουτίνα. Μέσα στους μηχανισμούς του κόσμου. Γιατί τον κόσμο θες να περιγράψεις κι εσύ. Απ’ την αρχή αυτό ήθελες κι ας ξέφυγες. Κι ας νόμισες πως βρέθηκες εντεταλμένος να εξηγήσεις τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος.

Το μεγαλύτερο μυστήριο του σύμπαντος όμως είναι αυτό: πως να νιώθεις δικαιωμένος χωρίς καμιά αιτία. Αυτονόητος μέσα στα αυτονόητα. Μέρος του κόσμου αναπόσπαστο. Μυστηριώδης κι ανεξήγητος όπως όλα.