Και πώς να το αγνοήσεις όταν έρχεται και κολλάει στην πρώτη μέρα του Φθινοπώρου; Πάνω στις πρώτες μεταβατικές συννεφιές και τα ψιλόβροχα; Μετά από ένα υπέροχο βράδυ με όμορφο φαγητό και αγαπημένη ήρεμη παρέα φωτισμένη από εκατοντάδες μικρά φωτάκια και λαμπερά ποτήρια κρασί που διαδέχονταν το ένα το άλλο;
Πως να το δεις σαν ρουτίνα -ακόμα κι αν το έχεις αποφασίσει- όταν είναι πάντα επίλογος έστω και προσωρινός. Κι όταν έρχεται να σε ξυπνήσει με βία πάνω στην ώρα που έχεις παραδοθεί στη ζεστή, οικεία αγκαλιά της ολόδικής ζωής σου.
Μισώ τις αποσκευές και τα λιμάνια. Τα πλοία και τις αναχωρήσεις. Τα αντίο, ακόμη κι αν δεν είναι οριστικά. Μισώ τα αγκαζαρισμένα βράδια των πρωινών με τις χίλιες προοπτικές ευτυχίας. Μισώ τα "αύριο τέτοια ώρα" και τις μαζοχιστικές χρονικές αντιστοιχίες αυτού του τύπου. Μισώ τον Ιανό με τα δυο του πρόσωπα και τις εξαναγκαστικές διπλές ζωές. Και μισώ που συνηθίζω και μου επιτρέπω να επιστρέφω τόσο ευκολα σ' αυτά που αγαπώ, κυρίως γιατί πάντα έρχεται μια μέρα σαν τη σημερινή να μου υπενθυμίζει πόσο δεν ελέγχω τη ζωή μου...
Γκρίνια. Τη συνηθίσαμε. Έγινε ρουτίνα. Νέα εποχή. Καλό μήνα. Και καλό χειμώνα. (Μη μου θυμώνετε όσοι έχετε λόγους να εμμείνετε στο καλοκαίρι. Έχω επίσης λόγους να τρέχω τις εποχές αυτού του χρόνου).
Πόσες σειρήνες καραβιών και πόσες αναγγελίες αεροδρομίων ακόμα για να καταλάβουν οι εχθροί, πως το δικό μου το "εδώ" θα επικρατήσει;
(Θα επικρατήσει ε;)
Πως να το δεις σαν ρουτίνα -ακόμα κι αν το έχεις αποφασίσει- όταν είναι πάντα επίλογος έστω και προσωρινός. Κι όταν έρχεται να σε ξυπνήσει με βία πάνω στην ώρα που έχεις παραδοθεί στη ζεστή, οικεία αγκαλιά της ολόδικής ζωής σου.
Μισώ τις αποσκευές και τα λιμάνια. Τα πλοία και τις αναχωρήσεις. Τα αντίο, ακόμη κι αν δεν είναι οριστικά. Μισώ τα αγκαζαρισμένα βράδια των πρωινών με τις χίλιες προοπτικές ευτυχίας. Μισώ τα "αύριο τέτοια ώρα" και τις μαζοχιστικές χρονικές αντιστοιχίες αυτού του τύπου. Μισώ τον Ιανό με τα δυο του πρόσωπα και τις εξαναγκαστικές διπλές ζωές. Και μισώ που συνηθίζω και μου επιτρέπω να επιστρέφω τόσο ευκολα σ' αυτά που αγαπώ, κυρίως γιατί πάντα έρχεται μια μέρα σαν τη σημερινή να μου υπενθυμίζει πόσο δεν ελέγχω τη ζωή μου...
Γκρίνια. Τη συνηθίσαμε. Έγινε ρουτίνα. Νέα εποχή. Καλό μήνα. Και καλό χειμώνα. (Μη μου θυμώνετε όσοι έχετε λόγους να εμμείνετε στο καλοκαίρι. Έχω επίσης λόγους να τρέχω τις εποχές αυτού του χρόνου).
Πόσες σειρήνες καραβιών και πόσες αναγγελίες αεροδρομίων ακόμα για να καταλάβουν οι εχθροί, πως το δικό μου το "εδώ" θα επικρατήσει;
(Θα επικρατήσει ε;)
4 comments:
Φυσικα και θα επικρατησει.Εδω και παντου... Έτσι που τα ονειρα σου έπλασες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη τα έπλασες.
φιλί
μια μέρα σαν την σημερινή. νομίζω ότι μισείς να την αγαπάς.
χαμόγελο και στους δυο
(κι επιστροφή στη μελαγχολία)
Μόνο μη με ξανα αφήσεις ποτέ να παραγγείλω.Ακόμα πονάει το στομάχι μου απο τα ξεροκαλάμαρα το καρυδότσουφλο και τα στεγνομακάρονα που σνόμπαρε και η παχιά κολωνακιώτισσα γάτα.Κι όσο σκέφτομαι οτι η ξανθια πήρε αυτό το αριστούργημα με την τρούφα απελπίζομαι.Οπότε όταν σου τελειώσει κι αυτός ο εφιάλτης και θα μαστε κάθε βράδυ έξω με το "αθηνόραμα" στο χέρι και θα παίζουμε λόττο, θα πρέπει να βρούμε μια σοβαρή λύση για την περίπτωση μου που πληρώνω περιουσίες για να τρώω κάθε φορά το χειρότερο πιάτο στο τραπέζι. Λείπεις ήδη :-(
Post a Comment