τοπία

Υπέροχη άγνωστη μου φιλόμουση κυρία μυθικής ηλικίας μού έπιασε την κουβέντα χτες βράδυ στην πρεμιέρα των "Τοπίων" στη Νέα Λυρική μας Σκηνή στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

“Μόνο εσείς βλέπετε καλά εδώ μέσα… Εγώ έχω μπροστά μου ένα κάγκελο και πρέπει να στέκομαι διαρκώς όρθια. Ανεπίτρεπτο. Κι εκτός αυτού, είναι χρώμα αυτό; πόνεσαν τα μάτια μου...”

Εν ολίγοις δεν ήταν ικανοποιημένη με τίποτα και προφανώς είχε ανάγκη κάπου να εμπιστευτεί τον πόνο της. Εκτός από την κακή ορατότητα από τη θέση της, την ενοχλούσαν τα πάντα: τα ευτελή υλικά στην κατασκευή ("μα τί είναι αυτά τα χαρτόνια που κρέμονται από το ταβάνι;") , η προβληματική και εντελώς πασέ αρχιτεκτονική της αίθουσας, ο μικρός χώρος (ω ναι!), οι πολλοί εξώστες (“πως θα ακούει και θα βλέπει τόσος κόσμος εκεί πάνω;”). Ακόμα και η απόσταση από το παρκινγκ (“θα βρέξει καμιά μέρα και θα θέλουμε βάρκα για να έρθουμε”.)

Γύρισα να την κοιτάξω καλύτερα. Το βλέμμα στο περιποιημένο κοντοκουρεμένο κεφάλι της ήταν πραγματικά έντρομο. Ντυμένη με ένα εκτυφλωτικό καναρινί ταγέρ, έμοιαζε με ένα κοκέτικο μικροκαμωμένο κίτρινο ψαράκι έξω απ’ τα νερά του. Δεν άργησε να αποκαλύψει τον πραγματικό λόγο της ολοκληρωτικής της δυσαρέσκειας:

“Ήμασταν τόσο καλά στο Ολύμπια: όμορφο, αρχοντικό, μαζεμένο… βλέπαμε από παντού, ξέραμε κάθε γωνιά του. Αχ και τί παραστάσεις είχαμε δει εκεί μέσα. Όμορφες εποχές, αξέχαστες…”

Μιλούσε με πραγματική νοσταλγία για “όμορφες κι αξέχαστες εποχές” κι ας μην έχουν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες από την τελευταία παράσταση στο Ολύμπια και τη μεταφορά της λυρικής στο Ίδρυμα Νιάρχος. Η σχεδόν ψιθυριστή, υγρή φωνή της πενθούσε μέσα από τον καταιγισμό των παραπόνων της μια ολόκληρη εποχή που άφηνε πίσω και το καταναγκαστικό της πέρασμα σε μια καινούργια. Μια μικρή πολιτιστική εξόριστη τσαρίνα στην παγωμένη σιβηρία της Καλλιθέας.

Χτύπησε το τρίτο κουδούνι…

“Άντε να σας αφήσω να απολαύσουμε την παράσταση… Εσείς δηλαδή, γιατί εγώ ούτε που ξέρω τί θα καταφέρω να δω με αυτό το κάγκελο…”

Τα φώτα χαμήλωσαν, η αυλαία σηκώθηκε, αποκαλύπτοντας μια υπέροχη, εξαιρετικά φωτισμένη σκηνή ισάξια των ομορφότερων (όσων τέλος πάντων έχω δει) σκηνών της Ευρώπης. Η επιλογή των “Τοπίων” - ενός τριπτύχου τριών σύγχρονων χορογράφων (ανάμεσα στους οποίους κι ο Αντώνης Φωνιαδάκης - διευθυντής πια του μπαλέτου της λυρικής σκηνής) φάνταζε ιδανική. Ένα χορογραφημένο μανιφέστο - κλείσιμο ματιού, για τις προθέσεις της λυρικής σκηνής ως προς τη νέα της κατεύθυνση.

Δε μου φάνηκαν και τα τρία έργα το ίδιο πετυχημένα (ο πολυαναμενόμενος Μπενζαμέν Μιλπιέ σα να απογοήτευσε λίγο). Κι όμως η δύναμη, η φρεσκάδα, η φόρα με την οποία η Λυρική μπαίνει καλπάζοντας σε μια νέα φάση ήταν αφοπλιστική. Είδα νέες ιδέες, νιάτα, ελευθερία αλλά κι ένα σεβασμό στις κλασικές φόρμες συγκινητικό. Ένιωσα πως μια όμορφη εντελώς νέα εποχή ξημέρωνε για τον εντός της χώρας πολιτισμό μας κι ήμουν παρών σε μια ιστορική πρώτη βραδιά, που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε παράσταση που θα παρακολουθήσω εκεί μέσα μέσα στα (ελπίζω πολλά) επόμενα χρόνια.

Στα διαλείμματα ύστερα από κάθε κομμάτι γύριζα να κοιτάξω την απογοητευμένη φίλη μου. Φυσικά κανένα κάγκελο δεν εμπόδιζε το οπτικό της πεδίο. Ωστόσο το βλέμμα της ήταν χαμένο σε βαθιές σκέψεις. Ίσως να μην της άρεσε καθόλου αυτό που έβλεπε· ίσως πάλι να πρόβαλε με το νου της σκηνές από θρυλικές παραστάσεις που αγάπησε στο “Ολύμπια” εκείνες τις “παλιές ωραίες εποχές”· ίσως απλώς το τόσο κόκκινο να της πονούσε τα μάτια.

Η παράσταση τέλειωσε με το ηλεκτροφόρο “Shaker Loops” του Φωνιαδάκη· ενέργεια εκρηκτική - το ιδανικό φινάλε μιας βραδιάς υποσχέσεων. Μετά την υπόκλιση, όταν άναψαν τα φώτα, γύρισα πάλι να κοιτάξω τη μυθική κυρία μου. Είχε εξαφανιστεί χωρίς να την καταλάβω, μέσα σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Προφανώς είχε γλιστρήσει αθόρυβη και βιαστική από την έξοδο προς το πάρκινγκ φοβούμενη μην πνιγεί από καμιά απρόσμενη, ξαφνική καταιγίδα.

Βγαίνοντας στο ανοιχτό αίθριο του ιδρύματος, ανάμεσα σε ενθουσιώδεις (και λιγότερο ενθουσιώδεις) θεατές, χαμογελαστά λαμπερά πρόσωπα που φωτογραφίζονταν με φόντο τους διάφορους χώρους του ΚΠΙΣΝ, ανυποψίαστα παιδιά με ποδήλατα και ανθρώπους κάθε ηλικίας που απολάμβαναν απλώς την ανοιξιάτικη βόλτα τους, αναρωτήθηκα πόσες είναι οι πιθανότητες να ξαναπετύχω κάποτε σε κάποια από τις επόμενες παράστασεις τη φιλενάδα μου. Θα αποφασίσει να αποσυρθεί στο σπίτι της νοσταλγώντας τις χρυσές εποχές του "Ολύμπια" συμφιλιωμένη με το χρόνο που περνάει ή θα δώσει μια ευκαιρία στη Νέα Λυρική να διασκεδάσει την απογοήτευσή της προδομένης φιλόμουσης καρδιάς της μέσα στα χρόνια που θα έρθουν; Φαντάζομαι είναι κι αυτό ένα απ' τα πολλά, μεγάλα στοιχήματα της νέας εποχής που ξημερώνει.