Et, tu...?

Με ανησυχεί που τώρα τελευταία έχω αποκτήσει μια δυσανεξία στο ποτό. Πίνω (ή προσπαθώ) όσο έπινα τις ελάχιστες ελεύθερες νύχτες που μου απομένουν αλλά νιώθω χάλια όχι το επόμενο πρωί όπως παλιά, αλλά το ίδιο βράδυ.

Μάλλον ξεσυνήθισα λόγω αναγκαστικής αποχής όλο το φετινό (χαμένο) καλοκαίρι. Κι αυτή είναι η μόνη δεκτή επεξήγηση, γιατί ένα "μεγαλώνεις και δε σηκώνεις καταχρήσεις όπως παλιά" που άκουσα, δεν το δέχομαι καν...

Βέβαια άντε να επιχειρηματολογήσεις για την αέναη νιότη, με το συνάχι σε εντατικές πρόβες για μια λαμπρή πρεμιέρα και τη μισή σου πλάτη σε ψύξη . Κι αυτό που μέχρι χτες ήταν ένα χαριτωμένο πονάκι, σήμερα το πρωί έχει μετατραπεί στις φονικές πισώπλατες μαχαιριές του Βρούτου. Εισπνοή και χτύπημα. Το τέλος της αυτοκρατορίας.

Κι επίσης τι έχει πάθει κι αυτό το ψυχαναγκαστικό εσωτερικό μου ρολόι και με ξυπνάει ακόμα και τα ελάχιστα ελεύθερα Σάββατα από τις 5 και κάθομαι και γράφω...

Ναι καλά το κατάλαβες. Τέρμα οι προτάσεις. Επιστροφή στη γκρίνια. Πάω για καφέ. Η μήπως κάνα χαμομήλι;