Μέρες ετοίμαζα τι θα γράψω... μέρες ήμουν ακόμη μια φορά στον κόσμο της απόλυτα παραδομένος. Δεν έχω πολλούς ανθρώπους συγγενείς στην Τέχνη. Και συγγενείς δεν εννοώ καλλιτέχνες που αγαπώ, γιατί τέτοιους έχω άπειρους. Εννοώ ανθρώπους που να γνωρίζω τους μηχανισμούς τους, τις ρωγμές και τη θλίψη τους, τους φόβους και τις αγωνίες τους. Δικούς μου ανθρώπους. Όχι καλλιτέχνες πια: ψυχές.
Μέρες άφηνα να ωριμάσουν όλα αυτά που είχα στο κεφάλι μου κι έλεγα "άσε να ζήσει αυτόνομη η συγκίνηση μέσα σου λίγο ακόμα... μην την κάνεις λέξεις, μην τη μοιραστείς, κράτα τη για σένα, νιώσε αυτή τη χαρά την κανιβαλιστική της βιοψίας μιας ψυχής, που είναι η δική σου σ' άλλο σώμα."
Δεν μου το επέτρεψε. Χτες χάθηκε. Χτες. Σε μια από τις χειρότερες (ή μεταβατικές - το ίδιο κάνει) μέρες της ως τώρα ζωής μου. Σε μια περίοδο με την πιο κακή ενέργεια και τα πιο άσχημα προαισθήματα, στα χείλη απανωτών απειλών και χαωδών γκρεμών. Στη μέρα που τα κακά νέα διαδέχονται το ένα το άλλο, που τα δεδομένα διαψεύδονται, που οι ελπίδες θρυψαλιάζονται και φαίνονται φτηνιάρικα χριστουγεννιάτικα στολίδια σε υπερφορτωμένο δέντρο. Πλαστικό. Ψεύτικο.
Δε σκέφτομαι τί γράφω. Όπως μου έρχονται, έτσι γράφω. Τιμής ένεκεν. Απλά το ότι γράφω, αυτό είναι το στεφάνι μου με τις μαργαρίτες για εκείνη. Κι η πεποίθηση ότι αν δε γδάρεις την ψυχή σου μαζί με τα γόνατα σαν παιδί, άνθρωπος δε γίνεσαι. Κι άνθρωπος είναι να συνθλίβεσαι. Και να μη ντρέπεσαι που δεν είσαι αυτό που αντέχει τα πάντα. Κι ας σε γκρεμίζει το τίποτα των άλλων. Και να αφήνεις τους μικρούς στη μικρότητά τους, γιατί το μεγάλο και το σκοτεινό το μάχεσαι εσύ μονάχος σου. Σαν Υπνοβάτης. Το Λύκο.
Η Μαργαρίτα Καραπάνου άφησε πίσω της όνειρα κι εφιάλτες, ημερολόγια, επιστολές, προβολές των φόβων της, διαψεύσεις, μια συννεφιά και μια θλίψη να συμπίπτει. Α κι αυτή την τελευταία φράση: "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη". Αυτό μας κάνει ακόμα περισσότερο συγγενείς. Μαζεύω ένα τεράστιο σάκο με τα πράγματα μου λοιπόν, ακόμα μια φορά και συνεχίζω... πού; Ποιος ξέρει; Όπου... Το" που" είναι το μυστήριο τελικά ή το "συνεχίζω";
Καλό μήνα... (γέλασε κανείς;)
5 comments:
-Πως πηγε το σχολειο?
-Πολυ καλα. Εμαθα να μιλω, να απαντω και να σκεπτομαι με συλλαβες.
-Τοτε γιατι κλαις;
-Ειναι οι συλλαβες. Ποναω οταν κοβω τις λεξεις στη μεση.
-Θα συνηθισεις, μου λεει η Φανη.
Θα συνηθισεις..
[αχ!]
Ναι...
Με πρόλαβες στον τίτλο "Καληνύχτα Μαργαρίτα" , δεν πειράζει.
Σε χαιρετώ.
για άλλη μια φορά σου βγάζω το καπέλο. κυρίως για τις φράσεις "Και να μη ντρέπεσαι που δεν είσαι αυτό που αντέχει τα πάντα. Κι ας σε γκρεμίζει το τίποτα των άλλων. Και να αφήνεις τους μικρούς στη μικρότητά τους, γιατί το μεγάλο και το σκοτεινό το μάχεσαι εσύ μονάχος σου. Σαν Υπνοβάτης. Το Λύκο."
με ανατρίχιασαν. καλό μήνα, αγέλαστο
Είναι δικό σου πια όλο αυτό, τόσο δικό σου που δεν μπορεί να στο πάρει κανένας. Κι ούτε μακριά σου ποτέ θα φύγει. Και δε θα γίνει ποτέ μια τεφροδόχος άδεια. Συνέχισε, έχεις γερή γκαβάτζα
Ωραία γράφεις, αισθαντικά και οργανικά. Νιώθω την επιρροή της Καραπάνου στις φλέβες των λέξεων σου. Θα έρχομαι΄,σε βρήκα από το ιστολόγιο του politispittas δεν πολυτρέχω στα μπλογκς τα περισσότερα είναι νάρκισσα μέχρι αηδίας.
Post a Comment