ανεπίκαιρο

Στην Καρδιά του Χειμώνα αυτό. Έτσι. Γιατί ο Γιάννης Παλαμίδας είναι για μένα η συγκλονιστικότερη ανδρική φωνή του ελληνικού μουσικού σύμπαντος μου. Κι επειδή δύο από τα τραγούδια των σινερομάντζων του έχουν υπάρξει περιουσία ενός και μοναδικού προσώπου και πατρίδα εσαεί δική μου .

Πάμε ακόμα μια φορά, με νέο ήχο, και παλιό αίσθημα, ένα από τα πιο εσύ "εσύ" που έχω στο οπλοστάσιο μου:

Η Άνοιξη αυτή έχει κάτι από σένα
Το χρώμα απ' τα μάτια σου
Τη μυρωδιά σου και το ψέμα
Κι ένα σου βλέμμα αρκεί για να παράγεται το φως

Σε πλαζ μεταφυσική με κοιτάζεις
με το ηλιακό σου το βλέμμα
Κι αν πλησιάσω κρατάς στα χείλια σου
το θεραπευτικό σου ψέμα

Δεν μπαίνει πλέον θέμα:
Όλα είχαν φανεί απ' την αρχή...

Κι όταν θα φύγεις για πάντα
θα πω η ζωή δεν τελειώνει στα τριάντα
μήπως και παρηγορηθώ.

Θα σε ξεχάσω λοιπόν για πάντα
Και την άνοιξη αυτή θα σου γράψω μια μπαλάντα
να την ακούς Σάββατο βράδυ απ' το σταθμό...

Δωρητής Σώματος από την Οδό Πανός. Μη και σου ξεφύγει...

[Μέχρι τότε ο Hamlet σου το ψιθυρίζει]