Όσοι νομίζουν ότι είναι επιλογή σου το εκτός, δεν γνωρίζουν "Αυτό".
Αυτό αποφασίζει. Εσύ απλά ακολουθείς. Κι αν υποθέσουμε πως αντιστέκεσαι, "Αυτό" σε βουτάει απ' το γιακά και σε επαναφέρει στην τάξη (του).
Αυτό ρυθμίζει τη θερμοκρασία και τον καιρό, το βαθμό της χαράς και της θλίψης, της αδιαφορίας και της συμμετοχής στις κοινές δραστηριότητες. Την κοινωνική σου ζωή την καθορίζει Αυτό. Αυτό σηκώνει η κατεβάζει τα τηλέφωνα. Αυτό φτιάχνει τις playlist και διαλέγει τις ταινίες και τα βιβλία.
Δε μένω εκτός από επιλογή, αλλά από επιβολή. Μην το ξεχνάτε την επόμενη φορά που δε χωράω κάπου. Αυτό φταίει. Κι αν δεν σας το εξηγώ καλύτερα είναι γιατί δεν έχει συστηθεί ποτέ. Έρχεται απλά σε ανύποπτο χρόνο, κάθεται στο στήθος σου και ανασαίνει στο σβέρκο σου. Ανακατεύει τα χαρτιά και μοιράζει...
Και την επόμενη φορά που θα ρωτήσετε τί έχω και θα σας απαντήσω "τίποτα", να ξέρετε πως αυτό το "τίποτα" είναι ένα πιστόλι στον κρόταφο.
Αυτό αποφασίζει. Εσύ απλά ακολουθείς. Κι αν υποθέσουμε πως αντιστέκεσαι, "Αυτό" σε βουτάει απ' το γιακά και σε επαναφέρει στην τάξη (του).
Αυτό ρυθμίζει τη θερμοκρασία και τον καιρό, το βαθμό της χαράς και της θλίψης, της αδιαφορίας και της συμμετοχής στις κοινές δραστηριότητες. Την κοινωνική σου ζωή την καθορίζει Αυτό. Αυτό σηκώνει η κατεβάζει τα τηλέφωνα. Αυτό φτιάχνει τις playlist και διαλέγει τις ταινίες και τα βιβλία.
Δε μένω εκτός από επιλογή, αλλά από επιβολή. Μην το ξεχνάτε την επόμενη φορά που δε χωράω κάπου. Αυτό φταίει. Κι αν δεν σας το εξηγώ καλύτερα είναι γιατί δεν έχει συστηθεί ποτέ. Έρχεται απλά σε ανύποπτο χρόνο, κάθεται στο στήθος σου και ανασαίνει στο σβέρκο σου. Ανακατεύει τα χαρτιά και μοιράζει...
Και την επόμενη φορά που θα ρωτήσετε τί έχω και θα σας απαντήσω "τίποτα", να ξέρετε πως αυτό το "τίποτα" είναι ένα πιστόλι στον κρόταφο.
7 comments:
"αυτό."
και δεν είναι οπλισμένο.
"αυτό."
σαν ρώσικη ρουλέτα.
"αυτό."
γιατί είναι χωρίς όνομα.
αυτά.
και άντε να βρεις τρόπο να το μεθοδεύσεις.
μοιάζουμε απίστευτα...το αποκορύφωμα συμβαίνει όταν κοιμάσαι ήσυχος, έχοντας πείσει τον εαυτό σου, έπειτα από προσπάθεια μιας ολόκληρης μέρας, πως όλα θα πάνε καλά..νικάει η ελπίδα και φωλιάζει μέσα σου, όσο κι αν λες "όχι πια"..και ξυπνάς μέσα στη νύχτα με εφιάλτες, γιατί η ελπίδα έδειξε το άλλο της πρόσωπο, και το "αυτό" παίρνει τη revance, σε χτυπάει αλύπητα κ αργά, βασανιστικά..από κει κ πέρα, η μάχη είναι άνιση, σε πήρε ο κατήφορος..και πραγματικά, ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω στους έντρομους φίλους το τι έχω..απλά δεν μπορώ, δεν περιγράφεται..κ με ονομάζουν απλά κυκλοθυμική,έλα όμως που δεν είναι αυτό..είναι κάτι πιο βαθύ, χωρίς όνομα, που με μεγάλη του χαρά θα σου προσφέρει το αναγκαίο άγγιγμα για να βρεθείς και πάλι στο αγαπημένο και οικείο κενό...την τελευταίο φορά που είπα πως δεν έχω τίποτα, βρέθηκα με ένα τιμόνι στο χέρι κ με άγνωστο προορισμό..
Το ξέρω κι εγώ αυτό. Και με θυμάται συχνα-πυκνά... Τελευταία νομίζω έχει μείνει μόνιμα στο σβέρκο μου και δε λέει να φύγει. Εδώ και λίγο καιρό το μόνο που κάνω είναι να υψώνω τοίχους και να κλείνομαι μέσα τους. Και μάλλον μπορώ να τα ρίξω όλα σ αυτό...
Αλλά μήπως τελικά αυτό είναι απλά μια καλή δικαιολογία για να μένουμε όλο και περισσότερο μέσα
στο καβούκι μας;
χ
And as she set her rosy feet on the surface of the moving waves, all at once the face of the deep sea became bright and calm.
Scarcely had she formed the wish when immediately, as if she had previously ordered it, her marine entourage was prompt to appear.
The came the daughters of Nereus singing in harmony, Portunus with his thick sea-green beard, Salacia, the folds of her robe heavy with fish, and little Palaemon astride his dolphine. On all sides squadrons of Tritons cavorted over the sea.
One softly sounded his loud horn, a second with silken veil kept off the heat of her enemy the Sun, a third held his mistress's mirror before her face, and others yoked in pairs swam beneath her car.
Such was the retinue that escorted Venus in her progress to Ocean.
(Στις δικές μου "κόκκινες", βοηθά πάντα μία ιστορία. Το παραπάνω, ένα μικρό κομματάκι από μία ιστορία που γεννήθηκε πριν πολλούς αιώνες. Για το νερό και τους θυμούς της Αφροδίτης.)
υπομονή μέχρι αυτό το ''αυτό'' να κατέβει στο στομάχι,να γίνει μια συνήθεια.....κι εγώ αυτό κάνω....
καλημέρα....σχεδόν καλό χειμώνα
Μου άρεσε πολύ Αυτό το κείμενο...
καλημέρα γεράσιμέ μου, φιλιά
φβ
με τρομάζει ποσο πολύ και πόσο βαθιά με αγγίζουν τα λόγια σου.
σαν να μιλάς κατευθείαν στο κόκαλο
του πόνου, του φόβου
οχι μόνο εδώ αλλα και στα τραγούδια σου...
εισαι τόσο κοντά στην αλήθεια.
εχεις βρει εναν δρόμο,εναν δικό σου δρόμο που πάει καθευθείαν στο περιεχόμενο της ψυχής σου.
με ενθαρυνεις να βρω τον δικό μου...
σ'ευχαριστω...
Post a Comment