Αγάπη ρε+

Οι «Αγάπη Ρε+» σε έναν ραδιομαραθώνιο 12 ωρών στον Αθήνα 9.84 «για να μη γίνει ο κόσμος φυλακή»

Την Κυριακή 4 Μαϊου, από τις 10.00 το πρωϊ μέχρι τις 22.00 το βράδυ, η μουσική πρωτοβουλία αλληλεγγύης «Αγάπη Ρε+» θα βρίσκεται στον «Αθήνα 9.84» παρέα με εκλεκτούς φίλους.

Συγκεκριμένα

Οι:

10.00 - 12.00 Θέμης Καραμουρατίδης - Μαριέττα Φαφούτη
Μαργαρίτα Μυτιληναίου, ραδιοφωνική παραγωγός
Καλλιόπη Στεφανάκη, επικεφαλής του τομέα προστασίας στο γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στην Ελλάδα

12.00 - 14.00 Σπύρος Γραμμένος - Γιώργος Καραδήμος - Radiosol
Πιτσιρίκος, blogger
Ιωάννα Κοτσιώνη, υπεύθυνη για τα θέματα μεταναστών στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα
Ελένη Τάκου μέλος του Δικτύου Καταγραφής Περιαστικών Ρατσιστικής βίας (βιβλίο “11 μύθοι και αλήθειες γύρω από τη μετανάστευση)
Νιόβη Σταυροπούλου, ΑΜΑΚΑ
Κατερίνα Θεοδωρίδου υπεύθυνη των αποφυλακισμένων ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

14.00 - 16.00 Kωστής Μαραβέγιας - Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Θεοφάνης Τάσης, λέκτωρ Φιλοσοφίας
Γιάννης Τέντης υπεύθυνος θεραπευτικού προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ
15.30 Σπύρος Ριζάκος, δικηγόρος που ασχολείται με αιτήσεις ασύλου / ΜΚΟ “ΑΙΤΗΜΑ”, και συμμετέχει στο Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας

16.00 - 18.00 Φοίβος Δεληβοριάς - Μανώλης Φαμέλλος
Γιάννης Πετρίδης, ραδιοφωνικός παραγωγός
Κωστής Παπαϊωάννου, Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

18.00 - 20.00 Νατάσσα Μποφίλιου - Στάθης Δρογώσης
Ιωάννα Κούρτοβικ, δικηγόρος
Γιάννης Οικονομίδης, σκηνοθέτης
Κωνσταντίνα Κούνεβα
Πάνος Δαμέλος, μέλος Αντιρατσιστικής – Αντιφασιστικής πρωτοβουλίας Κορίνθου

20.00 - 22.00 Όλοι στο στούντιο, για ένα δίωρο έκπληξη!!!!

θα γίνουν ραδιοφωνικοί παραγωγοί για 12 ώρες, προσπαθώντας να ενημερώσουν και να ενημερωθούν, να ευαισθητοποιήσουν και να ζητήσουν βοήθεια σχετική με ένα θέμα, για το οποίο τα Μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης δείχνουν ως τώρα ύποπτη αδιαφορία και ουδετερότητα: τα Κέντρα Κράτησης Μεταναστών-Προσφύγων που λειτουργούν σε διάφορα σημεία της Ελλάδος. Μαζί μ’αυτό, θα συζητήσουν και για άλλα θέματα που άπτονται του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος.

Σκοπός του αυτοσχέδιου αυτού Ραδιομαραθώνιου η συγκέντρωση χρημάτων που θα μεταφραστούν σε αγαθά και παροχή βοήθειας σε κρατούμενους μετανάστες στα 2 πιο μεγάλα στρατόπεδα κράτησης στην Κόρινθο και στη Μυτιλήνη καθώς και σε ενίσχυση του προγράμματος του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, το οποίο έχει στήσει κοινότητες απεξάρτησης από τα ναρκωτικά σχεδόν σε όλες τις φυλακές της χώρας.

Μαζί με τους «Αγάπη Ρε+» θα είναι πολλοί φίλοι που έχουν κάτι να πουν (από τελείως διαφορετικές σκοπιές) επί του θέματος.

Στο ενημερωτικό σκέλος των εκπομπών θα τους βοηθήσουν πολύτιμα οι δημοσιογράφοι του «Αθήνα 9.8» Ελευθερία Κουμάντου, Γεωργία Μπόχτη, Φωτεινή Κοκκινάκη και Μάγδα Μπουλούκου, ενώ στο μουσικό οι Αριστέα Γιάννου και Κάτια Παυλίδου.

Πληροφορίες έμπρακτης στήριξης με τηλέφωνα, sms ή κατάθεση σε τράπεζα:

Για το ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ:
Με μήνυμα πληκτρολογείτε ΚΕ και το στέλνετε στο 54345
Η χρέωση ανά sms είναι: 3,62 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ

Ή τηλεφωνείτε: ΑΠΟ ΣΤΑΘΕΡΟ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟ στο: 9011 405 480
mediatel σταθ. 2,46€/κλήση – κιν.3,10€/κλήση (με ΦΠΑ)
Γραμμή παραπόνων: 214 214 8020

ή κάνετε κατάθεση στην Εθνική Τράπεζα, λογαριασμός δωρεών: 11029602650

Για το δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών:
Με μήνυμα, πληκτρολογείτε ΔΙΚΤΥΟ (DIKTYO) και το στέλνετε στο 54345. Η χρέωση ανά sms είναι: 3,62 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ

ή κάνετε κατάθεση στην Τράπεζα Πειραιώς: 5080-029407-250

Οι γραμμές ανοίγουν αύριο 4 Μαΐου στις 10.00 και θα παραμείνουν ανοιχτές μέχρι την Πέμπτη 8 Μαΐου στις 00.00.

toradiofono.gr

 Πριν από ένα χρόνο δέκα αγαπημένοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί της ελεύθερης (κάποτε) ραδιοφωνίας αποφάσισαν να ενώσουν δυνάμεις και να πραγματοποιήσουν μια τρέλα που φάνταζε υπερβολικά ιδανική για να είναι πραγματοποιήσιμη: να πάνε κόντρα στην κονσερβοποίηση της εποχής και να δημιουργήσουν από την αρχή ένα ραδιόφωνο, όπως το γνώρισαν, το αγάπησαν και το υπηρέτησαν μέσα στα χρόνια της επαγγελματικής τους ενασχόλησης με αυτό.

Το είπαν και το έκαναν. Έτσι απλά. Με όλες τις δυσκολίες που φέρει ένα τέτοιο εγχείρημα, δημιούργησαν εκ του μηδενός ένα χειροποίητο ραδιόφωνο "παλιάς κοπής", φέρνοντας στο επίκεντρο την παρέα (με τα θαύματα για τα οποία είναι ικανή) και την αγάπη για το αντικείμενο τους. Και κατάφεραν με τρόπο άμεσο κι αποφασιστικό να τρυπώσουν στην καθημερινότητα όσων από μας μεγαλώσαμε έχοντας προσωπική κι απαιτητική σχέση με την έννοια "ραδιόφωνο".

Toradiofono.gr κλείνει σήμερα τον πρώτο του χρόνο. Μέσα σε αυτούς τους 12 μήνες απέδειξε έμπρακτα οτι το ραδιόφωνο όπως το γνωρίσαμε μπορεί να περάσει στη νεα εποχή χωρις να χάσει τίποτα απο τη μαγεία του τρανζιστορ. Μακριά από λίστες, σφυγμομετρήσεις, κανόνες αγοράς κι εμπορικά συμφέροντα, διατηρεί στον πυρήνα του τους ανθρώπους (ακροατές, παραγωγούς) και τα τραγούδια. Toradiofono.gr αγαπάει την ποίηση, το θεατρο και το σινεμα, κανει αφιερώματα, βγαίνει από το στούντιο και οργανώνει μαγικες βραδιές και ειδικές παραστάσεις. Κινείται ανάμεσα μας, αφουγκράζεται την πόλη και τους κατοίκους της, τρυπώνει στις σκονισμένες δισκοθήκες και τις εμμονες μας και μας θυμίζει τι ειναι να σε βρίσκει στο ψαχνό ενα τραγουδι που είχες χρόνια να ακούσεις. Toradiofono.gr δεν εχει άποψη, αλλά απόψεις - όσες κι οι παραγωγοί του. Ειναι μια κολεκτίβα εραστών της μουσικής που αρνούνται -με προσωπικό κόστος- να θυσιάσουν την τέχνη και την εμπειρία τους στις επιταγές των καινούργιων συνθηκών ακρόασης. Χρωστάμε πολλά στην τρέλα των παραγωγών του. Το κυριότερο οτι στην εποχή του spotify και του YouTube, μας θύμισε τι είδους ακροατές φτιάχτηκαμε να είμαστε: αθώοι, ανυποψίαστοι, εξαρτημένοι απο την απρόβλεπτη μαγεία της στιγμής.

 

Για ολα τα παραπάνω και γι' αλλά τόσα, πέρα από το γενέθλιο τραγουδάκι καρδιάς που γράψαμε με την αγαπημένη μου Μαρία Βουμβάκη (και θα μεταδοθεί στην κοινή εκπομπή των παραγωγών του ραδιοφώνου σήμερα στις 18.00), προσωπικά χρωστάω κι ενα μεγαλο ευχαριστω μαζί με τις ευχές τον πρώτο αυτό χρόνο να τον ακολουθήσουν άλλοι πολλοί, σε πείσμα των καιρών και της μιζέριας που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

ΥΓ. Αν είσαι από εκείνους που δεν έχει τύχει να το γνωρίσουν ακόμα, μαθαίνεις τί εστί τoradiofono.gr ακούγοντας το ζωντανά εδώ.

Πάμε Ξανά.

 Θα κατέβω με το τρόλεϊ στην Ομόνοια. Γραμμή 2: η Κόκκινη. Αυτή που παίρνω σπάνια. Θα πρέπει να έχω το νου μου στις στάσεις. Μπερδεύω ακόμα τη διαδοχή τους. Συγγρού - Φιξ. Θα ανέβω τη σκάλα. Θα πάρω καφέ. Υπάρχει ακόμα ο Γρηγόρης; Νομίζω ναι. Ο καφές ίδιος. Εσπρέσσο διπλός σκέτος - να με κρατήσει τη νύχτα. 

Θα περάσω ένα - ένα τα μέρη που έβαζα σημάδι. Σε κάθε σταθερή διαδρομή βάζω σημάδια σε περίπτωση που κάποια στιγμή στο μέλλον επιστρέψω. Καμιά φορά νομίζω πως βάζω τα σημάδια για να σιγουρέψω πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα επιστρέψω. Αυτή όμως είναι άλλη ιστορία. (Οκέι μπορεί να είναι κι η ίδια τόσα χρόνια.)

Ένα περίπτερο, ένα sex-shop, ο Κωνσταντινίδης, ο Μικρόκοσμος. Ή μήπως ο Μικρόκοσμος είναι πιο κάτω; Σήμερα θα το επιβεβαιώσω και θα το θυμάμαι για τα επόμενα σαββατοκύριακα. Και μετά θα το ξεχάσω μέχρι την επόμενη φορά που θα επιστρέψω. Αν υπάρξει επόμενη φορά, Όποτε κι αν είναι γραμμένο να υπάρξει επόμενη φορά.

"Εκτελούνται εργασίαι". Τότε τουλάχιστον - πριν τέσσερα χρόνια. Κι αυτό ήταν το σύνθημα για να περάσω απέναντι. Δέκα λεπτά αργό περπάτημα. Με τον καφέ να καίει στο χέρι. Αν οι "Εργασίαι" έχουν σταματήσει θα πρέπει να βρω ένα νέο σύνθημα. Κάποιο θα υπάρξει - δε μπορεί. Κάποια σημάδι θα κλείνει το μάτι στη μονιμότητα.

Θα προχωρήσω κατά μήκος τη Φραντζή. Εκεί θα κλείσω τα ακουστικά μου. Θα τα διπλώσω προσεκτικά και θα τα βάλω στην τσέπη. Τελετουργικά, όπως πάντα. Θα ρίξω μια ματιά στην αφίσα. Ο κόσμος θα έχει αρχίσει να μαζεύεται. Θα ανοίξω την πόρτα κι όλα θα είναι οικεία σαν να μην έχει περάσει μια μέρα κι ας έχουν περάσει πάνω από χίλιες. Αυτό το ύπουλο παιχνίδι της μνήμης, που έχει την τάση να παραγράφει το χρόνο που μεσολάβησε από μια στιγμή σε μια άλλη.

Καμαρίνια. Κουβέντες. "Θυμάσαι τότε που..." Μίνι απολογισμοί που θα περάσουν από το μυαλό φευγαλέα, ώσπου να τους διώξει μακριά μια νέα κουβέντα, συζήτηση, σύνθεση εικόνων.

Έναρξη προγράμματος. Άλλο κομμάτι. Άλλη Νατάσσα. Άλλη μπάντα. Κι όμως κάτι θα παραμένει ίδιο. Κάτι θα είναι την ίδια στιγμή παντοτινό και ολοκαίνουργιο. Το σκέφτομαι (εντάξει μπορεί και να το φοβάμαι λίγο) διαρκώς τις τελευταίες μέρες. Συμβαίνει όταν έχεις αυτό το θέμα με τους κύκλους των πραγμάτων. Σημειώνεις σε ανύπαρκτα σημειωματάρια το τέλος και την αρχή ξανά και ξανά. Ξορκίζεις μικρούς θανάτους με ισάριθμες νέες μικρές ζωές. Κι έρχεται μία η άλλη. Καθαρά πράγματα και ξάστερα. Μπορεί ο χρόνος που περνάει να είναι σκληρός κι αμείλικτος, είναι όμως ντόμπρος‧ όσα παίρνει, τόσα δίνει. Κι αν βρεθεί κάτι να χρωστάει το γράφει στο τεφτέρι του.

Απόψε πρεμιέρα στο Σταυρό του Νότου. Τότε ήταν το club. Φέτος είναι η Κεντρική σκηνή. Τότε ήταν Τετάρτες. Φέτος θα είναι Σαββατοκύριακα. Τότε ήμουν άλλος. Φέτος είμαι πάλι άλλος. (Να και κάτι που μένει σταθερό.)

Τα ξημερώματα στο ταξί, οι πρώτες σκέψεις της νέας εποχής θα δώσουν το σύνθημα για την έναρξη ενός ολοκαίνουργιου ομόκεντρου κύκλου. Θα μετρήσω παρουσίες. Θα μετρήσω απουσίες. Θα μετρήσω τα ίδια. Θα μετρήσω τα αλλιώς. Κάποια θα βγουν παραπάνω. Κάποια θα βγουν λιγότερα. Έτσι κυλάει ο χρόνος. Αυτοί είναι οι όροι του παιχνιδιού.

Μαργαρίτες

Πάνε κάποια χρόνια, που η lifo μου είχε ζητήσει να απαριθμήσω τις δέκα πιο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών.

Άθλος.

Ξεχωριστή θέση στη λίστα μου κατείχαν οι "Μαργαρίτες" της Vera Chytilova.

Σε λίγες μόλις αράδες αποπειράθηκα να εξηγήσω κάποιους από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ αυτή την ταινία λέγοντας τα εξής:

"Ο τσέχικος κινηματογράφος της δεκαετίας του 60 έχει δώσει μερικά διαμάντια που στέκονται αυθύπαρκτα στο δικό τους σύμπαν.

Οι «μαργαρίτες» είναι ένα από αυτά τα παράξενα έργα Τέχνης που σου ασκούν μια γοητεία ανεξήγητη και την ίδια στιγμή απόλυτα αυτονόητη.

Η μαχητική φεμινίστρια Vera Chytilova με πρωτοποριακές και αξεπέραστες φιλμικές μεθόδους και εφέ, σκηνοθετεί μια ξέφρενη slapstick κωμωδία για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, αποφεύγοντας τα βαρύγδουπα μανιφέστα.

Δυο μυστήρια πλάσματα, που δεν μαθαίνουμε ποτέ ούτε ποιες είναι πραγματικά, ούτε ποια είναι η μεταξύ τους σχέση, παρά μόνο ότι μοιράζονται το ίδιο όνομα, περιφέρονται σαν ξωτικά στον κόσμο των ανδρών προσπαθώντας να τον καταστρέψουν.

Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από ξεκαρδιστικά gags σε ένα εκρηκτικό πολύχρωμο ψυχεδελικό αριστούργημα, το οποίο (εννοείται) κρίθηκε υπερβολικά προκλητικό κι απαγορεύτηκε από την τσέχικη κυβερνηση με το που κυκλοφόρησε."

Μια χαρά αιτιολόγηση, από την οποία ακόμη και σήμερα δε θα άλλαζα ούτε λέξη. 

Μόνο που οφείλω να ομολογήσω ότι παρέλειψα την πιο ουσιαστική απόδειξη της δυναμικής της εν λόγω ταινίας.

Αν μπορούσα λοιπόν - κατόπιν εορτής- να συμπληρώσω τα παραπάνω με μια εικόνα πιο προσωπική θα προσέθετα εκείνη τη νύχτα που το σινεμά κι η ζωή μπερδεύτηκαν τόσο αδιαίρετα, που ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το παραμύθι του σελιλόιντ. 

Όταν η Τσεχοσλοβακία του 1966 έγινε ένα με την Κέρκυρα του 2010 κι οι ξέφρενες Marie I και Marie II μας έκαναν την τιμή να βγουν απ' την οθόνη θρασείες κι ακαταμάχητες, κάνοντας άνω κάτω το δωμάτιο με τον ξέφρενο χορό τους. 

Μέχρι σήμερα δυσκολεύομαι να σκεφτώ μια βραδιά στη ζωή μου που μια ταινία κατάφερε να αποσυμπιέσει τόσο λυτρωτικά ένα σαββατόβραδο με γέλιο  αβίαστο και χειμαρρώδες.

Η Vera Chytilova έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή έχοντας αφήσει τη σφραγίδα της ανεξίτηλη στο παγκόσμιο σινεμά.

Ένα μικρό "αντίο" κι ένα ευχαριστώ για εκείνο το μακρινό σαββατόβραδο ο ελάχιστος φόρος τιμής στο έργο και τη ζωή μιας εξαιρετικής δημιουργού.

Αν δεν έχεις δει τις υπέροχες "Μαργαρίτες" της μπορείς να το κάνεις εδώ και τώρα. Αν είσαι τυχερός, μπορεί να σου κάνουν την τιμή να αφήσουν για λίγο το γυαλί και να παίξουν μαζί σου:

 

Οριστικά

Και σου λέει - κρατώντας σφιχτά την κουπαστή: "Αν θέλεις τον Έρωτα παίρνεις και τον Πόνο, όπως αν θέλεις την Ειρήνη παίρνεις και τον Πόλεμο.

Γιατί είναι αφέλεια να αξιώνεις το ένα, αψηφώντας το άλλο. Σα να κινάς για το οριστικό ταξίδι χωρίς να έχεις καταλάβει σε ποιες θάλασσες ανοίγεσαι."

Και γυρίζεις να την κοιτάξεις και δεν την αμφισβητείς. Γιατί μιλάει δακρυσμένη και χαρούμενη. Και τα μάτια της έχουν δει και Έρωτα και Πόνο και Πόλεμο και Ειρήνη.

Κι όλα τα ταξίδια της ζωής της μέχρι τώρα - μεγάλα και μικρά -  υπήρξαν αναμφίβολα οριστικά.