Η παρηγοριά (μου)

Επίσημη πρεμιέρα σήμερα για τις προσωπικές μου Νύχτες πρεμιέρας... Ίσως η πιο πολυαναμενόμενη εβδομάδα της χρονιάς μου. Κυρίως γιατί πέρσι σε μια πολύ πολύ δύσκολη-παράξενη-αλλόκοτη κι ο, τι άλλο φανταστείς - περίοδο της ζωής μου, οι σκοτεινές αίθουσες κι οι μοναχικές μου εξορμήσεις μου έκαναν καλό. Αναθεώρησα τα πάντα, βρήκα αιώνιο καταφύγιο τα βελούδινα καθίσματα και με μοναδική συντροφιά τον Hamlet κι ένα μπουκαλάκι νερό, πέρασα 2 γεμάτες εβδομάδες μακριά από όλους και απ' όλα.

Στην έξοδο μάλιστα του La Ronde προέκυψε κι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου που έχει αφιερωθεί σε μένα, στο Σεπτέμβρη μου, στους φίλους μου, σε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι ώμους, σ' αυτή τη λατρεμένη πόλη και γενικά σε όλες τις μικρές λύσεις που μπορούν να βρεθούν για τα μεγάλα προβλήματα... Γιατί τότε ήμουν σίγουρος πως υπάρχουν. Και νομίζω ακόμα είμαι. Όσο υπάρχουν οθόνες και προτζέκτορες. Γιατί είπαμε: η παρηγοριά σου, οι μουσικές, τα θέατρα... το σινεμά σου.

Πρεμιέρα λοιπόν απόψε με Gomorra... κι η βροχή υπέρ. Για να μην κουράζεται άδικα, αν σκοπός της είναι να με ρίξει...