Αίμα

Πριν κάποια χρόνια είδα το “Αίμα των Ζώων” του Georges Franju (του κλασικού “Μάτια χωρίς πρόσωπο”). Σε αυτή τη μικρού μήκους ταινία παραγωγής 1949 σκηνές από την καθημερινή ζωή Γάλλων Αστών, εναλλάσσονται με αποτρόπαιες σκηνές από ένα σφαγείο στα προάστεια του Παρισιού. Η ταινία με εξόργισε. Μου προκάλεσε αποστροφή και δεν άντεξα να τη δω μέχρι τέλους. Με στοίχειωνε για μέρες. Μέχρι που κατάλαβα ότι αυτή ακριβώς η αποστροφή ήταν το αίτημα του Franju. Άρα είχε παράξει ένα πετυχημένο έργο Τέχνης. Για εκείνον. Για το σύμπαν του. Για τη φιλοσοφία του. Γιατί ένα έργο Τέχνης δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που γεννά μια αφηρημένη η συγκεκριμένη ανάγκη και διαχέεται στο σύμπαν να συναντήσει άλλες αφηρημένες ή συγκεκριμένες ανάγκες. Κι αν δεν τις συναντήσει δεν τρέχει και τίποτα. Προχωράμε, καλλιτέχνες και κοινό, στην επόμενη απόπειρα. Κι αν αποζητά χάδι το θεικό ή κλωτσιά το επίγειο κομμάτι μας ίσως το βρούμε στην επόμενη στροφή - στα τριαντάφυλλα ή στα σκατά. Το μόνο σίγουρο είναι πως ό, τι έρθει θα έρθει από πόρτες και ψυχές ανοιχτές από το πιο απροσδόκητο ερέθισμα. Κι όταν με το καλό (ή το κακό) έρθει το μήνυμα του τσαρλατάνου ή του προφήτη και χτυπήσει στομάχι, καρδιά, κεφάλι ή νεύρα, εμείς μπορούμε να το καλωσορίσουμε ή να το αποκηρύξουμε. Κι αυτή και μόνο είναι όλη κι όλη η εξουσία μας πάνω στην Τέχνη και το όριο της.

* To Λάλκα της Λένας Κιτσοπούλου (που αποτέλεσε αφορμή του ποστ) το βλέπεte εδώ: https://vimeo.com/419825552

* Το Αίμα των Ζώων του Georges Franju  (για τους τολμηρούς) το βλέπετε εδώ: https://www.dailymotion.com/video/xt2ewc