Και ξαφνικά μια αεροστεγής ιστορία εξηγείται. Με τον πιο παράδοξο και απρόβλεπτο τρόπο. Με τους εντελώς ακατάλληλους υπότιτλους, που όμως έρχονται και γίνονται ένα στην ιστορία. Κάτι σαν το What's up Tiger Lilly του Woody Allen απ' την ανάποδη. Κι ας μην τη λένε Μαριάνθη. Κι ας μη δούλεψε σε οίκους ανοχής. Μάλλον.
Εκεί που πιστεύεις ότι λίγα είναι αυτά που μπορούν να σε συγκινήσουν, βρίσκοντας σε στο ψαχνό, συνειδητοποιείς ότι το 'χεις ακόμα.
Εκεί που πιστεύεις ότι λίγα είναι αυτά που μπορούν να σε συγκινήσουν, βρίσκοντας σε στο ψαχνό, συνειδητοποιείς ότι το 'χεις ακόμα.
[ακόμα έχω ενοχές που κρυφοκοίταξα αυτά τα δυόμισι λεπτά]
2 comments:
Όλοι κρυφοκοιτάμε κι όλοι περιμένουμε να μάς κρυφοδούν.
Οπότε, μην έχεις ενοχές.
Μονάχα εκείνο το βλέμμα στον πάτο του φλυτζανιού...
Εκεί μπορεί να την πατήσεις.
Και να πεις ότι δεν προσπάθησα να σε προστατεύσω από το φλιτζάνι και τη φλυαρία του...
Post a Comment